Ölünce ölmüş mü oluyoruz?

ÖLÜNCE ÖLMÜŞ MÜ OLUYORUZ?



Karanlıktaymışlar

:hum::hum:


İki embriyo, bir ana



rahminde



Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde



Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece



Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş



Elleri, ayakları belirginleşmiş



Gözleri çıktıkça meydana,



İkisi de çevrede olup biteni fark etmiş



Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu



Sıcak, ıslak, sevgi dolu



'Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki' demişler, 'bize ne mutlu'



Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler



Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler



Onları besleyip büyüten kordonu fark edince



O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler



Sonra başlamış bir varoluş tartışması:



'Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk' diye sormuş ikizler



'Annemiz' demiş biri, 'O bizi var etti, bize can verdi'



'Ne biliyorsun' diye itiraz etmiş öteki, 'Sen hiç Anneni görmedin



ki':



'Belki de o sadece zihnimizdedir Anne inancı bizi rahatlattığı için



uydurduğumuz bir şeydir'



Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler



Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler



Artık parmakları ve kulakları varmış kerataların



Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın



Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;



Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek



'- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz' diye fısıldamış



ikizlerden



biri efkarla



'- Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiş öteki; 'doyamadım ki daha



hayata'



'- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki doğumdan



sonra



hayat



vardır'



Sormuş karamsar olan:



'- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek Ondan sonra



başımıza



neler



gelecek?'



Şiirle cevaplamış iyimser olan:



'Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler geçti/ dönen yok



seferinden'



Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış



Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış



Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp vedalaşmışlar



Ve 'ömrümüz bitti' diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar



Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu,



Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata çıkmışlar



Bu bir CAN DUNDAR Yazısıdır,



hayatı sadece dünyadan ibaret sananlar



gibi, yaşamlarının sadece ana rahminde olduğunu ve doğunca öleceklerini



sanıyorlar



Kimbilir belkide bizde



yanılıyoruz onlar gibi



Ölünce ölmüş değil,



belkide doğmuş olacaz



Nerden bilebiliriz ki!