Bir Gün Susmayı Öğrendim..

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-27-2012

Bir Gün Susmayı Öğrendim
Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım

Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim
tarzıydı

Babam akşamları eve yorgun dönerdi

Ben
bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim

Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla
oynamak isterdim

Babam sarılır, öper sonra da,
hadi odana git, derdi

Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada bir
araya gelirdik babamla

Onlar annemle konuşurken ben araya girer,
sesimi duyuramayınca da bağırırdım

Babam sinirlenir,
'Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, bir de sen kafamı
ütüleme!' derdi

Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksın babanla?' diye çıkışır, beni odama
gönderirdi

Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol
alırdım

Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip,
hâlâ ne istiyor anlamadım

' diye bağırmaya devam ederdi

'Keşke benim de
bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep
birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret
edemezdim

Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon
seyrederdi

Beni yanına çağırır biraz severdi

Onun izleyeceği önemli
birşey varsa beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı

Azıcık hareket edip
koşup oynamaya çalışsam oda hapsim yeniden başlardı

Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi
anlaşıyoruz

Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım

Önce resim yaparak başladım işe

Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor; 'Bak, böyle uslu uslu oyna işte

'
diyordu

Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam
afallıyordu

Ama bana kızarak beni artık odama göndermiyordu

'Son
günlerde ne de akıllandı benim oğlum

' diye komşulara anlatıyordu annem
halimi

Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı

Annem 'Odanı topla!'diye
odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum

Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama
odamı toparlamayı beceremiyordum

Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım

' dedi bir gün

Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden
alırsa ben ne yapacaktım?

Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım

Babam eve gelince
uygun zamanı kolladım

Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi

Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim

Babam baktı

Hım, dedi 'Çok güzel olmuş

Bu adam benim herhalde

' dedi

Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin

'dedim

O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu
küçük kız da arkadaşın

'dedi

Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu
küçük adam sensin, bu küçük kız da annem

' dedim

Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi

Heyecanla başladım anlatmaya

Ben büyüyüp adam olacağım

İş bulup çalışacağım

Siz
yaşlanıp küçüleceksiniz

Beliniz bükülecek,

komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız

Ben işten
geldiğimde yorgun olacağım

Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile

Siz benimle bir şeyler
paylaşmak istediğinizde 'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim

'
diyeceğim

Ve bir de bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum

Sıcacık odaları
da var, daha ne istiyorlar' diye

Annemle babamın gözleri fal taşı gibi
açılmıştı

Duyduklarına inanamıyorlardı

Bana sarılıp beni öyle
içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar
konuşsam hiç bıkmadan
[alıntı]

07-27-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bir Gün Susmayı Öğrendim.. *Bir Gün Susmayı Öğrendim* Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı Babam akşamları eve yorgun dönerdi Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla oynamak isterdim Babam sarılır, öper sonra da, hadi odana git, derdi Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada bir araya gelirdik babamla Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım Babam sinirlenir, 'Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, bir de sen kafamı ütüleme!' derdi Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksın babanla?' diye çıkışır, beni odama gönderirdi Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol alırdım Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip, hâlâ ne istiyor anlamadım' diye bağırmaya devam ederdi 'Keşke benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret edemezdim Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon seyrederdi Beni yanına çağırır biraz severdi Onun izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda hapsim yeniden başlardı Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım Önce resim yaparak başladım işe Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor; 'Bak, böyle uslu uslu oyna işte' diyordu Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam afallıyordu Ama bana kızarak beni artık odama göndermiyordu 'Son günlerde ne de akıllandı benim oğlum' diye komşulara anlatıyordu annem halimi Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı Annem 'Odanı topla!'diye odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı beceremiyordum Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım' dedi bir gün Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden alırsa ben ne yapacaktım? Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım Babam eve gelince uygun zamanı kolladım Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim Babam baktı Hım, dedi 'Çok güzel olmuş Bu adam benim herhalde' dedi Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin'dedim O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın'dedi Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kız da annem' dedim Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi Heyecanla başladım anlatmaya Ben büyüyüp adam olacağım İş bulup çalışacağım Siz yaşlanıp küçüleceksiniz Beliniz bükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız Ben işten geldiğimde yorgun olacağım Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde 'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim' diyeceğim Ve bir de bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum Sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar' diye Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı Duyduklarına inanamıyorlardı Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan [alıntı]