Babalar Günün Kutlu Olsun Anneciğim
 

Benim öyküm babamla değil, annemle ilgili. Annemle

babam, ben sekiz yaşındayken ayrılmışlar. II. Dünya

Savaşı sırasında iyice düşünülmeden yapılmış pek çok

evlilikten biriydi onlarınki. Sonuçta, bundan elli

küsur yıl önce çevremizde Babalar Günü'nde babası

olmayan tek çocuk bendim. O zamanlar bizim oralarda

boşanma pek de alışılmış bir şey değildi.

Bir seferinde arkadaşlarım yine babalarına armağan

almak için çarşıya çıktıklarında şöyle düşündüm: Madem

benim annem bana hem analık, hem babalık yapıyor,

öyleyse böyle bir günde güzel bir armağanı o da en az

diğerleri kadar hak ediyor.

Ve ona bir alet takımı aldım. Çekici, makası,

tornavidasıyla tam bir takımdı. Bu armağanı dedeme

danışarak ve ondan parasal destek görerek

almıştım. Annem hediyesine bayılmıştı.

Ama daha çok,

Babalar Günü'nde onu böylesine anmam onu mutlu

etmişti. Bunu izleyen yıllarda Anneler Gününü

kutlamalarının onu sevindirdiğini ama Babalar Günü'nde

anılmasının kendisini çok özel bir kişi olarak

hissetmesine yol açtığını söylerdi ki, o zaten çok

özel biriydi.

Son yıllarda kart satan dükkanlarda,

"Anneciğim, Babalar Günün Kutlu Olsun" yazılı kartlar

görmeye başladım.

Ve, demek ki, "Her durum için kartımız bulunur" sloganı

doğruyu yansıtıyormuş, diye düşündüğümü

itiraf etmeliyim.

Bu arada, annem o aletleri kullanmasını

öğrendi. Yıllar geçtikçe ve aletlerin sayısı arttıkça

daha da deneyimli olmuştu. Bildiklerini bana da

öğretmeyi ihmal etmedi.

İşte benim Babalar Günü öyküm.



Cynthia R. Smith


Not: İpek Ongun'un "Sabah Pırıltıları" eserinden alınmıştır.