Çocukların Streslerinin Ne Kadarı Bizden Kaynaklanıyor?

Uyandığında kendini yatağında bulamayan, alışverişte, akraba gezisinde uykusu geldiği ya da acıktığı için huzursuzlanan çocuklar… Fiziki ihtiyaçlarından çok neyi arıyor ve bulamadığı için tatminsizlik gösteriyorlar?Yetişkin hayatlarının son derece hızlandığı ve streslere bulandığı bir cağdayız Biz yetişkinler bunları anlayabiliyor, birbirimizle konuşmalarımızda karşılıklı anlayış gösterebiliyoruz
En basitleri hepimizde olan türden; “Aksama ne pişirsem ki?”, “Yarın önemli bir toplantım var”, “bir akrabam hasta”, “Ya parayı çıkıştıramazsam…”
Çocuklarımız bu gibi durumların içine bizim tarafımızdan dolaylı olarak getiriliyorlar, üstelik olayı kendi boyutunda değerlendirme yeteneğini henüz edinmediler Onlar yüzümüzde huzur ve günlük yaşantımızda rutin arıyorlar Yumuşak oyuncağına sarılıp yumuşaklığını tanıdığı yatağında olmak, tanıdık yüzleri görmek, uyuduğunda uyanacağı yeri bilmek huzur veriyor onlara Derdi olduğunda bizden yardım almak istiyorlar, bizden çözüm bekliyorlar

Kendimle baş başa kaldığımda uzun suredir bir şarkının sözlerini mırıldıyor beynim… “Eksilmesin yüzünden o tebessüm, o bahar…”
Bu şarkı ile streslerimi çocuklarıma taşımamayı hatırlıyorum En yorgun ve üzgün olduğum, en kızgın ve çaresiz hissettiğim anlarda geliyor şarkının sözleri dudaklarıma… Yüzümüzdeki gerilimin kaynağını bulmaları, çözümlemeleri imkânsızken hatırlatıyor… Onların bizden kaynaklanan stres yaratmaya hakkımız yok, çünkü henüz bu karmaşayı çözebilecek ne yaşam deneyimleri, ne de bilgileri mevcut Hoş çoğu zaman yetişkinliğimize rağmen biz bile çözümleyemiyoruz, sancılanıp kalıyoruz
“Anne iyi misin?” sorusuyla stres sergilerken yakalandığımızı anladığımızda;
“Düşüncelerim var ama önemli değil, ben çözümlerim” diyerek, Onları çocukluklarını yaşamaya cesaretlendirmek yine bizim sorumluluğumuz İşe girip para kazanmalarını, hastalıkları iyileştirmeleri, ilişkileri tamir etmemize uzmanlık yapmaları, maddi manevi sorunları tılsımlı bir değnekle yok etmeleri yükünü yüklememeliyiz onlara…
Örneğin “Kayınvalidemi hiç sevmiyorum Benimle çok uğraşıyor Evliliğimin tadını bırakmadı” gibi olayları çocuklara taşımamamız gerektiğini hatırlamak zorundayız Çocuğumuz babaannesini çok sevebilir Onun gözünde her türlü yaramazlığı yapmasına göz yuman, çikolata şeker veren bir yetişkin O Niye sevmesin ki! İlişkileri çok farklı bir sıfat ve konumda Biz olsak biz de sevmez miyiz bu babaanneyi?
Eşlerimizle ilişkimizde sorunlar varsa çok daha dikkatli olmalıyız Çocuklar anne ve babalarını sevmeye doğuştan programlıdır ve bu son derece önemli bir ihtiyaçtır Onlara… Gelişimleri, öz-güvenleri, huzurları son derece bağımlıdır bu sevgiye… Baba ya da anne yetişkin olarak son derece kötü bile olsalar çocuklar için önemli varlıklardır ve hayatlarındaki devamlılıkları son derece denge sağlar
O daha bir “çocuk” … Bunu elde bir diye hep aklımızda tutmak sevgimizin en önemli ilkesi olmalı
“Kardeşine sahip çıkman lazım”, “sen ablasın/ağabeysin”, “sen en büyüklerisin”, “sen kızsın/oğlansın” ayrımlarına girmekten kendimizi engelleyip, yaşları ve ailedeki sıralamaları ne olursa olsun “çocuk” olduklarını unutmadan, çocukluklarını yaşatmalıyız Eksik yaşanan devreler yetişkinlikte mutlaka yakalıyor insani ve engelliyor
“Hiç çocukluğumu yaşayamadım” diyenler arasında olmamaları için kendi streslerimizi, onlara sesli veya sessiz şekillerde taşımayı engellemeliyiz
Çocuklar baharda filizlenen çiçekler gibiler Ruhen boy atmaya yatkınlıkları söndürülmesin
Eksilmesin yüzünüzden o tebessüm o bahar İçimizdeki fırtınalar bizimle kalsın, Onların boynunu bükmesin