Yavuz Sultan Selim'in Hikayeleri Ve Şiiri

Yavuz Sultan Selim'in İbretlik Hikayeleri

Yavuz Sultan Selim den Hikayeler



Yavuz Sultan Selim'in Muhteşem Şiiri ve Hikayesi


Sanma şahım /herkesi sen / sadıkane / yar olur

Herkesi sen / dost mu sandın / belki ol / ağyar olur

Sadıkane / belki ol / alemde bir / dildar olur

Yar olur / ağyar olur / dildar olur / serdar olur "


Yavuz Sultan Selim Han'a ait bir beyit Yizelerin ilk kelimeleri yukarıdan aşağıya okunduğunda aynı dizeyi verirBu tarzda yazılan ilk beyit olduğu söylenmektedir Divan edebiyatında bu özelliğe vezni aher denir


Yavuz Sultan Selim Han bu beyiti Şah İsmail'e yazmıştır Hikayesi şöyledir:


Yavuz şiire, edebiyata ve satranç oynamaya meraklı biridir Aynı şekilde Şah İsmail'de de bu özellikler vardır Sarayında ünlü şairleri barındırır ve çok iyi satranç oynar Bunu bilen Yavuz Şahın şahın bu özelliğinden yararlanmak ister Tebdili kıyafetle (gezgin bir abdal kılığında) şahın ülkesine gider Hanlarda , Kervansaraylarda satranç oynayarak önüne geleni yener Haber şaha ulaşır Şah der ki çağırın birde benimle oynasın Yavuz Şah'ı da yener Şah sinirlenir ve Yavuz'a der ki: " sen edep nedir bilmez misin? Hiç şahlar mat edilir mi?" Elinin tersiyle Yavuza bir tokat atar Şahın kızdığını anlayan Yavuz onu yücelten şiirler okumaya başlar İşte şahın huzurundan ayrılırkende bu şiiri okur Ancak Şah İsmail hala onun Yavuz Sultan Selim olduğunu anlamamıştır


Yavuz yediği tokatın acısını unutmaz Birkaç sene sonra Çaldıran'da Şah İsmail'i yener ve ona bir mektup gönderir Mektupta o günkü tokadın acısını aldığını söyler ve ilave eder: " atacaksan tokadı böyle atacaksın "


Aslında Yavuz bütün olanları şiirinde Şaha anlatmış ancak Şah anlamamıştır Herkesin dost olmayacağını bir gün böyle kişilerin karşısına serdar olarakta çıkabileceğini söylemiştir



YA SEN BİZİ KİMİNLE SANIRDIN?!


Hayatı muhteşem zaferlerle dolu olan Yavuz Sultan Selim, kısa fakat dolu dolu geçen hayatında küçük bir çıbana yenik düşer Son anlarında yanında Hasan Can vardır Yavuz, Hasan Can’a sorar:


- Hasan bu ne hâl?


- Şimdi Allah ile birlikte olma zamanıdır sultanım!


Cevap oldukça düşündürücüdür


- Bre Hasan, sen bunca zamandır, bizi kiminle bilirdin?!


Yavuz Sultan Selim’in konuşmaya mecali kalmamıştır Mushaf-ı Şerif’i işaret eder Hasan Can güzel sesiyle Yasin-i Şerif’e başlar Okumaya başlamasıyla yüzünde huzurun izleri halelenir Sonra latif bir tebessüm yayılır etrafa Koca Sultan belki de ilk kez böyle tebessüm eder dünyaya



ÖNÜMÜZDE FAHR-İ KÂİNAT YÜRÜYOR!


Yavuz Sultan Selim, ordusuyla beraber Mısır seferine çıkmıştı Mısır’ın merkezi Kahire’ye ulaşmak için Sina Çölü’nü geçmek gerekiyordu Kurak ve çorak bu çölü geçmek neredeyse imkânsız gözüküyordu Tüm bu olumsuzluklara rağmen Yavuz, Sina Çölü’nü ordusuyla geçmeye kararlıydı Ordu içinde bunun imkânsız olduğunu söyleyenler olduysa da onları susturmasını bildi Sina Çölü’nü geçerken yaşanan şu vaka ibretliktir:


Sina Çölü’nde yıllardan beri yağmur yağmamasının verdiği kuraklıkla, müthiş sıcaklık ve kum fırtınası vardır Çölde ilerlerken Sultan Selim Han, bir ara atından iner Sultanın ardından tüm devlet adamları da attan iner Başta Sultan Selim Han ve tüm ordu, kurak ve çorak Sina Çölü’nde yayan yürümektedir Ordu harap ve bîtab hâle gelmiştir Fakat Yavuz, büyük bir edeb ve huşu içinde yürümeye devam etmektedir Sebebi sorulunca; bütün heybet ve azametinden sıyrılıp, sükunet ve edeple şöyle der: “Önümüzde, Fahr-i Kâinat Resûlullah Efendimiz Hazreti Muhammed yürümükteyken, at üstünde gitmekten hayâ ederim!” Yavuz ve ordusu bir hafta gibi kısa bir sürede Sina Çölü’nü geçerek tarihte eşine az rastlanır bir başarıya imza atmışlardır



PARLAYAN KILIÇ


Venedik’ten bir elçi gelmiştir Herkesin cihanı titreten padişahı görmek isteyip de göremediği bir devirdir Elçi, Koca Sultan’la görüşüp ülkesine geri döner Ülkedeki üst düzey yöneticiler başta olmak üzere herkes bu heybetli sultanın nasıl birisi olduğunu öğrenmek istemektedir Elçiye cihan sultanı Yavuz’un nasıl birisi olduğunu sorarlar


- Göremedim, der elçi Merak ederler:


- Huzuruna girdiğin, yanına kadar vardığın hâlde nasıl göremedin?


Bunun üzerine elçi şu müthiş itirafta bulunmak zorunda kalır:


- Kılıcı öyle parlıyordu ki, yüzüne bakamadım


Kısa sürede Venedik elçisinin bu sözleri Osmanlı Sultanı’nın da kulağına gelir ve haşmetli Sultan şunları söyler:


- Paşalarım, der Osmanlı Devleti’nin kılıcı parladığı müddetçe zalimlerin boynu daima eğik gezecektir Ama Allah korusun, bu kılıç ne zaman ki kınına girer de paslanmaya başlarsa, işte o zaman kafalar yavaş yavaş dikilir ve bir gün bize yukarıdan bakmaya başlarlar


AŞK


Yavuz Sultan Selim Han, Mısır'ı fethettiğinde bir süre orada kalır idareyi eline alıp kendi hâkimiyetini yerleştirmek için bu elzemdir Bu sırada bir çadırda kalıyor çadırı süpürüp temizleyen, yemeği yapan Mısırlı bir cariye vardır ki, Yavuz Selim Han sabah çıkınca, cariye geliyor, akşama kadar çadırı temizleyip yemekleri hazırlayıp gidiyor, akşam olunca da Yavuz Selim Han çadırına dönüyor Cariye nasıl olduysa bir kaç defa Yavuz Sultan Selim Hanı görür ve Ona âşık olur Lâkin umutsuz bir aşk Zira bir tarafta koskoca Cihan Padişahı Halife-i Rûy-i Zemin, diğer tarafta basit bir cariye Fakat cariyenin aşkı dayanılmaz boyutlara ulaşıp da kalbine sığmaz hale gelince, ne yapacağını bilemez halde Halifeye açılmaya karar verir Lâkin aradaki uçurum cariyeyi iyice çıkmaza sokar ve kararsız hale getirir Bir yandan aşkının dayanılmaz baskısı, diğer yandan aradaki devâsâ farkın kendini engellemesi arasında bocalayan cariye Halifenin karşısına çıkma cesaretini kendinde bulamadığından, yazıyla ilân-ı aşk etmeye karar verir Ve üç kelimelik bir not yazarak Halife hazretlerinin yatağına bırakırNotta sadece üç kelime yazılıdır: “Derdi olan neylesin?” Akşam çadırına gelip de yatağının üzerinde küçük bir kağıt parçası bulan Yavuz Sultan Selim Han, kağıdı okuyunca bu notu yazanın, çadırını süpüren cariye olduğunu anlar Ve kâğıdın arkasına cevabını yazar: “Derdi neyse söylesin” Kâğıdı aynı yere bırakır Sabah olunca da çıkıp gider Bir müddet sonra Cariye temizlik için çadıra geldiğinde ilk iş olarak kâğıdı arar Kâğıdı bıraktığı yerde duruyor bulur Kaparcasına kâğıdı alıp okuduğunda heyecanı bir kat daha artar Halifenin cevabından cesaretlenen cariye, kâğıdı çevirip dünkü notunun altına şu cümleyi ekler: “Korkuyorsa neylesin?” Akşam olur Halife çadıra döner Kâğıdı okur ve cevabı yazar: “Hiç korkmasın söylesin” Sabah bu cevabı okuyan cariye artık kararını vermiştir: Aşkını bu akşam halifeye söyleyecek Ne olacaksa olsun artık Ve o gün temizliği bitirdiği halde gitmeyip Halifeyi beklemeye başlar Yavuz Sultan Selim Han akşam çadıra dönünce cariyeyi kendisini bekler bulur Cariye, Halifeyi görünce hemen ayağa kalkıp temenna durur Yavuz Selim Han "Buyurunuz, sizi dinliyorum" deyince, cariye tüm cesaretini toplamaya çalışırken, titreyen ellerini gizlemek için elleriyle dirseklerini tutarak kollarını kavuşturur Heyecandan yüzü kıpkırmızı olmuştur Kalbi yerinden fırlarcasına atarken, titrek ve mahcup bir sesle: "Efendim” der “Cariyeniz Size" ve cümlesini tamamlayamadan yığılıp kalır Kalbine sığmayan aşkını söyleyemeden ruhunu teslim eden cariyenin, bu tertemiz aşkı karşısında Koca Halife gözyaşlarını silerek etrafındakilere şöyle der: “Gerçek aşkı şu cariyeden öğrenin Zira âşık, mâşukunun yolunda olur ve o yolda ölür”


YAVUZ SULTAN SELİM’İN KAFTANI


Sekiz ay süren Mısır seferi sona ermiş, dönüş yolculuğu başlamıştır Yavuz Sultan Selim dönüşte hocası Anadolu Kazaskeri İbn-i Kemal’in yanında bulunmaktadır Hem yol almakta hem de hocasına merak ettiği meseleleri sorup onun ilminden faydalanmaktadır Ordu ilerlerken bir ara çamurla kaplı bir sahadan geçilir Bu arada hiç beklenmedik bir hadise olur ve Kemalpaşazade’nin atının ayağı sürçer Yerden sıçrayan çamurlar Yavuz’un kaftanını kirletir Herkesin yüreği ağzına gelmiş, ne olacağını birbirine sormaktadır Büyük âlim Kemalpaşazade ise başını önüne eğmiş, endişeli gözlerle beklemektedir Koca Yavuz, değerli hocasının edebi ve mahcubiyeti karşısında kızarır ve ilme ne kadar değer verdiğini anlatan şu sözleri söyler: “Hocam üzülmeyiniz! Sizin gibi bir âlimin atının ayağından sıçrayan çamur bizim için bir ziynettir” Ve kaftanını çıkarıp yaverine uzatırken: “Vasiyetimdir, öldüğüm zaman bu kaftanı sandukamın üzerine sersinler!” diye emir buyurur Gerçekten de ulu hakanın vasiyeti yerine getirilmiş ve sözü edilen kaftan Yavuz Sultan Selim’in sandukasını süslemiştir