A$Iqım Diyenlere İßretlik ßir Hikaye..

Karımı 1998 in sonbaharında kaybettim Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik

Karim, her evlilik yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar bizim hayatımızın gölgeleri" derdi Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı

97'in bir gecesinde onu aldattım Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım

Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: "Biliyorum" dedi

İzmir'e kar yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim Fotoğraflarımıza bakıyordum yine Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim - A - R - K - A - S - I - N Gerisi için yılları yetmemişti

Ama sanırım "Arkasına bak" yazmaya filan niyetlenmişti Hemen çerçevelerin arkasına baktım Hiçbir şey yoktu Sonra bir şey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm

İnanabiliyor musunuz, her birinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler yazmıştı

1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı Ve içinden su sözler çıktı:

"14 Mart 1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı/ Söylemene gerek yok, biliyorum"

2002'deyiz Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıl oluyor İçim acıyor simdi Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor

Seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et, çünkü; aşk sessiz, sevgi dilsizdir