Ölüm Cantabile

ÖLÜM CANTABİLE
Ben ne büyük bir dalgınlıkla bakmış olmalıyım ki hayata
Görmedim orda çinko damlar ve plastik sürahilerin tanrısını
Yerime yadırgadım
Yerim olmadı zaten kendi mezarımdan başka
Çılgının biri sanılmaktan sakınmaya vaktim olmadı
Durmadan beyaz bir aygırla taşardım derin göllerden
Bir gebe kısrakla kaçardım derin ormanlara
Güneşin zekasıyla doymak isterdim
Kaba solgun kağıtlar sunardı
Şehrin insanı bana

Şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
Kaypak ilgilerin insanı, zarif ihanetlerin

O gün bu gün, şehri dünyanın üstüne kapatıp bıraktım
Kapattım gümüş maşrapayla yaralanmış ağzımı
Ham elmalar yemekten göveren dudaklarım
Mırıldanmasın şehrin mutantan ve kibirli ağrısını
Azıcık gece alayım yanıma
Yalnız serçelerin uykusuna yetecek kadar gece
Böcekler için rutubet
Örümcekler için kuytu
Biraz da sabah sisi
Yabani güvercin kanatları renginde
Biz artık bunlar olarak gidiyoruz
Eylesin neyleyecekse şehrin insanı

şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
bozuk paraların insanı, sivilcelerin

İşte öldüm, işte son kadife çiçekleri
Son defneler, badıranlarla kefenlediler beni
Bütün kaçaklar için inci bir merhem oldu benim ölümüm
Bütün hoşnutsuzlar yanlarında saklayacak
Benim ölümümden yayınlan kırpıntıları
Boğaz tokluğuna çalışanlar
Özenle kilitleyecek göğüslerine
Benim ölmüş olmamı
Hiç bir yaprak damarından
Hiç bir su özünden atamayacak beni
Ortaya benim ölümüm sürülecek
pey akçesi olarak
Tanrıların ölümünü bir üstlenen çıkınca
Ama neler olup bittiğini hiç bir ayetten
Hiçbir vakit anlamayacak şehrin insanı

şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin