Şehr-İ İstanbul’Dan Payımıza Düşendi

Şehr-i İstanbul’dan payımıza düşendi

aşk,Ellerimi bıraktığın yerden başlıyorum ;

Bekleyişlerimin ardındaki zayıf kadın rolünden

Uzaklaşmaya ;

Kendimle uzlaşmaya …

Gittin …

Şiirlerindeki kadınlar gibiydi gidişin,

Özenti düşlerle kaplı çoğul yalnızlığına

Göç etti şair duruşun …

Gitmek istediğin yer

Vardığın yer miydi acaba bilmek isterdim

Sen hep benim en yanımdın oysa,

Gidişlerine susturdun beni,

Ağlamalarımı yasakladın ardından …

Veda değildi, ayrılık hiç değil …

Kavuşmaları ertelemek içindi gidişin …

Gidişlerine iklimsiz üşüyen ellerimi

Kavuşturduğunda ellerine,

Yeni bir şiire başladığını sanırdım hep,

İstanbul sağanağa boyanırdı,

Bir kavuşma için yaşanmalı mıydı hep bu gidişler,

Gittin ; kente vedaydı suskunluğun …



Gittim …

İçime sıcak üşüyen ellerini

Bir kent kalabalığında unuttuğumu mu sandın yoksa,

Şiirlerimdeki kadınlar gibi miydi

Gidişim ?…

Bir adım kaldı sandım bir adım gerimde,

Oysa,

Bir hayattı gözlerinde beklettiğim ;

Yarını taşıyan bugünsüzlüğünde …

Bir adın kaldı sandım bir adım ötemde,

Oysa,

Attığım her adımda sinemi parçalayan hasretindi adın …

Sıfat bilip de adıma adını,

Düştüm yollara …

Ardımda şehr-i İstanbul,

İçinde sen …

Şimdi söyle, gittim mi ! …



Sen hep aşk söylersin,

Her şeyi aşka vardırırsın …

Kurduğun cümleleri ilk bende ıslatırsın,

Şairliğine kılıf uydurmaya çalışırken herkes,

Sen kendine

Gözlerimden bir dünya kurarsın

dizelerinde…

Dizlerinde soluklanan çocukluğuma sarılırsın

sendeki idamlık hüznü asınca kendini …

Ben hiç İstanbul olamadığımı düşünürüm sevgine,

Sen Marmara’da yüzdürürken küllerini ömrümüzün …

Hiç düşündün mü,

Bir çocuk nasıl atardı ilk adımını

Sevdaya doğru ;

Üstelik bilmezken bilinmezken sevda,

eksik dağarcığında …

Yürüdüğünde,

aşka kaç gömlek fazla gelirdi yüreği,

Ya da kaç yaş küçülürdü …

Ben sende attım ilk adımımı,

Sevdaydı, sevdandı, bildim …

Çocuk yüreğimi kanatandı kalemin

Sonra sarıp sarmalayan …

Ben en çok,

Omzuna yasladığımda yorgun başımı,

Gözlerime yerleşip

içinde tereddütler arayan bakışlarına

verdim cevabımı,

Şehirde bir çocuk daha sevdadan geliyor evine,

Şimdi git,

yoksa gitme diyeceğimden korkuyorum …



Gittim …

Tereddüt aramadım hiç gözlerinde,

Cevapta …

Kendimdi aradığım ;

Ve bulduğum …

Bulduğum kendime ant içtim ;

Gözlerindeki tereddütsüzlüğümü …

Ben hep gözlerinden giriş yapardım ya kentine,

sen daha bir İstanbul olurdun o zaman …

Şimdi düşünüyorum da ,

İstanbul biraz da sen varsın diye güzel …

Hani demiştim ya,

Bazen çekip gidebilmeli

Terk edebilmeli gerektiğinde bu şehri,

Kız kulesi, galata …

Boğazından geçip yutkunabilmeli gidişleri …

Aşkın adressizliğiyse yüreğe yol gösteren,

Bazen gidiş sunabilmeli hayata dönüşler için …

Bazen yeni fetihlere fatih olabilmeli …

Gittim … şiirlerimdeki kadınlar gibi mi ?…



Herkes sana hayrandı,

Gülüşüne hüznü, hüznüne gülüşü karışan adam …

Bir ben miydim,

Ömründe beklettiğin,

Bunca yıl sustuğun ben miydim !…

Hayat ne tuhaf ,

Aramızda mayın döşeli yollar olduğunu bile bile,

Gülüşlerimize kahkahalar ekliyoruz…

Gün telaşı yaşanırken sevgisiz yüreklerde,

Biz bir ömrü beklemeye koyuluyoruz…

Senle aşk,

Bildiğim tüm ezberleri unutmaktır biraz da…

Bekliyorum… beklettiğinim …

Sen hiç gitmedin ki …



Orhan KARIN