Yerde Çamur Gökte Yıldızlar....
 

İkinci Dünya Savaşı sırasında kocam , Kaliforniya'daki Mojave çölüne yakın
bir askerî üste görev almıştı. Ona yakın olmak için ben de bu beldeye
taşındım. Fakat bu yerden nefret ediyordum. Hayatımda bu kadar mutsuz
olduğumu hiç hatırlamıyordum.

Derken, kocamın Mojave çölünde manevraya çıkmasıyla küçük bir evde tek
başıma kaldım. Sıcak tahammül edilemez bir dereceydi; nadir kaktüslerin
gölgesinde, sıcaklık 52 dereceye kadar yükseliyordu.
Etrafımda Meksikalılar ile Kızılderililerden başka kimse yoktu. Onlar da
İngilizce bilmiyorlardı. Mütemadiyen rüzgâr esiyor; yediğim yemekler,
soluduğum hava kumla doluyordu.
O kadar mutsuzdum ki, dayanamayıp annemlere bir mektup yazdım ve baba evine
döneceğimi haber verdim. Bu hayata bir dakika daha tahammül edemeyeceğimi,
hapishanelerdeki hayatın bile bundan bin kat iyi olduğunu söyledim.
Babam mektubuma iki satırla, evet, sadece iki satırla cevap Verdi. Öyle iki
satır ki, onları ömrüm oldukça unutamayacağım. İşte hayatımı değiştiren iki
satır:
İki Adam hapishane parmaklarından dışarı bakıyorlardı. Biri yerdeki
çamurları, öteki gökteki yıldızları görüyordu.
O iki satırı defalarca okudum. Kendi kendimden utanıyordum. Babamın bu kısa
AMA çok net uyarısı karşısında, benim durumumda neyin iyi olduğunu
keşfetmeye karar verdim: Benim de yıldızlara bakmaya alışmam gerekiyordu.
İlk işim, yerli Kızılderililerle ahbaplık kurmaya çalışmam oldu. Onlar da bu
çabamı boşa çıkarmadılar. Bilakis, yaptıkları dokumalar ve çanak çömleklerle
ilgilenmem üzerine bana turistlere satmaya yanaşmadıkları en güzel
parçalarını hediye ettiler.
Sonra, kaktüslerin ve diğer çöl bitkilerinin ayrı ayrı türlerini inceledim.
Bozkır hayvanlarını öğrendim, çölde güneşin batışını seyrettim ve çöl
kumlarının okyanusun dibi gibi olduğu milyonlarca yıl öncesinden arta kalmış
deniz kabuklarını aradım.
Bendeki bu büyük değişiklik neden ileri gelmişti? Mojave çölünden mi ?
Hayır, çöl daha önce ne idiyse, gene oydu. Kızılderililer de
değişmemişlerdi. Değişen, bendim. Daha doğrusu, bakışımı değiştirmiştim.
Böyle yaparken de, üzücü bir tecrübeyi hayatımın en heyecanlı bir macerası
haline getirmiştim. Bu heyecanın tesiriyle oturup bir de roman yazdım.
Kendim için kendi ellerimle kurduğum hapishanenin dışarısına bakmış ve en
sonunda yıldızları keşfetmiştim...

Thelma THOMPSON

çok güzelmiş.tşkler yosun