İslâm'ı Aşkla Yaşamak

İslâm'ı Aşkla Yaşamak
İslâm'ı Aşkla Yaşamak

İslâm'ı Aşkla Yaşamak

Buyurun aşk ile şevk ile:

-Eşhedü en lâilâhe illallah ve eşhedü enne muhammeden abdühû ve rasûlüh

-Aşk ile bir dahî:

-Eşhedü

-Şevk ile bir dahî:

-Tanıklık ederim ki Allah(cc)’tan başka ilâh yoktur ve yine tanıklık ederim ki Muhammed O’nun kulu ve rasülüdür


Aşkla - şevkle girilir İslam’a Aşkla - şevkle tazelenir İslam'la bağlar Müslümanlık bu aşkın sürekli yaşanma halidir


“Allah(cc)'ım beni sana ulaştırmayan bu dini, bu inancı ben ateşe atar da yakarım”


Bu çetin söz Hazreti Mevlânâ'ya aittir


İnsanı “Allah(cc)'a ulaştırmayan din” nasıl bir dindir acaba?

Acaba içinde aşk coşkusu bulunmayan bir şey mi?


Ya şu insan profiline ne dersiniz?


“Bazan melekler bizim temizliğimizi kıskanır, bazan da şeytanlar kötülüğümüzden kaçarlar


“İnsan vücudu, içinde yırtıcı hayvanların dolaştığı bir ormana benzer, parçalanmamak, yok olmamak için çok uyanık bulunmamız lazım Bizim vücudumuzda binlerce kurt, binlerce domuz, temiz, pis, güzel, çirkin binlerce sıfatlar vardır”


Nasıl bir insandır içinde şeytanı barındıran insan? Acaba aşktan yoksun olan mı? Acaba bizim içimiz nasıl? Kimler kaynaşıp vuruşuyor içimizde?


Mevlânâ Hazretleri aşka çağırıyor insanı:


“Aşıkların coşkun akan bir sel gibi, yüzlerini, başlarını yerlere sürerek, taşlara vurarak, dostun deresine varıncaya kadar koşması gerekir”


“Aşk göklere uçmaktır”, diyor “Aşksız geçen ömrü, hiç hesaba katma, yaşadım sanma Aşk âb-ı hayattır, onu canla, gönülle kabul et” diyor “Aşk ölü ekmeği can yapar, fani olan canı ebedileştirir” diyor Ve “Göklerin dönüşünü, aşkın dalgasından bil Eğer aşk olmasaydı, dünya donar kalırdı” diyor


“Aşk” deyince Muhammed İkbal, Mevlânâ'dan alıyor sözü ve o da aşkı çağırıyor:


“Gel ey aşk, ey gönlümün remzi, mânâsı, gel ey bizim tarlamız, mahsulümüz gel bu balçıktan yaratılan insanlar artık eskidiler, köhneleştiler Gel çamurumuzdan yeni bir insan yap”


Çamurdan insan inşa etmek için aşkın iksiri lâzım büyük gönül ad----- göre


Sonra yeniden alıyor sözü Hazreti Mevlânâ Aşkın terennümleri içinde bir mü'mini işaretliyor insana:


“İnle inle ki, bu iniltiyi işiten bir komşun vardır Bu komşu, sana, şah damarından daha yakındır İnle inle ki çocuğun inlemesi, ağlaması, süt annesinin sevgisini uyandırır”


“Gerçek bir mü'min, gerçek bir insan, Allah(cc)'ı canla, başla anar, O'nu daima zikr ederse, o mü'mine dikkatle bak da gör, onda Hakk'ın nurundan gelen güzellik ne parlak olur! Bu ilâhi erlerin içleri, gönülleri ne acaib, ne şaşılacak bir denizdir”


Sonra aşkın yolunu Rasûlü Ekrem'le buluşturuyor ve kendi dünyasını ona bağlıyor


“Bizim Peygamberimizin yolu aşk yoludur Biz, aşk oğullarıyız, bizim anamız da aşktır”


“Cenâb-ı Mustafa'nın nurlu eli, o inleyen hurma ağacı direğini okşadı Sen bir odundan da aşağı değilsin ya, inle, inle!”


Aşk!

“Hurma kütüğü kadar olsun aşk taşı, canlan!” demek bu


Hayattan Birkaç Enstantene

-Kazakistan’dan İslam’ı öğrenmek üzere Türkiye’ye gelmişti Hocaları ona önce inanç esaslarını anlattı Allah(cc)’a imanı, ahirete imanı Dünya hayatı ile ahiret arasındaki ilişkiyi öğrendi Hesabı, kitabı öğrendi Sevabı, günahı öğrendi İnançla inançsızlık arasındaki farkı öğrendi Bir gün hocasının yanına çıktı ve;

-Ben memleketime gitmek istiyorum hocam, dedi

Hocası şaşırdı Daha yeni gelmişlerdi ve öğrenecekleri çok şey vardı

-Neden, dedi, neden gitmek istiyorsun Çocuk ağlamaklı, kesik kesik konuştu:


-Hocam, dedi, ben burada cennetin yolunu öğrendim Bunun Müslümanlıkla ilgisini öğrendim Oysa babam - annem bunu bilmiyorlar Onlara bildiklerimi anlatmam lâzım, cennete birlikte gitmeliyiz Ben onlar olmadan ne yaparım cennette?

İnanç, aşk halinde yüreğinde tomurcuklanmıştı


Kırgızistan’da yaşandı bu olay Çocuk, Sovyet kanunlarına göre çalışacak yaşa gelmişti ve kolhoz yönetimi ondan gösterilen işe gitmesini istiyordu Baba, kömür ocağında işçi olarak çalışıyordu ve zor şartlarda Kur’an’ı hıfzetmişti Oğluna da Kur’an’ı öğretmek için yanıp tutuşuyordu; ama nasıl olacaktı bu?


Kolhoz yönetimine gitti ve;

-Oğlumun benim yanımda çalışması için izin verin, dedi İkimiz birden daha çok üretim yaparız


Dini imanı üretimdi Sovyet yönetiminin İzin verdiler


Ondan sonra olanlar oldu ve baba, oğluna kömür ocağında Kur’an’ı hıfzettirdi 1990’lı yıllarda Türkiye’den Kırgızistan’ı ziyarete giden bir grup İlahiyat hocası, kömür ocağında Kur’an’ı hıfzeden bu gençle, bir caminin imamı olarak tanıştılar ve bu Kur’an aşkına parmak ısırdılar


Sabri Koçi adı Arnavutluk’un anıt isimlerindendir 20 yıl hapis yattı Enver Hoca’nın zindan günlerinde O günleri acı ile yâdederken şunu söylerdi:

-Ben hıfzımı, zindan duvarlarına karşı hatim indirerek muhafaza ettim

Aşk bu olmalıydı


Bir aşk hadisesi de Türkiye’den


36 yaşında kocası ölmüş, dul kalmıştı Evli oğlu askere gitmiş, evde gelinle yapayalnız kalmışlar, Karadeniz’in zor şartlarında evi ayakta tutmak için canlarını dişlerine takmışlardı


3 yıl sonra oğul askerden geldi Askere gitmeden önce hafızlıkta 7 sayfaya kadar çıkmıştı İçinde sevda yarım kalmıştı, bir gün;


-Anne, dedi, ben İstanbul’a gidip hıfzımı tamamlamak istiyorum


Üç yıl evlat yolu gözleyen, geliniyle birlikte her türlü cefaya katlanan ve oğulun o zor şartlarda Müslüman kalması için bütün anneliğini devreye sokan anne ne yapsındı? Yürek nasıl dayansın, ne desindi?


4 inekleri vardı ve evin her şeyi onlardı Birini o günün parasıyla 80 liraya sattılar, 40 lirasını oğula verdiler ve hasretlerini bir kere daha yüreklerine gömerek;


-Git, dediler, Kuran’ı hıfzet, gel

Ana yüreğinde evlat hasretiyle yarışan bir Kur’an aşkı olmalıydı bu


Müslümanlıkla Amerika’da tanışmıştı Çocukları dünyaya geldiğinde onları Müslüman yetiştirme derdine düşmüştü Acaba İslam ülkelerinde daha islâmî bir iklim bulamaz mıydı? Hamile eşiyle yollara düştü, bir ezan sesi, bir cami kubbesi, bir zikir iklimi için nelere katlanılmazdı? İslam, kişiliğin baştan ayağa teslim edilmesi ve yeniden dokunması gereken bir ebediyyet disiplini değil miydi? Olacaksan tam olmalı değil miydin? Paramparça kişiliklerle “Müslüman oldum” demenin anlamı olur muydu? Müslüman olmak, serapa bir hesaplaşma değil miydi varlıktan varlık ötesine kadar uzanan? Bir ba’sü ba’de’l mevt gibi ölüp - dirilme hadisesi yaşanmalı değil miydi?


Hepsi aşktan!


Acaba Ebu Eyyub’el Ensari İstanbul’a bu aşkla mı gelmişti? Habbab bin Ered, “bana dilediğinizi yapabilirsiniz, ama O (sa)’nun ayağına bir diken batmasını istemem” derken, hangi aşka tutulmuş, tutunmuştu? Selman-ı Farisî, yıllar içinde, “arayu arayu bulduğu iz”e nasıl bir tutku ile sarılmıştı Hazreti Ali’ye namazda bacağındaki okun acısını duyurmayan hangi iklimlere uçuştu? Bilal’e, Yasir’e, Sümeyye’ye, vahşi işkenceler karşısında bile “Allah(cc) ehad” diyebilme direncini veren “Kul oldum, kul oldum, kul oldum” diye sevinç çığlıkları atan Mevlânâ’yı, pervane gibi döndüren Yunus’u dönme dolaba çeviren, Fuzuli’ye “Dest - busı arzusiyle ölürsem dostlar - Kûze eylen toprağum verin anınla yare su - Hak-i payine yetem der ömrlerdir muttasıl - Başını taştan taşa vurup gezer avare su” dedirten


Aşk!

Aşk hali

Müslümanlığın bu hali


"Habibim” hitabına mazhar olan Allah(cc) Rasulü (sa) huzur-u ilahiye durduğunda bitmeyen ufuklara doğru sonsuz bir sevda koşusuna mı çıkmıştı, şu namaz anında? Kur’an sureleri arasında, rükularda, secdelerde, kıyamlarda, tekbirler, tehliller, tesbihler ummanında bir aşk çağlayanında mı yıkanmaktaydı? Ve ümmetine “Böyle olmazsa namaz olmaz” diye işaretlediği “Ya Rabbi, Ya Rabbi! Ya Rabbi!” çağırışlarıyla dualanan namaz, o aşk koşusundan bir iz mi taşımaktaydı?


“Bir gece Allah(cc) Rasulü ile beraber namaza durdum Bakara Sûresini okumaya başladı Ben içimden, 'yüzüncü ayete gelince rükuya varır' dedim Yüzüncü ayete geldikten sonra da okumasını sürdürdü 'Herhalde bu sûre ile iki rekat kılacak' diye zihnimden geçirdim Okumasına devam etti 'Sûreyi bitirince rükûya varır' diye düşündüm Ancak yine bitirmedi Nisa Suresini okumaya başladı Bitirince de Ali-i İmran sûresi’ne başladı Ağır ağır okuyor; tesbih ayetleri geldiğinde 'sübhanallah' diyor, dua ayeti geldiğinde dua ediyor, istiaze ayeti geldiğinde de Allah(cc)'a sığınıyordu Sonra rükûya vardı 'Sübhâne rabbiye'l azim' demeye başladı Rukuu da kıyamı kadar sürdü Sonra 'semiallahü limen hamideh' Rabbena leke'l hamd' diyerek (doğruldu) Rükûda durduğuna yakın bir müddet kıyamda durdu Sonra secdeye vardı Secdede 'sübhâne Rabbiye'l a'la' diyordu Secdesi de kıy----- yakın uzunlukta sürdü “ (Müslim, Müsafirin, 203)


“Namaz ikişer ikişer kılınır Her iki rekatta bir teşehhüd vardır Namaz, huşû duymak, tevazu ve tezellül ızhar etmektir (Bitirince de) ellerini, içleri yüzüne dönük olarak Yüce Rabbine kaldırırsın ve 'Ya Rabbi! Ya Rabbi! Ya Rabbi! diye yalvarırsın Kim bunu yapmazsa namazı ek------” (Tirmizi, Salat, 166)


Osman Şems Efendi ibadeti aşkla buluşturmanın mâhiyetini iki mısraya şöyle dercetmişti:


Aşk olmaz ise zikr ü ibâdette muhakkak

Vasıl-şüde-i rütbe-i ihsan olamazsın


Aşk onsuz kalınca onu özlemek demek Onsuz kalınca yanıp kavrulmak demek Yüreği yakmak demek

Aşk, bütün hücrelerde onunla olmak, onunla dolmak demek

İslamsızlık yanıp kavrulmaktır

İslam aşksız olmaz İman aşksız olmaz Namaz aşksız olmaz Dua aşksız olmaz


Dava İslam'ı aşkla yaşamak Yani yürekten, gönülden, kalbin en duyarlı dokularıyla!


“Vay kalpleri Allah(cc) zikrinden boş kalıp kaskatı kesilenlere!” (Zümer, 22)

Vay ki vay!


Kur'an, takvayı gerçek bir takva haline getirmeyi (Al- İmran, 102), cihadı gerçek, büyük bir cihad kılmayı (Al-i İmran, 103, el Hac 78 – Furkan, 52), Allah(cc)'ı O'nun kudretine lâyık bir şekilde takdir etmeyi (En'am, 91), Kur'an'ı gerçek anlamda okumayı (Bakara, 121), sabrı, Allah(cc)'ın vadinin hak olduğunu bilmenin coşkusu içinde göstermeyi (Gafir, 77), Allah(cc)'ın ipine sımsıkı - toptan sarılmayı, Allah(cc)'ı en güçlü sevgiyle sevmeyi (Bakara, 165), mü'min olunca gerçek mü'min olmayı (Enfal, 4), namazı korumayı, ikame etmeyi, devamlı kılmayı (Bakara, 138, En'am 92), namaza tembel tembel kalkmamayı (Nisa 142), gece gündüz, açık gizli, darlıkta ve bollukta, eza etmeksizin, sevdiklerinden ve Allah(cc) yolunda infakta bulunmayı (Bakara, 262, 273), tevbenin “nasuh” olanını- insanı günaha yeniden döndürmeyenini yapmayı (Tahrim, 8) öğütlüyor Müslümana Neredeyse her çağrının altı çizilmiş, her çağrıya özel vurgu yüklenmiş


Kendi kendime dedim ki:

Arkadaş! Müzebzebine beyne zâlik olmayacaksın Kafan karışık olmayacak Yüreğin pek olacak din konusunda Dini oyun ve eğlence edinmeyeceksin İslam'ın dışında olmak, bir ateş çukurunun kenarında bulunmak demek, bunu unutmayacaksın (Al-i İmran, 103), İslam'ın senin için Allah(cc) tarafından seçilen, razı olunan bir din olduğunu bileceksin (Bakara, 132), Müslüman olarak can vermek, senin için hayatının en temel gayesi olacak, İslamsız can vermenin bir ebediyyet hüsranı olduğunu akıldan çıkarmayacaksın (Bakara, 132) Göğsü İslam'a açılan bir insanın, Rabbinden bir nur üzere bulunduğunu bilecek, İslam'la içinin nurlandığını hissedeceksin (Zümer, 22) Müslüman oluşunu Allah(cc)'a bir minnet gibi yüklemeyeceksin, aksine Allah(cc)'ın seni İslam'la buluşturmasının sana verilen en büyük minnet vesilesi olduğuna inanacaksın (Hucurat, 17)


Arkadaş! Kalbinin tozlarını sil Bir namaz götür öteki dünyaya, şöyle mirac renkleri taşısın Bir secde götür, Allah(cc)'a yakınlık hissini yudumladığın, bir rükû götür, bir kıyam götür, bir kulluk götür sadece Allah(cc)'a hasredilmiş, bir ümit götür sadece O'na bağlanmış, bir oruç götür ateşe kalkan olacak


İnsanın İslam'la ve Rabbiyle ilişkisine ölçüler getiren şu ayeti birlikte okuyalım:

“Ey iman edenler, içinizden kim dininden dönerse, bilsin ki, Allah(cc), onların yerine, kendisinin sevdiği ve onların da O'nu seveceği, mü'minlere karşı alçak gönüllü, kafirlere karşı güçlü ve onurlu, Allah(cc) yolunda savaşan, hiçbir kimsenin kınamasından korkmayan bir topluluk getirirBu Allah(cc)'ın bir lütfudur ki onu dilediğine verir Allah(cc) ihsanı bol olan ve her şeyi bilendir” (Maide, 54)

Arkadaş İslâm'ına bak!

Aşk demiştik Allah(cc) Teala, zatıyla bir muhabbet ilişkisinden bahis buyurduğu bir toplum profili çiziyor: Sevecek ve sevilecek Onun içi ayette belirtilen kişilik özellikleriyle dolacak Bu, İslâm'la sınavını sağlıklı veremeyen insanların yerine getirilecek bir toplumun özelliği Aşkı yüklenecek bir müslüman toplum o


Buyurun aşk ile şevk ile

Her an yeniden şehadet kelimesi getirirmişçesine bir taze ilişki İslam'la

İrtibatı eskitmemek, pörsütmemek

İslâmımızı bir yerlerde unutup kalmamak


“Nerede unuttum dinimi bilmem Ah nerede vah nerede” diye dövünmemek


İslâmımızı küstürmemek, onunla hep sıcak dost kalmak, onu ebedi dünyada hayatımıza tanık kılmak Konuş dendiğinde Müslümanlığımıza, bizim için hüsnü şehâdette bulunmasını sağlamak Dünyada iken de onun “silm iklimi”ni bulmak yüreğimizde Bu dünyadan öteki dünyaya İslâm'ın silmini, selamını taşımak


İmtihan dünyası

İslâm'ı aşkla yaşama imtihanı bu


AHMET TAŞGETİREN