Resulullah (S.A.V.)’In Ağlaması

Resulullah (sav)’ın Ağlaması
Resulullah (sav)’ın Ağlaması

Resulullah (sav) Ümmi Seleme’nin evinde bulunduğu bir gece yarısı uykudan kalkıp evin karanlık bir köşesinde dua ve ağlamakla (Allah’a yalvarıp yakarmakla) meşgul oldu Ümmi Seleme, Resulullah (sav)’ı yatağında görmeyince, kalkıp onu aramaya koyuldu Bir de baktı ki Resulullah (sav), evin karanlık bir köşesinde durup ellerini göğe kaldırmış, ağlayarak Allah’a şöyle yalvarıp yakarıyor:
“Allah’ım! Bağışladığın nimetleri benden esirgeme Beni, düşmanların gülüş vesilesi kılma, kıskançları bana musallat etme
Allah’ım! Beni kurtardığın kötülük ve çirkinliklere geri çevirme
Allah’ım! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi başıma bırakma; kendin beni her şeyden ve her afetten koru”

Ümmi Seleme Resulullah (sav)’ın bu durumunu görünce, ağlayarak kendi yerine döner Resulullah (sav) Ümmi Seleme’nin ağlama sesini duyunca, ona doğru gidip ağlamasının sebebini sorur

Ümmi Seleme:
“Ya Resulullah! Senin ağlaman beni ağlattı Sen neden ağlıyorsun? Siz Allah katında olan onca büyük makam ve yakınlığınıza ve Allah’ın geçmiş ve gelecek bütün kusurlarınızı affetmesine rağmen Allah’tan böyle korkuyor, sizi düşmanların gülüş vesilesi kılmamasını, kurtardığı kötülük ve çirkinliklere geri çevirmemesini, bir an bile kendi başınıza bırakmamasını istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize!” der

Resulullah (sav) ona cevabında:
“Nasıl korkmayayım, nasıl ağlamayayım, nasıl kendi akıbetimden endişelenmeyeyim, nasıl kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysa ki Allah Teala, Hz Yunus’u bir an kendi haline bıraktı ve onun başına, gelmemesi gereken şeyler geldi!” buyurdu