Bunlar Bizim Bildiğimiz Türkler değil
 

15 Temmuz 1877 akşamı,beş tabur veiki top himayesinde Niğbolu'dan bir kafile göründü.Bu grup Osma nehrinin üzerinden geçip Plevne'ye ilerliyordu.Ortalık kararınca,altı bölük ve iki toptan ibaret Osmanlı öncüleri,Kafkasya Kazak livasının ordugahına taaruz etti.Fakat Türklerin hucumu,esaslı bir plan ve terbiyeye dayanmıyordu.Neferlerin kahramanca ileri atılmalarına ragmen,evvela durduruldular.Sonra Niğbolu kalesine sıgınmaya mecbur edildiler.Vid köprüsü üzerine çıkabilmiş olan bir Çerkes süvari bölüğü'de,karşılarındaki üstün kazak kuvvetleriyle döğüşe döğüşe eridi.
15 Temmuz akşamı,Grenedya birliklerimiz Osmanlıların ileri hatlarından başka,ikici ve üçüncü tabyalarımızı ele geçirmiş bulunuyordu.
Gönüllülerimiz şehrin varoşlarına kadar sokulmuşlardı.Burada şiddetli bir tüfek atışı devam ediyordu.Gece yarısından sonra şehirde büyük yangınlar çıktı.Bunları,beldenin sakinlerinden olan Bulgarlar çıkarıyordu.Türkleri yok etmek ve zarar sokmak,onların büyük zevki idi.

Grandük'ün riyasetinde toplanan harp meclisi,sabah erken saatlerde umumi hücumu kararlaştırmıştı.Fakat bu hücumun yapılmasına lüzum kalmadı
15 Temmuz sabahı,Niğbolu muhafızları silahlarını teslim ediyorlardı.Tüeklerin tarihte buraktıkları büyük şerefe asla layık olmayan bu ezilişin sebebi,hala mechuldur.300'ü yaralı,yedi bin kişi teslim olmuştu.Sadece sağ bölümdeki bir tabur komutanı,askerleriyle beraber teslimi reddetti ve üç alaya karşı gece karanlığına kadar dövüştü.bu tabur,ancak iki yüzü bulan son mevcudu ile'de,çetin bir süngü taaruzu yaptı ve başlarında kumandanları ile,mevcutlarının dört'te üçünden fazlasını,boğaz boğaza yapılan harpte kaybetti.
Niğbolu'nun Türklere ait tarihteki son şeref sahifesini bu şehidler kanlarıyla yazdılar.

Akşam,General Krodner,zaferin şerefine verilen ziyafette şunları söyledi:
-Bu teslim olanlar,bizim bildigimiz Türkler degildir.Bu milletin büyük bir bünye ve karakter değiştirmekte olduğunu zannediyorum.Ya tarihte okudugumuz Türkler başka milletti veya bunlar başka bir kavim.
Öğleden sonra,Niğbolu'ya girdik.Şehir,dumanlar içinde yanıyordu.kalenin burcuna bayragımız çekildiği anda(rus bayragı),etrafı hurra!sayhaları çınlattı.Bazı Türk'ler ağlıyordu.Tam bu arada bir silah sesi duydum.Bir Türk zabiti,hazin manzaraya tahammül edememiş,intihar etmişti.Koştum,artık cansızdı.Kim oldugunu anlamak için künyesini buldum.Boynuna çok küçük ebatta bir Kur'an ile bağlı olan fotoğrafı vardı.Bu teslim olan alayın erkan-harbi,kolağası idi


alıntıdır

Bunlar Bizim Bildiğimiz Türkler değil
 

Türklerin tarihte buraktıkları büyük şerefe asla layık olmayan bu ezilişin sebebi,hala mechuldur.
gerçekten çok hazin,çokhazin..

Niğboluyu hatırladım, sayrular evinde bir at seyisi küçük çocuk iken Yıldırımın atını diline kaçan sülükten kurtarıp niğbolu kale komutanlığına yükselen Doğan beyi, sayrular evinde aşık olduğu Almula'ya taa yıllar sonra kavuşan Doğan Bey, gecenin karanlığında tüm haçlı ordusunu yarıp kale burçlarına kadar gelen "bre doğan bre doğan ben burdayım dayan" diyen Yıldırım Beyazid Hanı, bir günde imha edilen o mazzam haçlı ordusunu, sonra, sonrası işte hazin, çok hazin..


teşekkürler çok güzel bir anekdot..