Bir Masal Gibi

TiFus · 07-01-2009

BİR MASAL GİBİ
Dondurucu soğukta bir an önce evime varabilmek için
hızla yürürken, ayağımın ucunda bir cüzdan gördüm
Hemen aldım Sahibini gösteren bir kimlik vardır diye
acele acele açtım İçinde üç dolar ve sararıp kat yerleri
yıpranmış eski bir zarftan başka birşey yoktu
Sol üst köşede yalnızca gönderenin adresi, alıcı adresi
yerinde bir posta kutusu numarası vardı Bir ipucu
bulabilmek belki biraz da merakımı giderebilmek için
zarfı açtım ve içindeki mektubu okumaya başladım
Mektup, sol yanı çiçek resmiyle süslenmiş bir kağıda,
özenli bir el yazısıyla yazılmıştı ve "Sevgili Michael"
diye başlıyordu Ve "Annesi yasakladığı için
onu bir daha göremeyeceğini" anlatarak
devam ediyor "Ama sakın unutma, seni daima
seveceğim" diye bitiyor İmza Hannah!
Elimde yalnızca, mektubu yazan kişiyle, mektubun
yazıldığı kişinin birinci adları vardı Eve gider gitmez
hemen telefon idaresini aradımGörevli kisi, kendisine
bildirdiğim adreste yaşayanların telefon numarasını
vermesinin yasalara aykırı olduğunu söyledi Fakat
ısrarım karşısında: "Belki, size yardımcı olabilirim" dedi
"Bu adreste bulunan numaraya telefon ederim ve onlar
Kabul ederlerse, sizi görüştürebilirim lütfen bekleyin"
dedi İki üç dakika sonra görevlinin sesi geldi
"Bağlıyorum efendim" Telefonda, karşıdaki hanıma
"Hannah diye birini tanıyıp, tanımadığını" sordum

"Bu evi, 30 yıl evvel, Hannah diye kızları olan bir aileden
aldık" dedi "Peki yeni adreslerini biliyor musunuz?"
"Hannah annesini bir huzurevine yatıracaktı Oradan takip
ederseniz, belki adres bulursunuz" deyip bana huzurevinin
adını verdi Hemen aradım Yaşlı anne yıllar önce ölmüş
Ama kızına ait eski bir telefon numarası var Belki ordan
bilirlermiş "Bunların hepsi aptalca aslında" dedim
kendi kendime İçinde sadece 3 dolar ve 60 yıl önce
yazılmış bir mektup bulunan cüzdanın sahibini aramak
için bunca zahmete ne gerek var ki Aradım numarayı

Bir kadın "Şimdi Hannah'nın kendisi bir huzurevinde"
dedi ve numarayı verdi Hemen orayı çevirdim Ses;
"Evet, Hannah burda yaşıyor" dedi Saat ona geliyordu
ama hemen yola çıktım, Hannah'yı görmek için
Devasa bir binanın üçüncü katında şirin bir oda Gümüş
saçlı, sıcak tebessümlü bir yaşlı kadın Gözlerinin içi ışıl
ışıl ama Anlattım olanları Cüzdanı ve mektubu gösterip
Derin bir iç çekti mektuba bakarken ve "Genç adam" dedi,
"Bu mektup, Michael ile son kontağımdı Onu öyle
seviyorum ki Sean Connery gibi yakışıklıydı Hani şu
meşhur aktör Ama ben 16 yaşındaydım Çok küçüğüm
diye annem kesinlikle izin vermedi" Derin bir nefes daha
"Michael Goldstein harika bir insandı Eğer bulabilirseniz
ona söyleyin lütfen Onu hep düşündüm Hep" Bir ufak
sessizlik Bir derin nefes daha "Ve onu hep sevdim"
İki damla yaş damladı elindeki mektuba, ıslanan gözlerden
"Ve hiç evlenmedim Michael gibi birisini bulamadım ki"
Hannah'ya teşekkür edip odadan çıktım

Binadan çıkarken danışmada beni karşılayan kız
"Hannah Hanım yardımcı olabildi mi size" dedi" Hiç
değilse bunun sahibinin soyadını öğrendim" dedim
Cüzdanı elimde sallayarak O sırada yanımda dikilip duran
hademe bağırdı "Hey baksana Bu Bay Michael'ın
cüzdanı Üzerindeki bu kırmızı şeritten onu nerde
görsem tanırım Cüzdanını hep kaybederdi zaten
Üç kere ben buldum, koridorlarda

"Michael sekizinci katta yaşıyordu Ok gibi fırladım
tekrar asansöre Michael yatmamıştı Okuma odasında
kitap okuyordu Hemşire beni ve elimdeki cüzdanı gösterdi
Michael elini arka cebine attı, hızla Sonra sevinçle "Evet
bu benim cüzdanım" dedi "Öğleden sonraki yürüyüş
sırasında kaybetmiş olmalıyım Size teşekkür borçluyum"
"Hiçbirşey borçlu değilsiniz" dedim "Ama özür dilerim
İpucu bulmak için açtım ve içindeki mektubu okudum"
"Mektubu mu okudun?" "Sadece okumakla kalmadım
Hannah'yı da buldum" "Buldun mu? Nerde? İyi mi?
Hala eskisi gibi güzel mi Söyle, lütfen söyle"
"Çok iyi Hem de harika" dedim, yavaşça "Bana onun
telefon numarasını ver Yarın onu hemen arayacağım"
Elime sımsıkı sarıldı "O benim tek aşkımdı Onu
öyle sevdim ki, asla evlenmedim Çünkü bu mektup
geldiğinde hayatım, anlamsal olarak bitmişti"
"Bay Goldstein" dedim "Gelin benimle"

Asansörle üçüncü kata indik Odanın kapısı açıktı
Hannah sırtı kapıya dönük televizyon izliyordu
Hemşire ona yaklaştı, omzuna dokundu "Hannah"
dedi "Bu bay'ı tanıyor musun?" Gözlüklerini
ayarladı bir an baktı, tek kelime etmeden
"Michael" dedi, Michael, kapıda, kısık sesle
"Hannah Ben Michael Beni tanıdın mı?"
"Michael" diye yutkundu Hannah "İnanmıyorum
Bu sensin Benim Michael'ım" Michael
Hannah'ya doğru yürüdü yavaşça Sarıldılar
Hemşire yanıma geldiğinde onun da gözleri yaşlıydı
"Gördün mü, bak?" dedim "Yaşamda, yaşanması
gereken herşey, er ya da geç, birgün kesinlikle yaşanacaktır"
***
Üç hafta sonra beni huzurevinden aradılar
Pazar günü bir nikah vardı Gelebilir miydim?

Harika bir nikah töreni idi Hannah ve Michael
beni nikah şahidi yaptılar üstelik Hannah açık
bej elbisesi içinde çok güzeldi Michael de
lacivert takımı içinde hala çok yakışıklı
Bir nikah tanığı olarak söylüyorum bu gözlemlerimi…
Aşklarını onsekiz yaşın heyecanı ve duygusuyla yaşayan
76 yaşındaki gelin ile 79 yaşındaki damadın nikahında
keşke siz de bulunsaydınız… Altmış yıl önce bittiği
sanılan bir aşk öyküsünün, altmış yıl sonra, kaldığı
yerden nasıl filizlendiğine siz de tanık olacaktınız

07-01-2009	#1
TiFus	Bir Masal Gibi *BİR MASAL GİBİ* Dondurucu soğukta bir an önce evime varabilmek için hızla yürürken, ayağımın ucunda bir cüzdan gördüm Hemen aldım Sahibini gösteren bir kimlik vardır diye acele acele açtım İçinde üç dolar ve sararıp kat yerleri yıpranmış eski bir zarftan başka birşey yoktu Sol üst köşede yalnızca gönderenin adresi, alıcı adresi yerinde bir posta kutusu numarası vardı Bir ipucu bulabilmek belki biraz da merakımı giderebilmek için zarfı açtım ve içindeki mektubu okumaya başladım Mektup, sol yanı çiçek resmiyle süslenmiş bir kağıda, özenli bir el yazısıyla yazılmıştı ve "Sevgili Michael" diye başlıyordu Ve "Annesi yasakladığı için onu bir daha göremeyeceğini" anlatarak devam ediyor "Ama sakın unutma, seni daima seveceğim" diye bitiyor İmza Hannah! Elimde yalnızca, mektubu yazan kişiyle, mektubun yazıldığı kişinin birinci adları vardı Eve gider gitmez hemen telefon idaresini aradımGörevli kisi, kendisine bildirdiğim adreste yaşayanların telefon numarasını vermesinin yasalara aykırı olduğunu söyledi Fakat ısrarım karşısında: "Belki, size yardımcı olabilirim" dedi "Bu adreste bulunan numaraya telefon ederim ve onlar Kabul ederlerse, sizi görüştürebilirim lütfen bekleyin" dedi İki üç dakika sonra görevlinin sesi geldi "Bağlıyorum efendim" Telefonda, karşıdaki hanıma "Hannah diye birini tanıyıp, tanımadığını" sordum "Bu evi, 30 yıl evvel, Hannah diye kızları olan bir aileden aldık" dedi "Peki yeni adreslerini biliyor musunuz?" "Hannah annesini bir huzurevine yatıracaktı Oradan takip ederseniz, belki adres bulursunuz" deyip bana huzurevinin adını verdi Hemen aradım Yaşlı anne yıllar önce ölmüş Ama kızına ait eski bir telefon numarası var Belki ordan bilirlermiş "Bunların hepsi aptalca aslında" dedim kendi kendime İçinde sadece 3 dolar ve 60 yıl önce yazılmış bir mektup bulunan cüzdanın sahibini aramak için bunca zahmete ne gerek var ki Aradım numarayı Bir kadın "Şimdi Hannah'nın kendisi bir huzurevinde" dedi ve numarayı verdi Hemen orayı çevirdim Ses; "Evet, Hannah burda yaşıyor" dedi Saat ona geliyordu ama hemen yola çıktım, Hannah'yı görmek için Devasa bir binanın üçüncü katında şirin bir oda Gümüş saçlı, sıcak tebessümlü bir yaşlı kadın Gözlerinin içi ışıl ışıl ama Anlattım olanları Cüzdanı ve mektubu gösterip Derin bir iç çekti mektuba bakarken ve "Genç adam" dedi, "Bu mektup, Michael ile son kontağımdı Onu öyle seviyorum ki Sean Connery gibi yakışıklıydı Hani şu meşhur aktör Ama ben 16 yaşındaydım Çok küçüğüm diye annem kesinlikle izin vermedi" Derin bir nefes daha "Michael Goldstein harika bir insandı Eğer bulabilirseniz ona söyleyin lütfen Onu hep düşündüm Hep" Bir ufak sessizlik Bir derin nefes daha "Ve onu hep sevdim" İki damla yaş damladı elindeki mektuba, ıslanan gözlerden "Ve hiç evlenmedim Michael gibi birisini bulamadım ki" Hannah'ya teşekkür edip odadan çıktım Binadan çıkarken danışmada beni karşılayan kız "Hannah Hanım yardımcı olabildi mi size" dedi" Hiç değilse bunun sahibinin soyadını öğrendim" dedim Cüzdanı elimde sallayarak O sırada yanımda dikilip duran hademe bağırdı "Hey baksana Bu Bay Michael'ın cüzdanı Üzerindeki bu kırmızı şeritten onu nerde görsem tanırım Cüzdanını hep kaybederdi zaten Üç kere ben buldum, koridorlarda "Michael sekizinci katta yaşıyordu Ok gibi fırladım tekrar asansöre Michael yatmamıştı Okuma odasında kitap okuyordu Hemşire beni ve elimdeki cüzdanı gösterdi Michael elini arka cebine attı, hızla Sonra sevinçle "Evet bu benim cüzdanım" dedi "Öğleden sonraki yürüyüş sırasında kaybetmiş olmalıyım Size teşekkür borçluyum" "Hiçbirşey borçlu değilsiniz" dedim "Ama özür dilerim İpucu bulmak için açtım ve içindeki mektubu okudum" "Mektubu mu okudun?" "Sadece okumakla kalmadım Hannah'yı da buldum" "Buldun mu? Nerde? İyi mi? Hala eskisi gibi güzel mi Söyle, lütfen söyle" "Çok iyi Hem de harika" dedim, yavaşça "Bana onun telefon numarasını ver Yarın onu hemen arayacağım" Elime sımsıkı sarıldı "O benim tek aşkımdı Onu öyle sevdim ki, asla evlenmedim Çünkü bu mektup geldiğinde hayatım, anlamsal olarak bitmişti" "Bay Goldstein" dedim "Gelin benimle" Asansörle üçüncü kata indik Odanın kapısı açıktı Hannah sırtı kapıya dönük televizyon izliyordu Hemşire ona yaklaştı, omzuna dokundu "Hannah" dedi "Bu bay'ı tanıyor musun?" Gözlüklerini ayarladı bir an baktı, tek kelime etmeden "Michael" dedi, Michael, kapıda, kısık sesle "Hannah Ben Michael Beni tanıdın mı?" "Michael" diye yutkundu Hannah "İnanmıyorum Bu sensin Benim Michael'ım" Michael Hannah'ya doğru yürüdü yavaşça Sarıldılar Hemşire yanıma geldiğinde onun da gözleri yaşlıydı "Gördün mü, bak?" dedim "Yaşamda, yaşanması gereken herşey, er ya da geç, birgün kesinlikle yaşanacaktır" ******* Üç hafta sonra beni huzurevinden aradılar Pazar günü bir nikah vardı Gelebilir miydim? Harika bir nikah töreni idi Hannah ve Michael beni nikah şahidi yaptılar üstelik Hannah açık bej elbisesi içinde çok güzeldi Michael de lacivert takımı içinde hala çok yakışıklı Bir nikah tanığı olarak söylüyorum bu gözlemlerimi… Aşklarını onsekiz yaşın heyecanı ve duygusuyla yaşayan 76 yaşındaki gelin ile 79 yaşındaki damadın nikahında keşke siz de bulunsaydınız… Altmış yıl önce bittiği sanılan bir aşk öyküsünün, altmış yıl sonra, kaldığı yerden nasıl filizlendiğine siz de tanık olacaktınız