Yalnızlık, Sineyi Açan,ufku Aydınlatan Hicrandır!

Kardelen
sokağındayım
Baharın en münbir hazzını
aşikar kılan sırla başbaşayım

Kuşların sesiyle
sanki şevkin pervazlarında
ibretin senasını okumalıyım

Yeise
iten ne varsa,
kalbi burkan umut vaktine
sabırla yakarsada mütebessim olmalıyım

Heryer
şimdi yemyeşil
Ne kadar güzellikleri barındırıyor,
her biri alem olarak bakıyor

Peki, ruhuma
ve kalbime neyi hatırlatıyor
ve naif bir eda ile neleri anlatıyor

İnsan olmak
ne büyük saadet,
kulluk nasibi en beliğ sürur
ve vuslatın aşkını halde yaşatıyor

Kimi vakit
kırılmıştır ümitler
Çaresizlik içinde beklerken,
güç ve takat çekilirken dilekler

Medet
umar her nefesten,
çare arar olur olamadık
şeylerden ve hatta gaipten

Mazinin
latifliği bu kadar uzakken
halimden,günübirlik yaşamaya,
neden mücbir suali hakken

Bir yaşlı
teyzeyi farkediyorum
Beli bükülmüş, mecali kalmanış,
çer çöp topluyor kendi halinde

Kimbilir
evla-ü iyali nerde,
hangi meşgalenin ayak
izlerinde ve nasip için badirede

Medeniyet
telakkisi niye esir ediyor,
en güzel ve özel zamanlardan
arileştiriyor, bitap bırakıyor

Tekneloji
hastalık olmamalı
Muhabbet ve irşattan
sarf-ı nazar ile uzaklaştırmamalı

Bu kadar
yılgınlık ve yıpranmışlık
bir şekliyle huzur ve sürurla
bertaraf olup yaşanmalı

Bıktıran
ne varsa, ruhu ve kalbi
bizar bırakıyorsa, derhal
bir hal yoluyla bu çileden kaçınmalı

Teyze
ocak kurmaya başladı
Ne hikmetse bu kadar sakin ve
güzellik karşısında çileye adanmış

Kalan nefesi
ahın kadrine bulanmış,
neşe ve muhabbet adına
şevk gönlünden uzaklaşmış

Bu hale
gelene kadar kimbilir
nelere katlanmış, yaşamak için
bin hüznü sinesinde sabırla yaşatmış

Bilsem nedir
umudu ve solgunluğu

İnsan olmanın,
ruhu ve kalbi bitap bırakmanın,
çaresizliğe katlanmanın zorluğunu

Nasıl
merak ettim,
sual etmek istedim,
selam verip dikkatini çekmeyi
diledim ama çekindim

Çünkü
çok üzgün bir hali vardı,
perişanlğı ne kadar ayandı,
içim titredi, sırı hikmeti bilinmez, dedim

Mustafa CİLASUN