Mevlâna Celâleddin-Î Rumi,30 Eylül 1207,Mevlâna'nın Hayatı,Mevlâna Hakkında

Mevlâna Celâleddin-î Rumi,30 Eylül 1207,Mevlâna'nın Hayatı,Mevlâna Hakkında
Mevlâna Celâleddin-î Rumi,30 Eylül 1207,Mevlâna'nın Hayatı,Mevlâna Hakkında
(1207 – 1273)

Ünü dünyayı tutan bir mutasavvıf 700 yıldır,insan yüreklerinde ve kafalarında yaşayan bir fikir ve gönül adamı Çağının en büyük devrimcisi İslam dinine raksı ve musikiyi sokan büyük Müslüman Mevlâna Celâleddin-î Rumi,30 Eylül 1207’de Horasan’ın Belh şehrinde doğdu
Babası,Sultan-ı ulema Mehmet Burhanettin Veled’dir Öteden beri bilginler yetiştiren bir aileden geliyordu Horasan’ın en ünlü bilgini sayılmaktaydı Oğlu Celâleddin’e daha küçük yaşlarda iken okuma yazma öğretmiş,bilgisini oğluna aktarmaya çalışmıştı Bir gün oturduğu şehri terketti ve oğlunu yanına alarak uzun bir geziye çıktı Belh’den neden ayrıldığı bilinmiyor
Celâleddin,babası ile birlikte,çeşitli şehirlerde konaklayarak Hicaz’a gitti Haz farizasını yaptıktan sonra,Şam’a geldiler Şam’da, Muhittin-i Arabi ile tanıştılar,konuştular Muhittin-i Arabi’nin,o sıralar henüz 13 yaşındaki Celâleddin’e,babası kadar önem verdiği ve itibar ettiği söylenir
Yine babası ile birlikte Konya’ya geldi Doğuda ün yapmış Burhaneddin Veled ve karşılaştığı her insanda saygı ve hayranlık uyandıran oğlu Celâleddin,Konya’da fevkalade karşılandı Selçuk hükümdarları dahi,verdiği vaazları dinlemişler ve fikirlerinden yaralanmışlardır

AKILLI BİR DÜŞÜNÜRDÜ

Burhanettin Veled,6 Şubat 1231’de Konya’da öldü Babasının yerini oğlu Celâleddin almış,vaaz ve derslerini vermeye başlamıştı Büyük bir tesir gücü vardı Eski Yunan tefekkürünü,Sokrat,Eflatun,Aristo’yu Doğu kültürü ile kaynaştırarak yeni bir senteze gittiği içindir ki,bazı Batılı eleştirmeciler kendisine “Doğu Rönesans’ının Kaynağı” gözü ile bakarlar Akılcı bir düşünürdü ve evrende olup bitenleri,akılcı bir yöntemle açıklıyordu
Konya’da babasından çok daha geniş bir ün kazandı Adı,Anadolu’dan,Selçuk sınırlarından taşmıştı Ders verdiği öğrencileri,hocalarını tapar gibi seviyorlar ve kendisini “Mevlâna” diye çağırıyorlardı
37 yaşına kadar bu böyle sürüp gitti Fakat ömrünün 37 Yılında,günlerden bir gün,Şam’ dan bir derviş çıkageldi Adı,Tebrizli Şems’ti Kara kalın bir aba giyiyor,ağaç dalından kesilmiş bir asa ile dolaşıyordu Kaynayan kara gözleri vardı ve konuştuğu insanların adeta yüreklerini tutuşturuyordu Mevlana’ya;
“Bu kitapları bırak”_dedi “Onlar,gerçeğin dış kabuğudur Gerçeğe,akılla değil,yürekle ulaşılır Bilmediğimiz bir yerden geldik,bilmediğimiz bir yere gidiyoruz Geldiğimiz yer Tanrı,gideceğimiz yer Tanrı’dır Ondan koptuk,ona döneceğiz Ondan getirdiğimiz cevher,aklımızda değil,yüreklerimizde saklı Sevilecek tek şey Tanrı’dır! Ona akılla değil,yürekle ulaşabiliriz! Sev öyle ise! Sev ki,gerçeğe ulaşabilesin! Bu kitapları okuyanlar, “Enelhak” diyen en büyük ermiş,Hallacı Mansur’u asmadılar mı? O ki,Tanrı’ya ulaşmıştı,sonunda “Tanrı Benim” dedi”

YOLUNU KESTİLER,ÖLÜMLE TEHDİT ETTİLER

Bu fikirleri tanıdıktan sonra,birdenbire değişiverdi Mevlâna! Bir anda kitaplarını bıraktı,derslerini,öğrencilerini bıraktı,yalnız Şems’in öğretileri içinde Şems ile yaşamaya başladı
Çevresindekiler,Şems’i kıskandılar Şems’i,Mevlâna’yı ellerinden almış bir şarlatan gibi görüyorlardı Karanlıkta yolunu kestiler,ölümle tehdit ettiler Sonunda Şems,bu yüzden tekrar Şam’a döndü Fakat Mevlâna,Şems’in yokluğunda; öylesine perişan oldu,öylesine gözyaşı döktü ki,oğlu Sultan Veled,Konya’yı temsil eden 20 kişilik bir heyetle Şam’a gitti Şems’i buldu ve onu tekrar Konya’ya babasının yanına getirdi Mevlâna şiirler söylüyordu
“Oraya gitme,demedim mi sana,
Seni yalnız ben tanırım,demedim mi?
Demedim mi bu yokluk yurdunda hayat çeşmesi benim!
Bir gün,kızsan bana,alsan başını,yüz bin yıllık yere gitsen,
Dönüp kavuşacağın yer benim,demedim mi?”
Fakat ne yazık ki,bu beraberlik de uzun sürmedi Mevlâna’nın bütün zamanlarını Şems ile geçirmesi,müritlerini ihmal etmesi,bir türlü bağışlanamıyordu Düşmanlıklar ayaklandı Yol kesmeler,tehditler aldı yürüdü Bir gün Şems,ortalıktan kayboldu Öldürüldü mü,uzak bir yere mi gitti,bilinmiyor

ÖMRÜ KİTAPLAR VE ŞİİRLERLE GEÇTİ

Mevlâna,ömrünün yarısını,kitaplar arasında geçirmişti Öteki yarısını da şiirler söyleyerek tüketti
“Dinle neyden kim şikayet etmekte,
Ayrılıklardan şikayet etmede”
diye başlayan 25700 beyitlik Mesnevi’si çağını çok aşan,günümüzde de insanlara fikir yolları gösteren büyük bir eserdir Bunun dışında; bütün şiirlerini bir araya getiren “Divan-ı Kebir”i vardır Bundan başka,düşüncelerini yansıtan “Fih-i Mafih” ve “Mektubat” ayrı değerde eserleridir
Mevlana Celaleddin-i Rumi,17 Aralık 1273’de öldü Ölümü yalnız Konya’da, yalnız Selçuk’ta değil,çok geniş bir dünya parçasında yankılar yapmıştır Bugün de dünyanın pek çok ülkelerinde adına kurulmuş dernekler vardır Her yıl Konya’da yapışan anma toplantılarına,dünyanın her tarafından insanlar gelmekte ve “Şeb-i azuz” törenlerine katılmaktadır Çünkü o bütün dünya insanlarına sesleniyordu:

“Gene gel gene
Ne olursan ol!
İster kafir ol,ister ateşe tap,ister puta,
İster,yüz kere tövbe etmiş ol,
İster yüz kere bozmuş ol tövbeni
Umutsuzluk kapısı değil bu kapı!
Nasılsan,öyle gel!”