Dostluk Adına

DOSTLUK ADINA

Önce kalbinizde bir sızıntı duyarsınız Dudaklarınız birkaç kelime söylemek ister; ama kelimeler yetmez, düğümlenir boğazınızda Gözlerinizden akan iki damla yaş anlatır bütün duygularınızı Ayrılık zamanı gelmiştir artık İşte o anda gözleriniz kapanır, tüm anılarınız canlanıverir Kim bilir, belki son kez sarılırsınız boynuna sıkıca, son kez dudaklarınız konar yanaklarına “Acaba yeniden beraber olabilecek miyiz?” diye düşünürken siz, o tekrar arkasını döner Son bir gülümseme İşte o anda söylemedikleriniz bir kuş olup uçar onun kalbine bir tutam sevginizle Fazla uzun sürmez, süremez Artık arkanızı dönüp yolunuza devam etme zamanı gelmiştir
Bizim ayrılığımız da böyle oldu işte Ne kadar hızlı geçmişti koskoca üç yıl Sonunu biliyorduk, ama mecburduk O yıl, onsuz geçecekti Arka arkaya oturamayacak, pencereden bakıp dertleşemeyecektik Başımı omzuna yaslayıp ağlayamayacaktım Peki, ne olacaktı? Onun gibi biri çıkacak mıydı karşıma? Başka birinin olmasını ben istiyor muydum ki?
Onu bu kadar çok severken, bir yandan da “Acaba beni unutur mu?” diye düşünmekten kendimi alamıyordum “Dilara’m!” diyen biri unutabilir miydi? O, bunu yapabilir miydi? Hayır, hayır
Kaçınılmazdı O yıl… Tıpkı, yeni doğan bir bebek gibiydim Yeni yüzler, yeni sesler Tanıdık hiç kimse, hiçbir şey yok O yok! Onsuz geçecek olan dört yıl başlamaya hazırdı oysaki Ya ben? Ben hazır mıydım?
Korktuğum başıma gelmişti Yazarken bile kalbimin sızladığı, parmaklarımın yazmak için kaçındığı bir korku; unutmak! Beni unutmuştu Artık görüşemez olmuştuk Ona göre görüşüyorduk aslında “İnternet vardı ya canım, neyimize yetmezdi!” Gerçek değildi ki Önceleri soğuk bir “selam”la başladı konuşmalarımız Öyle de devam etti Zamanla neyimize yetmeyen internet görüşmeleri bile ulaşılmazımız oldu Bundan sonra hiç olmayacaktı Ne onun hayatında ben, ne de benim hayatımda o Bitmişti işte Her şey sona ermişti Yeni arkadaşları vardı Belki de yeni “Dilara’sı” bile vardı Benimse yeni hayatımın beş ayı bitmişti bile
Tatilin ilk günü mutlu bir haberle açtım gözlerimi Eski okuldan on kişi buluşacaktık ve o da olacaktı Yağmurlu bir cumartesi günüydü Yağmur damlaları yüzüme vurdukça mutlu oluyordum Sanki damlalar beni alıp ona ulaştıracaklarmış gibiydiler Gülümsedim Uzun zaman sonra gerçekten mutlu olduğumu hissettim Onunla birlikte olduğum günlerin mutluluğuydu bu
Kısa bir otobüs yolculuğundan sonra buluşma yerine vardım Herkes oradaydı, ama o yoktu! Gözlerim tekrar aradı Belki bir umut… Yoktu! Bir an için yüzümün kızardığını hissettim Dudaklarım düştü Gözlerimi kapadım Ayrıldığımız an geldi gözümün önüne “Keşke gelmeseydim” diye düşündüm O an kulaklarımda yankılanan tanıdık ve bir o kadar da içten bir ses “Dilara’m!” dedi Gözlerimi açtım Arkama döndüğümde oradaydı Gelmişti Gözlerinin içindeki ışıkla gözlerimin içine bakıyordu Unutmamıştık Ne o beni hayatından çıkarabilmişti, ne de ben onu Sarıldım! Sımsıkı Ayların acısını çıkarırcasına “Çok özledim” dedi Gülümsedim Hala inanamıyordum Ne kadar da değişmişti Sesi kalınlaşmış, boyu uzamıştı Sekiz ay Düşündüm de sekiz aydır görüşmemiştik ve sekiz ay ne kadar değiştirmişti onu Acaba benim için neler düşünmüştü? Özlemişti besbelli Sımsıkı sarıldı o da benim gibi
İnsanların hayatlarında dönüm noktaları olur ya, o yağmurlu cumartesi günü hayatımda bir dönüm noktası oldu Hatta yeni hayatımın içinde yeni bir hayat bile denebilirdi O günden önce benim için soğuk, karanlık bir kıştı Ortalıkta kirlenmiş karlar vardı, ama o cumartesi günü ilkbahar gelmeye hazırlanıyordu Doğa da bunun için hazırlık yapıyordu Ben de doğanın bir parçasıydım Karların arasından çıkmaya çalışan ve amacına ulaşan bir kardelen çiçeği Güneşimi gördüm ve yeni bir nefes aldım
Diğer arkadaşlarımızla birlikte yürümeye başladık Yağmur damlalarını hissettikçe kardelen biraz daha başını kaldırıyor ve güneşine biraz daha yaklaşıyordu Yürüyorduk Koluna girdim her zamanki çekingenliğimle Sımsıkı tuttu, bırakmadı Hayatımın en mutlu günüydü Küçükken babam bana istediğim, hatta sahip olmak için ağladığım oyuncağı aldığında dünyalar benim olurdu Şimdi de öyleydi O, hep istediğim oyuncak, bense küçük mutlu kızdım
Bütün gün eğlendik Eski günlerimizi hatırladık Sinemaya gittik Yanımda olduğunu düşündükçe biraz daha mutlu oluyordum İçimden o günün sonunun gelmemesini diliyordum
Her şeyin bir sonu vardı işte, ayrılık vakti de gelmişti artık İçim yine buruldu Dudaklarım yine düştü Kelimeler yine çıkmak istedi, ama yine olmadı Bu sefer benim de kalbime küçük kuşlar uğrayıp bir tutam sevgi bıraktılar Sevgimi aldım ve ben de uçurdum onları
Değişen tek şey vardı Ağlamadım Artık umudum vardı O vardı Emindim ki, yeniden buluşacaktık Şimdi yapılacak tek şey beklemekti
O yağmurlu cumartesi gününden yalnızca birkaç gün sonra bir arkadaşımızın doğum günü için tekrar birlikteydik Anladık ki, önemli olan sevmekti ve biz bunu en iyi şekilde yapıyorduk Seviyorduk
Altı sene oldu şimdi Belki her zaman yan yana olamıyoruz, ama biliyoruz ki kalplerimiz her zaman yan yana ve sımsıcak Bazen düşünüyorum da, bizi birbirimize bağlayan bir iksir olmalı Dostluk adına Mutluluk adına

çok güzelmiş içim bi tuhaf oldu okurken