“Ben Ona Ağlamıyorum Ki!”
 

“Ben ona ağlamıyorum ki!”

Semerkant’ta medfun bulunan büyük velî “Muhammed bin Fadl Belhî” hazretleri, bir gün şunu anlattı sohbetinde:

Nuh aleyhisselâm zamanında insanlar bin sene kadar yaşarlardı. O devirde bir kadının oğlu öldü bir gün. Kadıncağız iki gözü iki çeşme ağlıyordu ki, komşu kadınlardan biri gelip teselli etti onu:

- Niye bu kadar ağlıyorsun komşu. Allahü teâlânın takdiri böyleymiş.

Dertli kadın;

- Elbette, öyledir, dedi. Ama ben ona ağlamıyorum ki.

- Ya neye ağlıyorsun?

- Yavrum fazla bir gün görmedi de. Annelik şefkatiyle ağlıyorum işte.

- Oğlun kaç yaşındaydı ki?

- İkiyüzyetmişbeş.

- Vaah vah! Gerçekten henüz gençmiş. Ama yine de şükret kardeş. Sen böyle ağlarsan, âhir zamanda gelecek ümmet ne yapsın?

- Onların ömürleri kısa mı olacakmış?

- Evet. Ancak elli altmış sene.

Kadın inanamadı.

- Ciddi mi söylüyorsun komşu?

- Tabii ya.

- Allah Allah! Peki onlar bizim gibi ev de yapacaklar mıymış acaba?

- Hem de kaç tane. Köşkleri, sarayları bile olacakmış.

- Yaa, hayret doğrusu. Ben onların yerinde olsaydım, bu kadarcık kısa ömürde çadırımın kazığını bile değiştirmezdim.


Doğruyu bulmak için

Bir gün de;

- Hocam, doğruyu bulmak için çok mu kitap okumak lâzım? diye sordular.

- Hayır, çok kitap okumak değil, doğru kitabı çok okumak lâzım, buyurdu.

Ve daha açıkladı:

- Yâni rastgele yüz kitap okuyacağınıza, bir doğru kitabı yüz defa okuyun!


Mertlik nedir?

Bir gün de;

- Fütüvvet nedir? diye sordular bu zâta.

- Fütüvvet, mertlik demektir ki, seni sevmeyene ihsanda bulunmak, sevmediğinle de tatlı konuşmaktır, buyurdu.

- Ama bu, çok zor, dediler.

- Elbette. Ama mârifet, zoru başarmaktır.