Ardımdaki Karanlık

Dönüp bakmıyorum bile ardımda birikmiş karanlığa
Korkularımın yakasından tutup silkiyorum birer birer artık
Başımı dimdik tutup, gözlerinin içine baka baka söyleyebiliyorum,
ertelediğim her ne varsa

Dönüp bakmıyorum bile ardımda birikmiş karanlığa
O karanlık ki; kibirli gözlerini dikip üstüme, içine almak istercesine beni, nereye gitsem takılıyor peşime
Ben artık aldırmıyorum ona

Yürüyorum, seni, sevdanı, ışığını katıp yanıma
Sanki ellerindeymiş bütün kilitli kapıların anahtarları
Senin yüreğindeymiş, yüreğimin aydınlığı
Sanki seninleymiş bütün çıkmazların çıkış yolları

En yakınımda olmana rağmen, seninle ama sensiz geçirdiğim tüm zamanlara yanıyorum şimdi
Korkularıma, gözyaşlarıma, söylemediklerime, ertelediklerime bakıyorum dönüp te Öyle anlamsızlar ki hepsi, hiç yaşamamış sayıyorum

Aldığım her nefeste daha bir doluyorsun içime adeta
Zaman akıp geçtikçe daha sıkı tutunuyorum sevdana, hiç bırakmamacasına
Hiç bir şeyi umursamıyor bu arsız yürek,
hiç bir şey mağlup edemiyor onu, yokluğundan başka
Sensizliğimde canım yanıyor

Dünden çok yarından az
Hiç hissetmediğim bir şeyler oturuyor içimde,
esir alıyor gözlerimi bir kaç damla gözyaşı
Gözlerimi kapatıyorum, sen oluyorsun hayallerimin baş köşesinde

Gülümsemelerimin bile üzerine bir bulut çöküyor adeta
Ne kadar uzak ta olsan, o kadar yakınımdasın sen oysa
İsterse dursun zaman, hiç geçmesin önümüzden, isterse geçip gitsin beklemesin beni, bizi

Varsın bugün son günü olsun hayatımın,
değil artık umurumda