Sevmeyi Bilmiyoruz Galiba
 

Sevmeyi Bilmiyoruz Galiba Hikayesi - Handan Akbaş Yazıları - Handan Akbaş - Sevgi Hikayeleri

Sıcacık bir bahar gününe uyandık. Akşam sabah serin olsa da biraz, havalar ısınıyor gibi.Camı açıp temiz Nisan havasını soluyorum, büyük şehir cadde ve sokaklarında az da olsa kalan ağaçlar baharlarını patlatmış. Muhtemelen, güzel İstanbul boğazının iki yakasındaki, Emirgan, Yıldız parkı, Beykoz, Mihrabat korusu ve Fethi Paşa’da erguvanlar, iğde çiçeleri açmaya başlamıştır.Bu sene, henüz hiç birine gidemediğim için, açmıştırlar diye umuyorum. Şu kainatta ne varsa insana hizmet için yaratılmış! Güneş, ay, yıldızlar, tabiat, topraklar, dereler, denizler, her şey…Düşünüp, tefekkür edince ne nimetler içinde olduğumuzu daha iyi anlıyor insan.

Hasta olmayan sağlığın, yaşlanmamış insan gençliğin, çocukları olan da, olmayanın halini anlamazmış. Bu tespitleri sayarak çoğaltabiliriz.

Açık camdan, şen çığlıklarla öten kuşların cıvıltısı geliyor. Duyabildiğim için şükrediyorum, yarattığı güzellikleri görebildiğim için Rabbime minnettarım. Mutlu olmak için, insanın illa çok para olması gerekmiyor.Çalıştığı, çabaladığı, hak ettiği kadar kazanıyor insan oğlu.Diyeceksiniz ki, bazıları hak etmediği halde, refah ve bolluk içinde yüzüyor.O da Rabbimin cilvelerinden. Ben onu sorgulamamayı öğrendim, helalinden olan bize yeter.

Şükretmek ve sevmek!!! Yüce Yaradanımızın bize bahşettiği güzel hasletlerden. Sokakta gördüğümüz minik bir kedi yavrusu, içimizi titretiyorsa, küçük bir bebeğin ağlaması, bizde

merhametle karışık sevgi uyandırıyorsa, o güzel duygularımızın halen aktif olduğunu gösterir.

Çocuk, dünyaya geldiği andan itibaren, gözlemleyerek hayatı, ana babasından öğrenir. Baba, kendi ana babasının yanında, ayıptır saygısızlıktır diyerek kendi çocuğunu sevemezse; bilhassa töre kanunlarının, çok fazla önemsendiği Anadolu’mun birçok kesiminde, gelin, evlendiği zaman, kendi öz babası gibi olan kayınpederine, saygı gereği konuşamazsa, sevmeyi nasıl öğrensin!

-Ayıptır çocuğunu öpüp koklama, ayıptır eşine, anne babanın yanında, gönül alıcı bir söz söyleme! O ayıp, bu saygısızlık, sevgisiz bir toplum olduk, çıktık. Bizim özümüz, dinimizin gereği bu değil ki! Öyle yüce bir dine mensubuz ki:

-Eşine, çoluk çocuğuna sevgi güler yüz göstermek, sadakadır, diyen yüce Peygamberimiz, ailesinin rızkı için çalışan biri, Allah’ı(C.C.)andığı sürece, ibadet sevabı alır, der.

Ayşe validemizin, bir gün ekmek yoğururken, teknenin başında uyuyup kaldığı; onu gören O Yüce insanın, hamuru tekneden çıkarıp, ekmeği pişirdiğini,hangimiz biliyoruz.Dinimiz bize her zaman, önce çoluk çocuğumuzdan başlayarak, ailemizi insanları sevmeyi tavsiye eder.

Sahabeyi kiram, Peygamberimizden nakille anlattıkları hadislerde şöyle söylüyorlar:

-Peygamber (S.A.V.) bize komşu haklarının önemini öyle anlattı ki, neredeyse komşuyu komşuya mirasçı yapacak zannettik.

İsterse dar gelirli bir ortamda büyüsün, sevgi dolu evlerde büyüyen, içine Rabbinin sevgisi, iman yerleşmiş çocuklar, kendinden emin, iyi ahlaklı, insan sevgisi olan, her yaratılanı Yaratandan ötürü seven, karakterleri oturmuş kişiler olarak karşımıza çıkar.

Bu dünyada her şey vermekle tükenip, eksilebilir. Vermekle eksilmeyip artan tek güzel şey, sevgidir. Ne kadar seversek, bunu hissettirirsek, o kadar sevildiğimizi görürüz.

Gelinimizin, damadımızın söylediği bir söze:

-Bunu bana kendi oğlum, veya kızım söylese, gücenir miydim, diye soralım. Cevap kırılmazdım olursa, geline damada kırılmak yok. O da bizim evladımız.

Kayınvalideler kendi gençlik dönemlerini, kendi eksiklerini hatırlarlarsa, gelinlerine sitem etmezler, tatsızlık çıkmaz.Yakınlarımıza onları çok sevdiğimizi açıkça söyleyelim, gönüllerini alalım.Sevgi olan yerde, nifak tohumları atılmayacağı için, hır gür de olmaz.

Oğlumuzu seviyorsak gelinimizi, kızımızı seviyorsak damadımızı sevelim.Ele güne dedikodu malzemesi yaparak huzursuzluk çıkarmayalım.

Sevgiyle bakılan çiçekler bile daha canlı, daha güzel çiçek açıyor, hele ki söz konusu insan olursa!!!


Handan Akbaş