Vazgeçtim! Benim Geçmişte Kalan; Yaram!

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Bir vazgeçiş öyküsü bu

Dinle! Sevdiğim

Canını canıma kattığım senden,

Uğrunda herşeyi hiç yapabiliceğim senden,

Vazgeçiyorum

Cam kırıklarıyla dolu bir yolda, yalınayak yürümek gibi yokluğuna alışmak

Tam acıya direniyorum derken,

Batan her yeni parçayla sımsıkı sardığın o yaraların - bir daha asla yaralanmam derken -

Tekrar tekrar kanaması gibi

İnsanın - canının acıması - yani

Ne derin bir anlam bu, gerçekten bilene

-Canım acıyor-

Hiç aklımda yokken, tüm zihnimi zorlarken sadece sensiz anıları düşünmeye,

Sen dolu anlara gömülmek

Ve medet ummak özlemime çare olsun diye dalgın bakışlarımda gördüklerimden,

Her nakaratta daha da perişan bir yenilgi demek

Anlamların benliğime yüklediği gerçekler çok ağır artık!

Varlığımı zorlayan bu oyundan yoruldum!

Seni özlemekten

Yokken varsaymaktan

Esirin olmaktan

Hayal etmekten

Yaşanmamış saymaktan

Var gibi görmekten

Yok gibi yaşamaktan

Yoruldum!!

Öyle bir labirent ki bu, bilmeden kendimi içine hapsettiğim

Bulduğum bütün çıkışlar sana yeniden başlamama sebep aslında

Ve kalemi hiç kaldırmadan yerinden, başladığım tüm başlangıçlar artık sahte!

Tüm bu sahtelikler içinde , gerçek olduğuna inandığım sevgim vardı hep kar kalan yanıma

Artık o bile zararda!

İskontolu bir taktik uyguladığı

Ve Alış fiyatına satılık artık herşey hanemde

Bir vazgeçiş öyküsü bu

Dinle!

Sevdiğim

Yokken varettiğim,

Olmayan varlığı ile kendimi büyülediğim,

Haddinden abartılı önemsediğim,

Büyüttükçe büyüklüğünden korktuğum bu sevginin sahibi senden

Vazgeçiyorum!

Gerçek bildiğim, hissettiğim için inandığım, inandığım için doğru saydığım herşeyden

Beni ben yapan duygularımdan

Seni benim sayan bütün düşüncelerimden

Bir çırpıda hemen, Vazgeçiyorum

Öyle kendinden emin bir geçiş ki bu,

Tek bir zerre bile sen barındırmayan içine,

İçimde öyle rahat, hiç tereddütsüz bir biçimde!

Zaman şimdiki zaman

Ve sen artık hep

Benim geçmişte kalan; yaram!

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Vazgeçtim! Benim Geçmişte Kalan; Yaram! Bir vazgeçiş öyküsü bu Dinle! Sevdiğim Canını canıma kattığım senden, Uğrunda herşeyi hiç yapabiliceğim senden, Vazgeçiyorum Cam kırıklarıyla dolu bir yolda, yalınayak yürümek gibi yokluğuna alışmak Tam acıya direniyorum derken, Batan her yeni parçayla sımsıkı sardığın o yaraların - bir daha asla yaralanmam derken - Tekrar tekrar kanaması gibi İnsanın - canının acıması - yani Ne derin bir anlam bu, gerçekten bilene -Canım acıyor- Hiç aklımda yokken, tüm zihnimi zorlarken sadece sensiz anıları düşünmeye, Sen dolu anlara gömülmek Ve medet ummak özlemime çare olsun diye dalgın bakışlarımda gördüklerimden, Her nakaratta daha da perişan bir yenilgi demek Anlamların benliğime yüklediği gerçekler çok ağır artık! Varlığımı zorlayan bu oyundan yoruldum! Seni özlemekten Yokken varsaymaktan Esirin olmaktan Hayal etmekten Yaşanmamış saymaktan Var gibi görmekten Yok gibi yaşamaktan Yoruldum!! Öyle bir labirent ki bu, bilmeden kendimi içine hapsettiğim Bulduğum bütün çıkışlar sana yeniden başlamama sebep aslında Ve kalemi hiç kaldırmadan yerinden, başladığım tüm başlangıçlar artık sahte! Tüm bu sahtelikler içinde , gerçek olduğuna inandığım sevgim vardı hep kar kalan yanıma Artık o bile zararda! İskontolu bir taktik uyguladığı Ve Alış fiyatına satılık artık herşey hanemde Bir vazgeçiş öyküsü bu Dinle! Sevdiğim Yokken varettiğim, Olmayan varlığı ile kendimi büyülediğim, Haddinden abartılı önemsediğim, Büyüttükçe büyüklüğünden korktuğum bu sevginin sahibi senden Vazgeçiyorum! Gerçek bildiğim, hissettiğim için inandığım, inandığım için doğru saydığım herşeyden Beni ben yapan duygularımdan Seni benim sayan bütün düşüncelerimden Bir çırpıda hemen, Vazgeçiyorum Öyle kendinden emin bir geçiş ki bu, Tek bir zerre bile sen barındırmayan içine, İçimde öyle rahat, hiç tereddütsüz bir biçimde! Zaman şimdiki zaman Ve sen artık hep Benim geçmişte kalan; yaram!