Dil Ve Düşünce

DİL VE DÜŞÜNCE




Antikçağ'da insan Zoon Logon Ekhon yani insan konunşan varlıktır diye tanımlanır Buradaki Logon Logosla ilgili bir kavramdır ve düşünce ile dil aynı anlamda birleştirilir


Antikçağda düşünce dil ayrılığı yoktur, ikiside birdir


Hamann’da da düşünce ile dil aynıdır


Hamann akıl kapalı, soyut bir şey değil, anlama süreçlerinin bütününden oluşan bir şeydir der Ama anlama dediğimiz şey de ancak dille gerçekleşebilir Onun için dil olmasaydı akıl da olmazdı Dil aklın organı aynı zamanda ölçütüdür Yalnız organı değil, çünkü o zaman dil ikincil olurdu Yani düşünceler sürekli olarak dil içinden geçer, dille berraklaşır, dille gerçekleşir


Sese gelmeyen, sessiz düşünce de hiçbir zaman büsbütün dilden ayrı değildir Her düşünmede içten bile olsa bir konuşma vardır Bu içten düşünme başka bir dille de olabilir


Porzig insanların bilincinin olduğunu gösteren biricik kanıt dilidir der Konuşanların anlaşması da dilin başarısıdır Konuşmadan da anlaşmak olanaklıdır ama bunlar duygusal bağlantılardır, dil ise bilinçler arasında bir bağlantıdır


Porzig’e göre dil asıl başarısını düşüncede gösterir Düşünce bağlantıları kavramaktır Düşündüğü şey için gerekli olanı alıp gerekli olmayanı atmalıdır Bu da bir soyutlamadır


Sözcükler her yana doğru bağlantılarla yüklüdürler, anlamları değişebilir, düşüncenin gidişine uyarlar


Dil düşüncenin bir aracıdır ama dilin kendisi de düşünce içinde oluşur ve serpilir Dil ve düşünce karşılıklı olarak birbirlerini oluştururlar


Bunlardan dil bir simgeler bütünüyken düşünce bağlantıdan bağlantıya geçer ve giderek nesnelerin bağlantısı değil bağlantıların bağlantısı olur


Burada artık simgeler olmadan ilerleyemez


Burada dil en yüksek başarısına ulaşır


Dilin asıl yanı düşüncenin kendini gerçekleştirme koşulu olmasıdır Bir düşünce tümce içinde dile getirildiği kıpıda açıklık kazanır


Dil, düşünceyi yaratan bir şeydir Dil gerçek etkinliğini insanda düşünen ve düşüncede yaratan gücün kendisinde gösterir yani yapıcıdır