Üşüyoruz Be Atam
 

Üşüyoruz Be Atam Yazısı - Üşüyoruz Be Atam Tuna Kiremitçi - Tuna Kiremitçi Yazıları

Hani bir resmin vardır Atam, muharebede gocuğunu serip kara uzanmışsın. Vanlı bebeleri görünce aklıma gelir.


Hani Enver’in hayalleri yüzünden Sarıkamış’ta donan on binlerce asker vardır, onlar da.


Erzurum’daki askerliğim sonra. Mayıs sabahı uyanıp kar gören Mersinli çocuğun şaşkınlığı.


Rus romanlarındaki gibi yağan kar: “Doktor Jivago” filminden bir sahne midir?


Çocukluğumun kışlarını hatırlarım. Bir türlü ısıtılmayan yatılı okulun içeriden buğu yapan camları.


Şahsen çok üşüdüm şu hayatta. Ama bütün üşüdüklerimi toplasan Van çadırlarındaki bebeler kadar etmez.


Baktıkça üşüyoruz be Atam. Bu çocuklar kışı nasıl çıkaracak, onu merak ediyoruz.


Hadi çıkardılar, bu kış onları üşüten soğuk ruhlarından bir daha gidecek mi, hiç bilemiyoruz.


Ah be Atam, ruh üşümesi fena şey. Çocuğun ruhu üşüdü mü bir daha orman yansa ısıtmaz. Kaç kez görmüşsündür.


Selanik düştüğünde kış kıyamette yolla düşen mülteci çocukları hatırlarsın. Zatürreeden ölenler, uyuyup uyanamayanlar.


İşte öyle rezil bir üşümenin pençesindeyiz.


Oysa ne kış aynı kış ne de Türkiye eski Türkiye. Aynı olan tek şey çadırlar ve çocuklar.


Belki yüzlerce yıldır üşüyor ama inkâr ediyoruz: “Üşümüyorum” diyoruz: “Ürperdim o kadar. Yoksa iyiyim ben.”


Ne zaman başımıza bela geliyor, o zaman masaldaki kirpiler gibi birbirimize sokulup ısınmak istiyoruz. Ama dikenlerimiz batınca uzaklaşıyoruz yine.


Dikenlerden vazgeçemediğimiz için, çoluk çocuk üşümeye devam ediyoruz Atam. Böyle üşümeyi sen bile görmemişsindir.


Tuna Kiremitçi