İz vadır...

Cinayetle suçlasalar da beni
Öldürmedim yaşayan hiç kimseyi
Bu nedenle terkler ürkütmezdi beni
Bilmediğimden belki
Yaşarken sökmedikleri için kalbimi

Irmağın kenarındayım, gece ile gündüzün başlayıp ve bittiği yerde, yüzüm ırmağın içinde dağılmaya hazır yok olmaya hazır ırmağın kenarındayım ve suyun toprakta balcık, toprağın suda çamur olduğu yerde
Herşeyin kendisini zıttı ile tanımladığı yerde
Ve kenarında bir ormanın, kaybolduğum yerden uzak bir tuzağın içindeyimAkis
Rüzgarın; dallar, yaprakalr, patiklar, sürüngenler ve memelilere dokunduğu sürtündüğü ve ormanın bunu bir uğultu bir yankı yaptığı yerde
Alnımda biriken ateşin, sol kaşımın üstündeki bir dalın çizdiği yarayı yararak su olarak ter olarak tuz olarak damalyıp düştüğü yerde Halkalanarak dağılıyor ırmak, dağılıyor yüzüm
Bir kaçış kadar korkak nefes alıp verirken omuzlarımın çukurlarında acıtmaya başlıyor göğsümün dolup boşalması Gerçekle düşün çok keskin olduğu yerde bir serüvenci kadar acemi ve uçarı dayadım dzileirmi toprağa, toprağın ıslaklığı yetmiyor bedenimi soğutmaya
Yeni bir başlangıcın sonuyum, kendi sonumun başlangıcında çünkü kendimle, kendinle kalıyor herkes kaybolduğu orman sonralarında
Irmağa eğilmek, karanlık ve huysuz bir orman griliğinde kendine dokunmak demektir Bir yudum su içmek için eğildiğinde gittikçe yalnızlaşır gittikçe kendine gömülürsün, dudaklarım çatlamaya hazır bir hayat kaygısında, dudakalrımla ırmağa dokunmak hayata dokunmak tadında Sırtımdaki teri hisede biliyorum suya secde ettikçe saçalrımın alnıma doğru hareketi bir yudum ırmak bir yudum saçlarımı içeceğimin habercisi olduğu yerde
Irmağı içime çektim sıcak durgun ve fakat berrak yüzümü sokup ırmağa kulaklarımla hayatı duymak ve hayata ses verememek, aynanın içine girdiğinde görünmemek fakat görmek gibi
Ayna içimdeyse ya?
Bir sorunun hiç kimse tarafından cevaplandığı yerde
Bütün meselenin ölmek yada ölmemek olduğu yerde
Sokakların hep bir dört duvara hep aynı salona ve hep aynı sana çıkması gibi Hep yanı ormanın kenarında hep yanı ırmağın bir kaç yudumunda yeniden hayata, yine hayata bir gerçek olduğu yerde

Travma sonrası bir aşktı bizimkisi
Linç edilmiş ruhlar, isimsiz anılar, sahipsiz yaralarla dolu
Bir şehir ne kadar yok edilebilirse yok edilmiştik o kadar
Dilsizdim şahit olduğum her sahnede
Unutmamak için almıyordum defterime hiçbir anıyı Her şey olduğu gibi kalmalıydı
Havada, içi boşaltılmış
Unutkanca harcanmalıydı her anı

Onur Orkun Kara