Kimsem Yok Herkesim Çok
 

Kimsem Yok Herkesim Çok Yazısı - Kimsem Yok Herkesim Çok Kahraman Tazeoğlu - Kahraman Tazeoğlu Yazıları

Geçmiş, paylaşılırsa hatıra olur. Saklama kendini benden. Susuyorsan bu senin cahilliğinden değil, çok şey bildiğinden… Bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Kaygılarını da biliyorum. “Aynı dili konuşanlar bile birbirini anlamıyor” diyorsun. Haklısın. Susuyorum. Paylaşmıyorsun. Olsun. Bekliyorum. Bir gün anlatacaksın hangi yollardan geldiğini, bir gün sen de getireceksin geçmişini.



Koşarak çıktığın merdivenler yordu seni… Halbuki o, asansöründe çok mutluydu. Emek verilmemiş bir aşka çarpıp düştün. Yorgundun. Kalbinden nefes alıyordun. Hep böyle oluyor sonunda; onun için çizdiğin yolda kendin yaya kalıyorsun. Kazandıkların kaybettiklerine değmiyor. Ve aşk, o kadar acımasız ki her şeye rağmen devam ediyor. Önce merak eder öğrenirsin, sonra öğrendiğini unutmaya çalışırsın. Ama unutulmaz işte… Zamanla, yalanla gerçeğin uyumuna dönüşür aşk.


Sana söylemek için biriktirdiklerim, sen aklımdayken unuttuklarımdı. Oysa ne yaman sorular hazırlamıştım. Zaten, hayatımız uzun bir soru değil de nedir? Eski acılarını saramadığından, yenilerini meşgule alıyorsun biliyorum. Aslında acılar hiç geçmiyor, yeni acılar gelince o meşgaleyle eskilere ara veriliyor o kadar.


Kendimizi iyi hissetmemizi sağlayan, kendimize söylediğimiz kaliteli yalanlardır. Yine de yorulur insan böylesi bir yaşamda. Çünkü, gerçekler yaklaştıkça büyür, yalanlar kaçtıkça…

Yitip gidenler seni yalnızlaştırsa da ve herkes senden daha yalnızsa ve sen herkesin yalnızı bile olamıyorsan, yine de vazgeçme hiçbir şeyden çünkü insan yitirdiklerinde değil, vazgeçtiklerinde kaybolur.


Üvey kalplerde doğmuş piç aşklar büyütmek yerine, gerçek kalplerde doğmadan ölmüş sevdalar göm gözlerine. Onu seçmiş olmandan duymuş olduğun pişmanlık, hiç seçim yapmamaktan duyacağın pişmanlıktan büyük olamaz. En azından denedin. Ya gelmeyecekleri bekledin ya da hep gideceklere eklendin. Büyüdün bu tek başınalıkta… Büyüdün tenhalıkta. Unutma! Ölen bir çocukluğun geride bıraktığıdır aslında büyümek.


Biz birbirimizi yaralarından tanırız. Acılarımızı kendimiz sararız. Adamın halinden adam anlar. Bak kimsem yok, herkesim çok… Gel de benim her şeyim ol.



Kahraman Tazeoğlu