Nefsini Terk Etmeden

Nefsini terk etmeden Rabbini arzularsın

Hayvanı sen geçmeden, insanı arzularsın




(Men arefe nefsehü, fekad arefe rabbeh)

Kendini sen bilmeden, Sübhanı arzularsın




Sen bu evin kapısın, henüz bulup açmadan

Maşuka kavuşacak, zamanı arzularsın




Dışarı üfürmekle, yakılır mı bu ocak?

Gönlün Hakka vermeden, ihsanı arzularsın




Dağlar gibi kuşatmış, tembellik, kardeş seni

Günahını bilmeden, gufranı arzularsın




Konuk için evin yok, hiç hazırlığın da yok

Issız dağın başında, mihmanı arzularsın




Bostanı, bağı gezdim; meyvesin bulamadım

Sen söğüt ağacından, rummanı arzularsın




Gece sayıklar gibi, anlaşılmaz söz ile

Sen de mi ey Niyazi, irfanı arzularsın?




Camı temizlemeden, aynayı arzularsın

Zünnarını kesmeden, imanı arzularsın




Küçük çocuklar gibi, binersin ağaç ata

Tecrüben yok, topun yok, meydanı arzularsın




Karıncalar gibi sen, ufak ufak yürürsün

Meleklerden ileri, seyranı arzularsın




Topuğuna çıkmadan, suyu deniz sanırsın

Sen dereyi geçmeden, ummanı arzularsın




Haydi, Niyazi yürü, atma okun ileri

Derdiyle kul olmadan, sultanı arzularsın