ForumSinsi - 2006 Yılından Beri - Lütfen Okuyun! 10 Dakika Ayırın ve Kendi Cenaze Töreninizi Hayal Edin.

Bir zamanlar bir psikoloji kitabında okuduğum bir bölüm vardı...
Hayatın ve getirilerinin kıymetini anlamak için tavsiye edilen bir metod vardı içinde..
Deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldığınızda,hayatın sizin için çekilmez hale geldiğini
düşündüğünüzde kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze töreninizi düşünün"...
Cümleyi ilk okuduğumda çarpılmıştım...
Ben girişin akabinde pozitif bir gelişme ve tavsiye bekliyordum...

Ama " kendi ölümümüzü ve cenazemizi " düşünmemiz tavsiye ediliyordu...Tüylerim
diken diken oldu ve yazarın saçmaladığını düşündüm o an...Ama önyargı düşmanı biri
olarak okumaya devam ettim...Diyordu ki; " bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi,
dünyayı terkettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz ve sizi sevenler için öneminizi
anlayacaksınız...Özellikle insanların sizin için neler söyleyeceklerini, onlar için ne ifade
ettiğinizi hissetmeye çalışın...O andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat denen
kredinizin bittiğini ve onlara yanıt verme şansınız olmadığını düşünün...Tekrar sarılma,
bir kez daha öpme ihtimalinizin bittiğini hissedin...Dünyadaki küslüklerin, ayrılıkların,
kavgaların yanında bu acının ve geri dönülmezliğin korkunç çaresizliğini yaşayın...
Bırakın canınız yansın, bırakın alevler içinde kavrulsun tüm ruhunuz...Orada, o musalla
taşında düşünün kendinizi...Seyredin şu an çevrenizde olanların yüz ifadelerini...
Akıllarından ve yüreklerinden geçen cümleleri hayal edin...Kitaba devam etmeden
bıraktım kenara ve gözlerimi kapatıp aynen düşünmeye başladım...Eşimi, oğlumu, annemi,
babamı, kardeşlerimi ve diğer tüm çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki
yerlerine...Birer birer yerleştirdim tabutumun çevresine hepsini...Hayatımda çok nadir bu
kadar canım yanmıştı...Görüyordum işte "babaaaa..." diye ağlayan biricik oğlumu...
Eşim kucağında "ağlayan emanetimle" ayakta durmaya çalışıyordu per perişan...
Koca çınar babacığım, belli belirsiz dualar okuyordu, o gözümden hala gitmeyen vakur
duruşuyla...Annem, ciğerinden bir parça canlı canlı koparılmış gibi hem içine hem dışına
akıtıyordu gözyaşlarını...Kardeşlerim, akrabalarım "çok erken gitti, doyamadı oğluna.."
diyordu acıyan ses tonlarıyla...Ve dostlarım... Onlar da şaşkındı...Bazısı "daha dün
birlikteydik, nasıl olur.." diyordu...Bunları seyredip onlara "hayır ölmedim, ·burAdayım·.."
demek istedim hayal olduğunu unutup...Sonra anladım yazarın ne demek istediğini daha
devamını okumadan kitabın...Farkındalık önemli bir kavramdır psikolojide...Belki de hiç
aklımıza gelmeyen ve gelmeyecek bir farkındalığı göstermek istemişti yazar...Kitabı
okumaya ne gücüm kalmıştı, ne de isteğim...Almam gereken dersi ve mesajı almıştım...
Şimdi ne kitabın adını ne de yazarı hatırlamıyorum...Şu an bunları yazarken bile çok kötü
oldum...Bu olayda tek farkındalık da yok üstelik...Biraz kendime geldikten sonra devam
ettim hayatımın en zor hayaline...Sırada çevremdekilerin ölümümün akabinde neler
söyleyecekleri vardı.. Usulen ve nezaketen söylenenlerin dışında...Onlarda bıraktığım
izleri, yaşananları ve yaşanamayanları elden geçirerek ben konuşturacaktım hayalimde...
İçlerini okuyacaktım, senaryo bana ait olarak...Yaşarken neler yazmıştım, ölümümle
neler okuyacaktım...Gerçek duygularıydı ulaşmaya çalıştığım, ölüm acısının etkisiyle
girilen duygusal mod değildi, deşifre etmem gereken metin...Canım oğlumun söyleyecek
çok şeyi yoktu...Özleyecekti, yokluğumu hissedecekti..Ağlayacaktı aklına geldikçe...
Belki ölümün ne anlama geldiğini hissedecek yaşa gelinceye kadar sıradan bir üzüntünün
ötesine geçmeyecekti duyguları...Ama hayal bu ya, 18-20 yaşına getirdim 2 saniyede
oğlumu..."hayal - meyal hatırlıyorum be baba seni...Keşke şimdi yaşıyor olsaydın da erkek
erkeğe sohbet etseydik seninle...Bak mezuniyet törenimde de babasızdım...Askere
giderken kimin elini öpeceğim senin yerine...Diyecek canı yanarak bir köşede...Sevgili
eşim...Benim muhteşem hatunum...Nasıl dayanır bensizliğe?...O ki, benim için her şeyini
feda edip koşmuştu bana...Hayatının tek adamı şimdi toprak olacaktı...Bir daha
" Seni seviyorum " diyemeyecekti...Bir daha hevesle açamayacaktı çalan kapıyı...ve her
gelen gece bensizliğini haykıracaktı yüzüne...Her sabah da bensiz başlayacaktı koca gün...
Tek cümlesi takıldı o an içime; "
Oyunbozanlık yaptın be böceğim, hani beraber ölecektik ?..." Babam-annem, o bugüne
kadar evlat olarak mutlu edecek hiçbir şey yapamamanın acısıyla kahrolduğum güzel
insanlar...Helaldi şüphesiz hakları...Bilerek hiç kırmamıştım onları... Üzerine titredikleri
evlatları onlardan önce göçmüştü işte önlerinde ve dualarına muhtaçtım....
Kaç anne ve babanın çekebileceği bir acıydı ki evladının cenazesinde bulunmak...Herhalde
insanın uzun yaşadığına üzüldüğü nadir anlardan olsa gerek... Diğerlerine geçmiyorum...
Bu yazıyı şu an yazıp sizlerle paylaştığıma göre "diğerlerine" artık sizler de dahilsiniz...
Düşünün, bir gün bir mail ulaşıyor mail-boxınıza "ölmüş“ diye...Sizler ·kim bilir· neler
düşünür ve yazardınız...Eşim şu an yanımda ağlıyor, sanki gerçekmiş gibi...Oysa ki yazarın
amacı "Yaşamanın ve hala nefes alıyor almanın kıymetini" göstermekti...Benim de öyle...
Lafı çok uzattım farkındayım...Ama dediğimiz çözümü zor süreç 2 satırla özetlenemeyecek
kadar girintili çıkıntılı...Ben o gün kurduğum o hayalle, canımın tüm yanmasına rağmen
YENİDEN DOĞDUM...Bilgisayar diliyle "format attım hayatıma"...Sahip olduklarımın
farkına vardım ve hala nefes alıyor olduğum için şükrettim...Gözlerimi açtığım anda o kötü
ve acı sahne bitmiş, oyun perde demişti...Peki ya hayal değil de, gerçek olsaydı ve perde
bir daha açılmamak üzere kapansaydı...İşte bu final bu yazıyı buraya kadar okumanıza
değmiş olmalı...Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamını getirirseniz buna değer bence..
Ben bu akşam melankoliğim ve biraz abartmış olabilirim...Hani sanatçı ve şairiz ya
ondandır belki...Bence bu yazıyı sadece okuyarak bırakmayın...
LÜTFEN ARADA BİR,
BURADAN ALDIKLARINIZI TARTIN,
DÜŞÜNÜN VE HAYATINIZI GÖZDEN GEÇİRİN...
Ölümün kime ve ne zaman geleceğini Yüce ' tan başka bilen yok...İşte bu yüzden
hazır yaşıyorken ve nefes alıyorken yapabileceklerinizi yapın, azığınızı hazırlayın
ertelemeyin...Bilerek - bilmeyerek kırdığınız kalpleri tamir edin...Sizi sevenlere ve
sevdiklerinize daha fazla zaman ayırın...Ve en önemlisi;
VERDİĞİ-VERMEDİĞİ,
ALDIĞI-ALMADIĞI HERŞEY İÇİN,
TEKRAR TEKRAR ŞÜKREDİN,HAMD EDİN YÜCELER YÜCESİ YARADAN'A