Babam Bana Hiç Aferin Demedi Hocam

Gözlerine baktım çocuğun, ışıl ışıl parlıyor sanki


Yüreği gözlerine yansımış adeta


O yaşlar hiç yakışmıyordu gözlerine


Yüreğinde yanan ateş gözlerinde yaşa dönüşüyordu


Ne oldu oğlum?dedim


Gözkapaklarını sıktı Hıçkırmaya başladı


Sustum Kocaman adam ağlar mı?, dedirtmemek için dişlerimi sıktım Sesimin titremesine engel olamadım Ağla oğlum dedim Ağla! Gözyaşları, yürek yangınına yetişen itfaiyecilerdirMardin de çok yorulmuştu benim itfaiyecilerim diyesim geldi Ama ne demek istediğimi anlamayacaktı Sadece sustum Rahatlamasını bekledim


Hıçkırıkları yavaş yavaş azalmaya başladı Eline bir selpak verdim Burnunu sildi Son birkaç damlayı da silince yangının hafiflediğini anladım


Neyin var oğlum!dedim


Babam dedi yutkundu


Bir şey mi oldu babana? diye korkarak sordum


Yok hocam! dedi


Dövdü mü baban seni?diye sordum


Öyle bir şey değil hocam Nasıl anlatsamdedi ve sustu


Birkaç dakika boşluğa baktıktan sonra Hani siz ban biraz önce ne oldu oğlum? dediniz ya


Sesi yine titredi


Babam bana hiç oğlum demiyor Ya da ben hatırlamıyorum hocam! Hep eleştiriyor beni Hiçbir şeyimi beğenmiyor Babam bana bir defa bile aferin oğlum! demedi


Daha fazla konuşamadı


Sadece o mu? Bende konuşamadım


* * * * * *


Her şeyin sözlük tarifi var belki Ama sevgi kavramını nasıl anlatırız ki? Her şeyin bir alternatifi var mutlaka Ama sevgi duygusunun yerini neyle nasıl doldurabilirsiniz ki?


Mesleğe ilk başladığım yıldı galiba On dört yaşlarında bir öğrencim sık sık odama gelip Hocam size sarılabilir miyim?diye sorardı Her seferinde ayağa kalkardım ve onu kucaklardım Önceleri bunu niye yaptığını anlamamıştım Mesleğe yeni başladığımdan olsa gerek, yüreğini ısıtmak için bana sarıldığını bilmiyordum,


Ama bu öğrencimin niçin ağladığını çok iyi biliyordum


* * * * * * *


Bu yazıyı kaleme alırken Halil Bey geldi aklıma


Halil Bey 1999 Gölcük depreminde eşini, büyük kızını ve iki kolunu kaybetmişti Halil Bey şimdi diyor ki; Allah (cc) bize iki kolu çalışmaktan öte sevgiyi göstermek için vermiş Bize verilen iki kolun en mühim görevi sevdiklerine sarılmakmış Yüreğimizdeki sevgiyi taşımak için kullanılan elleri, ben dövmekte ve hakarette kullandım Sonrada adeta haykırıyor Halil bey ve diyor ki;Ey iki kolu sağlam insanlar! En sevdikleri hâlâ yanında olanlar! Durmayın sarılın Benim protez kollarım yüreğimi yavruma taşımıyor

Ne kadar acı bir isyan Allah hiçbir anneye, hiçbir babaya böyle bir acı yaşatmasın Evladını kucaklamak istediği halde kolları olmadığı için evlatlarını bağrına basamayan bir babanın çektiği sıkıntıyı tarif etmek imkânsızdır


* * * * * * *


Baktım yerinden kalktı öğrencim Odadan çıkacak Anladım ki derdini anlatarak rahatlamış O kapıyı varmadan ben yanına koştum Parmaklarımı saçlarının arasında gezdirirken kendime çektim ve sarıldım Sanki benden ilk hamleyi bekliyormuş gibi oda bana sarıldı Bağrıma bastım O küçük kalbinin atışını hissediyordum


Sizin kollarınız var mı?


Çocuklarınız da varsa bence hemen kucaklayın onları


Halil Beyin isyanını tekrar okuyun


Kendi kollarını değil, evlatlarının sıcaklığını özlüyor Halil Bey


Yavrunuzun yüreğini ısıtın


Tabi kendi yüreğinizi de