Ben Deliyim...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Yorgun ve yalnızım Kaldırımlara misafirimGecenin gözleri üzerimdeDenizin ortasında küçük bir adayımyüzme bilmem…
Yüreğimi bir yere bırakmışım bıraktığım yerden çok uzaklardayım Kapıları kapatmışım üstüme sürgüleri beynime çekmişim
Ey! Sabreden derviş bana da sabretmeyi öğretsene
Ben deliyim ama çok şey bilirim
Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez bana
Sonların başladığı yerden başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum
Kara bir tren gibiyim yani bir istasyondan bir istasyona hep aynı raylar üzerinde

Ben deliyim…
Yağmurun yağması benim için romantik değildir
ben kurşun yağmurlarını bilirim
Benim güneşim batmaz dünyam dönmez ayım hep mehtap halindedir rüzgârlarım doğudan eser
Kadehime doldurduğum hüzünle sarhoş olurum
Mezem ise bir dilim umut
Ezbere bilirim yaşamayı yaşarken savaşmayı

Ben deliyim
Ben buralara ait değilim
Dağları sırt sırta vermiş bir ülkem surlarla çevrili bir şehrim
12 den sonra volta attığım caddelerim kızıl sakallı bir dayım bir de kara gözlü yarim var benim

Ben Deliyim
Söyleyemediğim düşüncelerim var
Her akşam ayrı bir meydanda Atatürk heykelinin karşısında olmayan aklımı dar ağacına asar ipini çekerim
Ölüm ölüm kurşun olup yağar üzerime
Binlerce kez öldürülmüş ama ölmemişim
Ben sıratın canbazı doğal bir felaket sosyal bir belayım

Ben deliyim…
Benim mevsimim değişmez sadece bahardır
kuşlardan sadece güvercini bilirim yüreğim kanatlarıyla beraber çarpar
İnsanlardan yalnız çocukları severim onları da büyüyünceye kadar

Ben deliyim…
Bağıra bağıra şarkılar söylerim sessiz sessiz şiirler yazarım Bilmediğim yerlerin tanımadığım kişilerin resimlerini çizerim

Ben deliyim
Kendimle sohbet eder kendi kendime gülerim
Telefon kulübeleriyle kavga ederim
Asfaltın siyahında kaybolur düşüncelere dalarım
Çıkmaz sokaklarda kendimi arar bir de üstüne güzel hayaller kurarım
Sonra sonra hayallerimle beraber suya düşerim

Ben deliyim…
Çayım sekiz şekerlidir cigara üstüne cigara yakarım
Dumanı iner efkarımın şehrin üstüne
Parayı sevmem ama para için çalışırım
Dört yaşında aşık olduğumu sonra babamın hiç başımı omuzuna dayamadığını hatırlar hayal de olsa omuzlarında uykuya dalarRüyalar görürüm uyandığımda hiçbirini hatırlamadığım halde

Ben deliyim…
Güzel bir yaşam benim için anlam taşımaz kimseye düşman değilim kimseye de dost olmadım
Ben kendime bile yabancıyım
Duygularım hep sansüre uğramış bir fahişenin hayatı gibi yalancıdır gözyaşlarım
Ufacık bir bakış boğazımı düğümler
Kimi özlediğimi bilmeden hasretin en yoğun halini yaşarım
Ah! İçimden dağıtmak gelir dağıtamam ya kendimi dağıtırım
Gözlerimin kahverengisi gitgide koyulaşıyor insanlarınki kankırmızılaşır
Bakamam kimsenin yüzüne sevgiye muhtaç bir yavruya döner yüreğim Kalbim titrer haykırırım ama duyuramam sesimi
Yine de sardığım tütünde yaktığım cigarada bulurum mutluluğu

Ben deliyim ağlamamaya yemin etmiş gözlerim
Sonu dramla biten bir hatıra üç bölümlük bir komedi dizisiyim
Çoğu zaman çorbama kinimi doğrar öfkemi kaşıklarım
Zehir kokan bir gül biter dudaklarımın arasında
Kimisi tükürür kimisi öper
Tükürene mezar öpene lalezar olurum

Ben deliyim

Zülfün hergece ihanetler rıhtımında
Ciğerimin üstünde sevdasını kurşuna dizer
Ve ufacık bir bakış boğazımı düğümler

Ben deliyim
Bulmacaya benzerim Kimi zaman soldan sağa bir nota
Kimi zaman yukarıdan aşağıya Eski Mısır'da bir Tanrıyım

Ben deliyim geceyi ikiye böler sonra hayatın adını yalan koyarım

Ben deliyim ben yüreklerde ünlem kafalarda soru işaretiyim
Ben deliyim bağrı taşlarla dolu bir Toprak parçasıyım
Bir uçtan bir uca kurumuşum
Karınca yuvaları ve Ayak izleriyle süslüdür tenim
Kar yağar üşürüm güneş olur kavrulurum

Ben deliyim
Mutluluğu uzaktan seyrederken cebimde küçük umutlar biriktirir gözlerimi kapının eşiğine dikerim
İşte o zaman hayat acı kahve tadı verir hep içime atarım ama kendimi içine atacak bir yer bulamam
Anlamayana az gelirim anlayana çok
Ne yarınlar birşey bekler benden ne de ben yarınlardan
Ben deliyim
Ağlamamaya yemin etmiş gözlerim

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ben Deliyim... Yorgun ve yalnızım Kaldırımlara misafirimGecenin gözleri üzerimdeDenizin ortasında küçük bir adayımyüzme bilmem… Yüreğimi bir yere bırakmışım bıraktığım yerden çok uzaklardayım Kapıları kapatmışım üstüme sürgüleri beynime çekmişim Ey! Sabreden derviş bana da sabretmeyi öğretsene Ben deliyim ama çok şey bilirim Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez bana Sonların başladığı yerden başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum Kara bir tren gibiyim yani bir istasyondan bir istasyona hep aynı raylar üzerinde Ben deliyim… Yağmurun yağması benim için romantik değildir ben kurşun yağmurlarını bilirim Benim güneşim batmaz dünyam dönmez ayım hep mehtap halindedir rüzgârlarım doğudan eser Kadehime doldurduğum hüzünle sarhoş olurum Mezem ise bir dilim umut Ezbere bilirim yaşamayı yaşarken savaşmayı Ben deliyim Ben buralara ait değilim Dağları sırt sırta vermiş bir ülkem surlarla çevrili bir şehrim 12 den sonra volta attığım caddelerim kızıl sakallı bir dayım bir de kara gözlü yarim var benim Ben Deliyim Söyleyemediğim düşüncelerim var Her akşam ayrı bir meydanda Atatürk heykelinin karşısında olmayan aklımı dar ağacına asar ipini çekerim Ölüm ölüm kurşun olup yağar üzerime Binlerce kez öldürülmüş ama ölmemişim Ben sıratın canbazı doğal bir felaket sosyal bir belayım Ben deliyim… Benim mevsimim değişmez sadece bahardır kuşlardan sadece güvercini bilirim yüreğim kanatlarıyla beraber çarpar İnsanlardan yalnız çocukları severim onları da büyüyünceye kadar Ben deliyim… Bağıra bağıra şarkılar söylerim sessiz sessiz şiirler yazarım Bilmediğim yerlerin tanımadığım kişilerin resimlerini çizerim Ben deliyim Kendimle sohbet eder kendi kendime gülerim Telefon kulübeleriyle kavga ederim Asfaltın siyahında kaybolur düşüncelere dalarım Çıkmaz sokaklarda kendimi arar bir de üstüne güzel hayaller kurarım Sonra sonra hayallerimle beraber suya düşerim Ben deliyim… Çayım sekiz şekerlidir cigara üstüne cigara yakarım Dumanı iner efkarımın şehrin üstüne Parayı sevmem ama para için çalışırım Dört yaşında aşık olduğumu sonra babamın hiç başımı omuzuna dayamadığını hatırlar hayal de olsa omuzlarında uykuya dalarRüyalar görürüm uyandığımda hiçbirini hatırlamadığım halde Ben deliyim… Güzel bir yaşam benim için anlam taşımaz kimseye düşman değilim kimseye de dost olmadım Ben kendime bile yabancıyım Duygularım hep sansüre uğramış bir fahişenin hayatı gibi yalancıdır gözyaşlarım Ufacık bir bakış boğazımı düğümler Kimi özlediğimi bilmeden hasretin en yoğun halini yaşarım Ah! İçimden dağıtmak gelir dağıtamam ya kendimi dağıtırım Gözlerimin kahverengisi gitgide koyulaşıyor insanlarınki kankırmızılaşır Bakamam kimsenin yüzüne sevgiye muhtaç bir yavruya döner yüreğim Kalbim titrer haykırırım ama duyuramam sesimi Yine de sardığım tütünde yaktığım cigarada bulurum mutluluğu Ben deliyim ağlamamaya yemin etmiş gözlerim Sonu dramla biten bir hatıra üç bölümlük bir komedi dizisiyim Çoğu zaman çorbama kinimi doğrar öfkemi kaşıklarım Zehir kokan bir gül biter dudaklarımın arasında Kimisi tükürür kimisi öper Tükürene mezar öpene lalezar olurum Ben deliyim Zülfün hergece ihanetler rıhtımında Ciğerimin üstünde sevdasını kurşuna dizer Ve ufacık bir bakış boğazımı düğümler Ben deliyim Bulmacaya benzerim Kimi zaman soldan sağa bir nota Kimi zaman yukarıdan aşağıya Eski Mısır'da bir Tanrıyım Ben deliyim geceyi ikiye böler sonra hayatın adını yalan koyarım Ben deliyim ben yüreklerde ünlem kafalarda soru işaretiyim Ben deliyim bağrı taşlarla dolu bir Toprak parçasıyım Bir uçtan bir uca kurumuşum Karınca yuvaları ve Ayak izleriyle süslüdür tenim Kar yağar üşürüm güneş olur kavrulurum Ben deliyim Mutluluğu uzaktan seyrederken cebimde küçük umutlar biriktirir gözlerimi kapının eşiğine dikerim İşte o zaman hayat acı kahve tadı verir hep içime atarım ama kendimi içine atacak bir yer bulamam Anlamayana az gelirim anlayana çok Ne yarınlar birşey bekler benden ne de ben yarınlardan Ben deliyim Ağlamamaya yemin etmiş gözlerim