Varsayılan Ruhumun Aynasından
 

"Gurbet o kadar acı / Ki ne varsa içimde

Hepsi bana yabancı / Hepsi başka biçimde"



Sensizliğin nabzını tutuyor odamdaki saatin tik takları. Gurbet ele gece, erken mi iniyor ne? Gece yarısını çoktan geçmiş vakit. Ben yine uyumayı unutmuşum. Yetmemiş, uykuları uyutmuşum. Uyku, gözlerime sıla kadar ırak. Kalakalmışım tenhasında gecenin.


Ezelden ebede can yoldaşım yalnızlık, yine yalnız bırakmıyor beni. Kanlım gibi tutuyor yakamdan. Unutmaya, uzaklaşmaya, kurtulmaya çalışıyorum ama nafile. Kara bir gölge gibi hep peşimde.


Beş duyu, dört yön, üç boyut.. Ne varsa hepsine darılıyorum. Ve dert ortağım sazıma sarılıyorum. Dudağımda yetim bir türkü, hançer gibi saplanıyor sessizliğin bağrına:


“ Ne isyan edersin zülfü sırmalım

Uykular geldi de kovdu mu gözüm ”


Ezgiler kanatlanıyor nâme nâme. Ve lakin merhem olmuyor yaralı gönlüme. Hüzün kuru bir ayaz gibi iliklerime işliyor.


Üşüyorum…


Canım cendereye giriyor. Görünmeyen bir çift çelik elin kıskacında yüreğim. Minik bir kuş mahpus sanki göğüs kafesimde. Çırpınıyor, hazin hazin atıyor. Ve hasretin kırık bir kaburga gibi. Her nefesimde ciğerime batıyor.


Gökyüzü gönlümün aynası

Bugün yıldızsız

Ruhum kadar karanlık,

Yüreğim kadar ıssız

Düşüncelerin anaforunda

Çalkalanıyor beynim

Dün nerdeydim,

Bugün nerdeyim


Uzaklardan gelen buğulu ve cızırtılı bir ses, pimi çekilmiş bir el bombası gibi düşüyor can evime:


“Eriyorum git gide

Elveda her ümide

Gurbet benliğimi de

Bitirdi bir biçimde


Ne bir arzum ne emelim

Yaralanmış bir elim

Ben gurbette değilim

Gurbet benim içimde”


Yüreğime tercüman oluyor bu “Uşşak” şarkı. Şimdi hüznün adı hasret. Şimdi hüznün adı gurbet.


Yıkılası, yok olası gurbet…


Ve anlıyorum ki

Garipler ufkunda

Sensizliğin zirvesindeyim

Cümle alem bayramın

Ben hüznün arifesindeyim