"İntihar"

Suskunluğundan tanırım O'nu Yüzünde her daim nöbete duran ve içindeki depremi maskeleyen gülücüğü bilirim
O depremin yüreğinde açtığı derin yarıklardan en küçük bir iz yansımasa da yüzüne, aşinayım ketumiyetine
Bilirim ki, kabil olsa da, ters çıkarılmış bir kazağı düzeltir gibi içten kavrayıp dışa çevirseniz ruhunu, sanki yıllar yılı söylenmeyip saklanmış, dilin ucuna kadar gelip tutulmuş, tam haykırılacakken içe atılmış yüzlerce sözcük, hafızaya kelepçelenmiş binlerce söz, dile getirilmemiş on binlerce itiraz, akıtılmamış onca gözyaşı ilmek ilmek çözülüp saçılıverecektir ortalığa
Ama o konuşmaz
Sabırla dinler, sitemsiz kabullenir ve ruhunun derinliklerine gizlediği çekmecelerde özenle saklar içine attıklarını
Sadece kendisiyle başbaşayken açar onları
Kimi zaman gizli bir günlüktür çıkan çekmeceden yazar;
kimi zaman da sırdaş bir silahtır sıkar

* * *

Niye bazıları ağzına geleni söyleyip rahat uyku uyurken, "içine atan", sessizliğe gömülüp kendi dehlizlerinin karanlığında yapayalnız kabuslar görmeyi seçmiştir?
Anlatmazlar ki bilesiniz
Kimi nasıl diyeceğini bilmediğinden, kimi bildiğini de diyemediğinden, kimi dediği halde kıymeti bilinmediğinden, kimi bir kez deyip yanlış bildiğinden, suskunluğun o huzurlu kuytusuna sığınmıştır
Sesini en çok yükseltenlerin en haklı sayıldığı bir dünyada, sürüye uyup gürültüye katılmaktansa sessizliğe gömülüp haksız sayılmayı tercih ederek tevekkülle içine kapanmıştır İç kanamaları zaman zaman ağzından kaçırıverse de, dudağının kenarından sızanın "kızılcık şerbeti" olduğuna inandırır herkesi
Oysa ne kadar gizlemeye çalışsa da, içindeki fırtınanın birilerine fark edileceği umudunu hep korur Suskunluğunun her şeyi anlattığını sanır Sanki onca gürültü içinde birileri gözbebeklerini okuyacak ve konuşmayı bilmeyen bir çocuğun derdini anlar gibi, iç dünyasında çağlayan nehrin sesini duyacaktır Başını sessizce öne eğişinden, sitemkar imalarından, dargın yalnızlığından derdini anlayacak, şifresini çözüp sessizliğini sese çevirecek birini bekler umarsızca
Oysa gürültünün çağında, kimselerin vakti yoktur, anlatmayanın derdini anlamaya
Kimse kimsenin gözbebeğine bakıp konuşmaz; yüreğini dinlemeye yanaşmaz
Öyle olunca da hepten içine kapanır "içine atan" Maddi varlığını dibe çeken bu manevi yükün ağırlığıyla yaşamayı öğrenir Yükünü sırtlayıp, kendi iç sesiyle sohbet ederek yürümeye koyulur Kendine yazılmış mektuplar, meçhule karalanmış satırlar, sadece yastığının bildiği sırlarla örer kozasını
Sabah oldu mu, sahte gülümsemesini yüzüne yapıştırıp hayata karışır
Anlaşılmadıkça artar ketumiyeti Rahat hesaplaşanlara özenerek erteler hesaplaşmalarını Geciktirilmiş her sohbet, vazgeçilmiş her itiraf, gösterilmemiş her tepki birbirine yapışıp koca bir ura dönüşür içinde Sonra kanser gibi sarar bünyesini
İçindeki yara, yüzünde gülümseyen masaaai aşağı çekmeye başlar zamanla Artık ya içindekileri kusacak, ya da hepten susacaktır
İşte o zaman, "iç" denilen o dipsiz derinlik, o ne atsan dolmaz sanılan kuyu taşar aniden Yük, taşınmaz olur Yıllar yılı sabırla bastırılan volkan, ya umulmadık bir tepki, ya katılırcasına bir ağlama nöbeti veya gizlenmiş bir silah olur, gürültüyle patlar
"İçine atan"ları bilmeyenler, kestiremezler bu ani tepkinin nedenini Yanlış yerde ve son günlerde ararlar ipucunu Oysa onca yılın suskunluğuyla kaynaya kaynaya dolmuştur yanardağ Ve gün gelmiş patlamıştır
İntiharı, doğumudur "içine atan"ın İlk kez yüksek sesle konuşmuştur ve çoğu kez, son olur bu
Artık geride bıraktığı efsane konuşacaktır, kendisi yerine

* * *

Tanırım O'nu
Sessizliğin erdem sayıldığı bu özel dünyanın suskunları bilirler birbirlerini
Çareyi de bilirler
Gözbebeklerine bakıp ruhunda kaynayan volkanı sezecek ve şefkatle "içeri" sızıp O'nu yukarı çekecek bir dost elini umutla beklerler
Beynine ancak o dost eli uzanabilir
O yoksa, yedeği bir kurşundur