Hayatımı Karalayan Metinler

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

Hayatımı Karalayan Metinler

Tanrı rüyalarımı seslendiriyor

tanrı sırlarını aralayandır artık

benimse yollarım doruktan doruğadır

Artık benim deliliğe giden yolu yürüdüğüm söylenir

kendimi yağmurlara terk eylediğim

nicedir rüyalarımdan sesleniyorum

tanrılardan artan sözler söylüyorum nicedir

Yaşadığım günleri karalayan şiirin

bir şiirin doğuşunu duyuyorum içimde

içimde bebeklerin kahkahası çınlarken

dünyayı ayaklarımda duyuyorum yeniden

yeniden başlıyorum yolculuğuna

acısı bende kalmış karanlık bir izahın

Ellerimin bile

yokluğunu duymaya başladığım günlerdir

kendimi yağmurlara terk eylediğim günler

günlerdir görmeye başladığım rüyayı

halklar kendi hesabına cinnete yorumlarken

boşalıyor kendimi hatırlayabileceğim aynalar

boşalıyor öleceğim günlere ayırdığım kahkaha

Dünyada oluşumun şaşkınlığı içinde

çıkıyorum ölümün yüreğimi kıstırdığı koylardan

çıkıyorum yüreğimi yağmurlarla yatıştırmak üzere

bir sürgünün öyküsüdür okunuyor ardımdan

yağmurda ışıldarken ayak izlerim

saçlarım rüzgarın önünde bir saçak bulu

gidiyorum, olarak ağzımda bir orman gülü

Sabah sisler içinde

dudaklarımda ıslattığım karanfil bile

yaşamaktan yana bir güzellik değildir artık

ben bile yaşamaktan yana bir güzellik değilim

karanfillerin bile bana sunduğu yalnızca hüzün

Oysa bir gül rengini versin diye vardı yaşantımızda

bir nehir sesini sesimizde bulsun diye çağlardı

güller söze dönüşürdü gülüştüğümüz yerde

güneşlere vururdu gülüşlerimiz

Şimdi benden yorgundur umutlandığım dağlar

girdiğim ırmaklar da benden yorgun akıyor

zamanın ete çökmüş ağzı omuzlarımda

güneşe doymayan omuzlarımda

bir hayvanın ağzını besliyor yaralarım

Irmaklar çığırına varınca yolculuğum

güneş antik bir dekor oluyor gözlerime

kararıyor durup kendimi dinlediğimde gördüğüm rüya

kararıyor durup kendi sonumu beklediğim istasyon

ışıldarken dünyadan bana doğru uzanan binlerce yol

Dünyadan bana doğru uzanan bir yol ölüm

Denizlerin huzuruna çekiyor beni ölüm

beni damarlarımdaki kan kışkırtıyor

boğulmuş buluyorum kendimi denizlerde

denizin kumları çıkıyor dilimin altından

ellerimden parlak nehir taşları

oyuncak kitaplar çıkıyor üzerimden

kırık ayin vazoları, gümüş martılar

hayatımı karalayan bir şiir sonra

sonra adım, rüyasında boğulmuş bir şaire çıkıyor

denizin kumlara boğdurduğu şaire

Bu geçitler

bunlar senin yaşadığın bozkırlardı bir zaman

yaşadığın vadilerdi, dağlardı, denizlerdi

Doğudan batıya rüzgarların estiği

güllerin hükmünü sürdürdüğü yerlerdi

yaşadıkça gülüşlerinde belirdi ölüm

Uğradığın her yerden uğurladığın ölüm

hangi şehrin yolunu tutarsın artık, hangi şehir senindir

seninle yürek yüreğe kimler ağlaşır

soğumuş yaralarınla kimler öpüşebilir?

Ölmüştür gözlerini mutluluk edindiğin prenses

aransa şehirdedir tanrılardan artan sesler korosu

şehirdedir renkli yüzeylere düşkün eceler

şehirdedir gözlerini mutluluk edindiğin prenses

muğber köle kızları aransa şehirdedir

olarak sıradan bir akşamın hüzün döküntüleri

Belki de ben

daha bir zaman

burda, bu dünya aralığında

durup kendi gölgemle oynaşacağım

boynumdaki sargıları çürütünceye kadar

çürütünceye kadar yağmurla saçlarımı

durup kendi sonumu bekleyeceğim

dünyanın herhangi bir aralığında

yeniden ruhumu güllere üfleyebilmek için

Benim artık deliliğe giden yolu yürüdüğüm söylenir

işte artık mumyalı bir defin töreni için

yas tüyleri takıyorum şapkama

nasıl olsa olmayan kuşların yokluğu fark edilmez

güneşin gölgeleri fark edilmez güneşten

tanrıların ölümlere ritim tuttuğu yerde

Hıdır Toraman

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hayatımı Karalayan Metinler Hayatımı Karalayan Metinler Tanrı rüyalarımı seslendiriyor tanrı sırlarını aralayandır artık benimse yollarım doruktan doruğadır Artık benim deliliğe giden yolu yürüdüğüm söylenir kendimi yağmurlara terk eylediğim nicedir rüyalarımdan sesleniyorum tanrılardan artan sözler söylüyorum nicedir Yaşadığım günleri karalayan şiirin bir şiirin doğuşunu duyuyorum içimde içimde bebeklerin kahkahası çınlarken dünyayı ayaklarımda duyuyorum yeniden yeniden başlıyorum yolculuğuna acısı bende kalmış karanlık bir izahın Ellerimin bile yokluğunu duymaya başladığım günlerdir kendimi yağmurlara terk eylediğim günler günlerdir görmeye başladığım rüyayı halklar kendi hesabına cinnete yorumlarken boşalıyor kendimi hatırlayabileceğim aynalar boşalıyor öleceğim günlere ayırdığım kahkaha Dünyada oluşumun şaşkınlığı içinde çıkıyorum ölümün yüreğimi kıstırdığı koylardan çıkıyorum yüreğimi yağmurlarla yatıştırmak üzere bir sürgünün öyküsüdür okunuyor ardımdan yağmurda ışıldarken ayak izlerim saçlarım rüzgarın önünde bir saçak bulu gidiyorum, olarak ağzımda bir orman gülü Sabah sisler içinde dudaklarımda ıslattığım karanfil bile yaşamaktan yana bir güzellik değildir artık ben bile yaşamaktan yana bir güzellik değilim karanfillerin bile bana sunduğu yalnızca hüzün Oysa bir gül rengini versin diye vardı yaşantımızda bir nehir sesini sesimizde bulsun diye çağlardı güller söze dönüşürdü gülüştüğümüz yerde güneşlere vururdu gülüşlerimiz Şimdi benden yorgundur umutlandığım dağlar girdiğim ırmaklar da benden yorgun akıyor zamanın ete çökmüş ağzı omuzlarımda güneşe doymayan omuzlarımda bir hayvanın ağzını besliyor yaralarım Irmaklar çığırına varınca yolculuğum güneş antik bir dekor oluyor gözlerime kararıyor durup kendimi dinlediğimde gördüğüm rüya kararıyor durup kendi sonumu beklediğim istasyon ışıldarken dünyadan bana doğru uzanan binlerce yol Dünyadan bana doğru uzanan bir yol ölüm Denizlerin huzuruna çekiyor beni ölüm beni damarlarımdaki kan kışkırtıyor boğulmuş buluyorum kendimi denizlerde denizin kumları çıkıyor dilimin altından ellerimden parlak nehir taşları oyuncak kitaplar çıkıyor üzerimden kırık ayin vazoları, gümüş martılar hayatımı karalayan bir şiir sonra sonra adım, rüyasında boğulmuş bir şaire çıkıyor denizin kumlara boğdurduğu şaire Bu geçitler bunlar senin yaşadığın bozkırlardı bir zaman yaşadığın vadilerdi, dağlardı, denizlerdi Doğudan batıya rüzgarların estiği güllerin hükmünü sürdürdüğü yerlerdi yaşadıkça gülüşlerinde belirdi ölüm Uğradığın her yerden uğurladığın ölüm hangi şehrin yolunu tutarsın artık, hangi şehir senindir seninle yürek yüreğe kimler ağlaşır soğumuş yaralarınla kimler öpüşebilir? Ölmüştür gözlerini mutluluk edindiğin prenses aransa şehirdedir tanrılardan artan sesler korosu şehirdedir renkli yüzeylere düşkün eceler şehirdedir gözlerini mutluluk edindiğin prenses muğber köle kızları aransa şehirdedir olarak sıradan bir akşamın hüzün döküntüleri Belki de ben daha bir zaman burda, bu dünya aralığında durup kendi gölgemle oynaşacağım boynumdaki sargıları çürütünceye kadar çürütünceye kadar yağmurla saçlarımı durup kendi sonumu bekleyeceğim dünyanın herhangi bir aralığında yeniden ruhumu güllere üfleyebilmek için Benim artık deliliğe giden yolu yürüdüğüm söylenir işte artık mumyalı bir defin töreni için yas tüyleri takıyorum şapkama nasıl olsa olmayan kuşların yokluğu fark edilmez güneşin gölgeleri fark edilmez güneşten tanrıların ölümlere ritim tuttuğu yerde Hıdır Toraman