|
Değer Sanmıştım Değmezmiş!..
hiç adil olmasada,
hayatı affetmeyi öğrendim. aslında kendimi affetmeyi öğrendim... çünkü ben hayatın ta kendisiyim. önemli olanın , olduğum yer değil kiminle olduğum olması gerektiğini öğrendim... çaba sarfetmeden birini " çok " sevmeyi öğrendim... insanın sadece bir anlık çekici&gizemli olabileceğini ondan sonra alışıldığını öğrendim... ve kolayca vazgeçilebildiğini... kırıldığımda her ne kadar karşımdakini kırmaya değsede olan şey "önemli değil" demeyi öğrendim... gözlerim , gözlerine sadece bir defa değsin diye saatlerce birini beklemeyi öğrendim sıkılmadan... nekadar acı çeksem de herkesin nefes almaya devam ettiğini , nekadar ağlasam da göz yaşlarımın hiç bi zaman yağmur yağdırmadığını öğrendim... iki kişinin tartışmasının birbirlerini sevmediği anlamına gelmediğini, iki kişinin tartışmamasının da birbirlerini sevdiği anlamına gelmediğini öğrendim... ilk önce beni sevdiğini söyleyen kişi "o" olduğu halde ve o'nu sevmemi bekleyen kişi "o" olduğu halde nasıl oluyorsa ilk önce o'nun gittiğini ve nasıl oluyorsa kendince haklı olduğunu öğrendim... haksızlığı öğrendim yani... birini nekadar düşünürsem düşüneyim, ne kadar sevrsem seviyim, ve ne kadar hayran olursam olayım , yine de arkasına dönüp bakmadan gidebilleceğini öğrendim... duyup da konuşamamanın görüp de dokunamamanın acı verdiğini öğrendim... önce "sen ve ben" sonra "biz" sonra yine "sen ve ben" demeyi öğrendim... yaptığım fedakarlıkların karşılığını iftiraya uğrayarak almayı öğrendim... kandırmasam da kandırılmayı , aldatmasam da aldatılmayı, unutmasam da unutulmayı, sevsem de sevilmemeyi öğrendim... ama en kötüsü de ; bunları sadece bir kişiden öğrenmekti... DEĞER SANMIŞTIM DEĞMEZMİŞ... Alıntıdır.. |
Powered by vBulletin®
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.