Yorum Size Kalmıs
 

http://frmsinsi.net/images/forumsins...sinsi.net_.jpg

Bu fotoğraf, paramparça olmuş bir kamyonun içinde, tanınmaz halde yanmış bir Irak askerini gösteriyor.

Kamyonun arka tarafından güneş ışığı geliyor. Çevredeki herşey yanmış ya da parçalanmıştı. Bu yüzden fotoğraf neredeyse siyah beyaz çekilmiş gibi görünüyor.

Sabah erken saatlerdi, bütün geceyi ayakta geçirmiştik. Bir, bir buçuk saat içinde bir ateşkes ilan edilmesi bekleniyordu. Nasıriye'den Basra'ya doğru ilerliyorduk. Ve bu görüntüyle karşılaştık... Otobanın ortasında tek başına duran bir kamyon.

Amerikan ordusundan bir görevliyle beraberdim. "Ölülerin fotoğraflarını çekmeyi anlayamıyorum" dedi bana... Ne söyleyeceğimi bilemedim. Aklıma gelen ilk şey "Eğer ben bu fotoğrafları çekmezsem, annem ve pekçok kişi, savaşın filmlerde gördükleri gibi olduğunu sanmaya devam edecekler" demek oldu."

http://frmsinsi.net/images/forumsins...sinsi.net_.jpg
Bu fotoğraf dokuz yaşındaki Vietnamlı kız çocuğu Kim Fuk'u, cildi yanıklar içinde koşarken gösteriyor.
Kim'in arkasında, Güney Vietnamlı askerleri de kaçarken görüyorsunuz. Kim'in kardeşleri de yanında. Birisi, geri dönmüş yoğun, siyah dumana bakıyor.

Kim çok kötü görünüyordu, öleceğini düşündüm.

O gün, pekçok fotoğraf çekmiştim ve kasabadan ayrılmak üzereydim. Tam o sırada iki uçak gördüm. Her iki uçak da dörder tane napalm bombası attı.

Beş dakika sonra yardım çığlıkları atan insanlar koşmaya, kaçmaya başladılar.

Kim beni gördüğü anda, Vietnamca, "bana su verin. Yanıyorum, kavruluyorum" diye bağırmaya başladı.

Ona biraz su verdim ve yardım edeceğimi söyledim. Onu arabama alıp yaklaşık 15 kilometre ötedeki hastaneye götürdüm.

Hastane ölen ya da ölmek üzere olan Vietnamlılar'la, askerlerle doluydu. Kimse çocuklarla ilgilenmiyordu.

Gazeteci olduğumu söyledim. Kim'in ölmesini istemediğimi haykırdım.

Yardım ettiler..."
http://frmsinsi.net/images/forumsins...sinsi.net_.jpg
Bu fotoğrafı 19 Nisan 1995'te, Oklahama bombalamasında çektim.

Fotoğrafta bir itfaiyeci, cansız bir bebeği kucaklamış, okşuyor.

Bu fotoğrafta beni en etkileyen özelliklerden birisi, itfaiye erinin, çocuğu bir polis memurundan almadan önce eldivenlerini çıkarmış olması.

İtfaiye erleri sert, ateşe dayanıklı eldivenler kullanırlar.

Yaşayıp yaşamadığından emin bile olmadığı bu bebeği kucağına almadan önce eldivenlerini çıkaran itfaiye erinin, belki de farkında olmadan ne kadar düşünceli davrandığını görmek beni çok etkiledi.

Kucağındaki bebeğe bakan itfaiyecinin yüzündeki ifade, "Korkma. Ben artık yanındayım... Herşey düzelecek. Senin için ne gerekiyorsa yapacağım" der gibi.

Kucağındaki kız çocuğunun ölü olduğunun farkında değil..."

sudan'li cocuk fotografi ve kisa oykusu:

Bu fotograf 1994'de Sudan'daki kitlik sirasinda
cekildi ve fotografci
Kevin Carter'a Pulitzer odulunu kazandirdi.

Cocuk emekleyerek 1 km. otedeki Birlesmis Milletler
yemek kampina gitmeye calisiyor.

Arkasindaki akbaba, cocugun olmesini bekliyor.

Fotografi ceken Kevin Carter, fotografi ceker cekmez
oradan ayriliyor ve kimse cocuga ne oldugunu bilmiyor.

Fotografci Kevin Carter 3 ay sonra depresyona giriyor
ve intihar
ediyor.

Ve dunya hala donuyor?
http://frmsinsi.net/images/forumsins...sinsi.net_.jpg

EMEGE SAYGI