Küçük Ve Büyük!!!

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-23-2012

KÜÇÜKKEN BÜYÜKSÜN; BÜYÜYÜNCE KÜÇÜLME!

Onunla dostluğumuz uzun yıllara dayanıyordu

Şahsiyetimizin, hayâta bakış açımızın yeni yeni şekillenmeye başladığı yıllarda başlamıştık arkadaşlığa

Liseden mezun olduğumuzda o yıl ikimiz de üniversiteyi kazanamamıştık

Dolayısıyla bu durum, bizim için bir yıl daha yakın olma imkânı olmuştu

Uzun yıllara bir yıl daha eklenmişti

Sonraki yıl her ikimiz de İletişim Fakültesini kazanmıştık

Fakat üniversitelerimiz ve şehirlerimiz farklıydı

Hasan, benim için bir ideal şahsiyetti

Her zaman onda mükemmel bir olgunluk görebiliyordum

Âilesinden aldığı ahlâk ve dinî bilgi, gerçekten de kendisi için iyi bir temel teşkil ediyordu

Bembeyaz bir sayfaydı sanki

Lekesiz bir aynaydı

Gençti, dinamikti, heyecan ve aşkı yaşayan bir Mus'ab'tı âdetâ

Çevresinde oluşturduğu gençlerle sürekli fikrî mülahazalarda bulunur, hep ideal üstü olmanın yollarını araştırırdı

Bu itibarla zannediyordum ki, evet umut ediyordum ki, Hasan hep böyle kalacaktı

O hiç tükenmeyen enerjisiyle, hep var olacaktı

Hep büyüyecekti, tıpkı bir çınar gibi, ihtişamla…

Lâkin…

Onu en son gördüğümde sadece:

"Âh durmadan gönülleri süzen ve ayıklayan dünyâ!

" diyebildim

Bir hayal kırıklığı uçurumuna düşmüştüm âdeta

Hayret! Ondan ayrı kaldığım iki yıl Hasan'ı nasıl da değiştirmişti!

Yeni saç tarzı, konuşma şekli; dış ve iç görünüşüyle bizim Hasan, görmeyeli müthiş bir yön değiştirmişti

Artık o, benim için örnek olmaktan çıkmış ibretlik bir zavallı olmuştu

Hasan kendisini nefsinin her türlü tuzağına teslim etmişti

Yaşadığı bir-iki sıkıntı onu derin bir boşluk ve yalnızlığa itmiş, çareyi farklı ortamlara girmekte bulmuş, böylece hem kendinden hem de aslî çevresinden kopmuştu

Onun beni şaşırtan hâli, daha sonra yüreğimde derin bir sızı hâlini aldı

Yaşadığı dertleri vaktinde, yâni bana ihtiyacı olduğu anda paylaşamamamın, onu uzaklık bahânesiyle ihmâl edişimin mes'uliyeti çöktü omuzlarıma

Ama ne çare!

Bir daha ondan hiç haber alamadım

Bizim Hasan, simsiyah meçhullere kanat açıp kaybolmuştu dipsiz karanlıklarda

Hasan milyonlarca örnekten bir tanesi belki

O büyürken ters giden bazı şeyler onun mânevî âlemini küçültmüş ve âdetâ yok etmişti

Çok sevdiğim bir büyüğümün, bana, bir nasihâtinde, gözlerimin içine bakarken söylediği şu sözleri şimdi daha iyi anlıyorum:

"Oğlum!

Küçükken büyüksün; büyüyünce küçülme!

"

08-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Küçük Ve Büyük!!! KÜÇÜKKEN BÜYÜKSÜN; BÜYÜYÜNCE KÜÇÜLME! Onunla dostluğumuz uzun yıllara dayanıyordu Şahsiyetimizin, hayâta bakış açımızın yeni yeni şekillenmeye başladığı yıllarda başlamıştık arkadaşlığa Liseden mezun olduğumuzda o yıl ikimiz de üniversiteyi kazanamamıştık Dolayısıyla bu durum, bizim için bir yıl daha yakın olma imkânı olmuştu Uzun yıllara bir yıl daha eklenmişti Sonraki yıl her ikimiz de İletişim Fakültesini kazanmıştık Fakat üniversitelerimiz ve şehirlerimiz farklıydı Hasan, benim için bir ideal şahsiyetti Her zaman onda mükemmel bir olgunluk görebiliyordum Âilesinden aldığı ahlâk ve dinî bilgi, gerçekten de kendisi için iyi bir temel teşkil ediyordu Bembeyaz bir sayfaydı sanki Lekesiz bir aynaydı Gençti, dinamikti, heyecan ve aşkı yaşayan bir Mus'ab'tı âdetâ Çevresinde oluşturduğu gençlerle sürekli fikrî mülahazalarda bulunur, hep ideal üstü olmanın yollarını araştırırdı Bu itibarla zannediyordum ki, evet umut ediyordum ki, Hasan hep böyle kalacaktı O hiç tükenmeyen enerjisiyle, hep var olacaktı Hep büyüyecekti, tıpkı bir çınar gibi, ihtişamla… Lâkin… Onu en son gördüğümde sadece: "Âh durmadan gönülleri süzen ve ayıklayan dünyâ!" diyebildim Bir hayal kırıklığı uçurumuna düşmüştüm âdeta Hayret! Ondan ayrı kaldığım iki yıl Hasan'ı nasıl da değiştirmişti! Yeni saç tarzı, konuşma şekli; dış ve iç görünüşüyle bizim Hasan, görmeyeli müthiş bir yön değiştirmişti Artık o, benim için örnek olmaktan çıkmış ibretlik bir zavallı olmuştu Hasan kendisini nefsinin her türlü tuzağına teslim etmişti Yaşadığı bir-iki sıkıntı onu derin bir boşluk ve yalnızlığa itmiş, çareyi farklı ortamlara girmekte bulmuş, böylece hem kendinden hem de aslî çevresinden kopmuştu Onun beni şaşırtan hâli, daha sonra yüreğimde derin bir sızı hâlini aldı Yaşadığı dertleri vaktinde, yâni bana ihtiyacı olduğu anda paylaşamamamın, onu uzaklık bahânesiyle ihmâl edişimin mes'uliyeti çöktü omuzlarıma Ama ne çare! Bir daha ondan hiç haber alamadım Bizim Hasan, simsiyah meçhullere kanat açıp kaybolmuştu dipsiz karanlıklarda Hasan milyonlarca örnekten bir tanesi belki O büyürken ters giden bazı şeyler onun mânevî âlemini küçültmüş ve âdetâ yok etmişti Çok sevdiğim bir büyüğümün, bana, bir nasihâtinde, gözlerimin içine bakarken söylediği şu sözleri şimdi daha iyi anlıyorum: "Oğlum! Küçükken büyüksün; büyüyünce küçülme!"