Kal Eyledim, Sessizliğinin Içinde Eridim!

**MustafaCilasun** · 08-31-2011

Söz vermiştim
Gitmeliydim, ihmal ettiğim kadar sevinmeliydim
Mahcubiyetimi aşikar eylemeliydim, içimin titrediğini belirtmeliydim
Ne kadar korkum varsa, artık terk etmeliydim, haşyet zekedene meyletmeliydim

Yıllar geçmişti
Ayrılık rüzgarları hiç söylemeden birden esmişti
Keder yüreğimde sökün etti, gözyaşlarım hiç dinmedi, fakat yetmedi
Özlemin, firkatin, sevginin, vefanın, şefkatin mürebbisi olan can ne kadar sessizdi

Arefe günüydü
Herkezin bir telaşı vardı, kaygılar nasıl bırakmazdı
Bayramlık bekleyen çocuklar sanki birer meraktı,hiç sabırları kalmadı
Hane kalkı temizlik konusunda cefakardı, soluk soluğa kalacak kadar çabadaydı

Neydi bunun farkı
Aşk ve ölüm hangi kalp için vuslattı, ruh niye vardı
Dünya ve nimetlerine bu kadar düşkünlük niçin gönüllerin terini aldı
Düşünmek enson tercih edilen bir fırsattı, akıl danelik neden bu kadar etraftaydı

Bayram namazı
Nasıl bir heyecan ve de huşu, farzı ayın olan emirler içimizde bir sızı
Ne kadar ihmal edersek, nasıl ki tevbe kapısı açıktır diye söz söylesek neden acı
Kalp ferasetin mevkii, ruh aidiyetin dirliği, her lahza haberdar eden, müthiş sancı

Kabristana gittik
Her yer yemyeliş, sanki cennet misali ne kadar berak ve sakin
Kuşlar bayaram ediyor, sesleseriyle sevinçlerimize iştirah eyliyor, şen ve şakrak
Nazar ettiğim her mezarlar, ne kadar mahzun ve suskun, lal olan hal ile bakıyorlar

İçimde derin bir sısı başlıyor
Çocuklar gözlerime bakıyor, zevcem boynunu bükmüş okuyor
Oğullarım, ayrık otlarını temizliyor, torunlarım sessizce şaşkınlık yaşıyor
Sukut etmek bana kalıyor, tilafet edilen ayetler dikkatimi çekiyor ve alıp götürüyor

Bir burukluk var içimde
Her ne kadar hakkıyla şehretmeye malik olarak aşikar etmesemde
Nefesin rikkati azalıyor, kalbin inşiraha muhtaçlığı önüme çıkıyor,söylemesemde
Ölüm içimde yaşayan engin bir nida, nefsim anlamasa, aklım tutukluk yaşasa da

Mustafa CİLASUN

08-31-2011	#1
MustafaCilasun	Kal Eyledim, Sessizliğinin Içinde Eridim! Söz vermiştim Gitmeliydim, ihmal ettiğim kadar sevinmeliydim Mahcubiyetimi aşikar eylemeliydim, içimin titrediğini belirtmeliydim Ne kadar korkum varsa, artık terk etmeliydim, haşyet zekedene meyletmeliydim Yıllar geçmişti Ayrılık rüzgarları hiç söylemeden birden esmişti Keder yüreğimde sökün etti, *gözyaşlarım hiç dinmedi, fakat yetmedi Özlemin, firkatin, sevginin, vefanın, şefkatin mürebbisi olan can ne kadar sessizdi Arefe günüydü Herkezin bir telaşı vardı, kaygılar nasıl bırakmazdı Bayramlık bekleyen çocuklar sanki birer meraktı,hiç sabırları kalmadı Hane kalkı temizlik konusunda cefakardı, soluk soluğa kalacak kadar çabadaydı Neydi bunun farkı Aşk ve ölüm* hangi kalp için vuslattı, ruh niye vardı Dünya ve nimetlerine bu kadar düşkünlük niçin gönüllerin terini aldı Düşünmek enson tercih edilen bir fırsattı, akıl danelik neden bu kadar etraftaydı Bayram namazı Nasıl bir heyecan ve de huşu, farzı ayın olan emirler içimizde bir sızı Ne kadar ihmal edersek, nasıl ki tevbe kapısı açıktır diye söz söylesek neden acı Kalp ferasetin mevkii, ruh aidiyetin dirliği, her lahza haberdar eden, müthiş sancı Kabristana gittik Her yer yemyeliş, sanki *cennet* misali ne kadar berak ve sakin Kuşlar bayaram ediyor, sesleseriyle sevinçlerimize iştirah eyliyor, şen ve şakrak Nazar ettiğim her mezarlar, ne kadar mahzun ve suskun, lal olan hal ile bakıyorlar İçimde derin bir sısı başlıyor Çocuklar *gözlerime bakıyor, zevcem boynunu bükmüş okuyor Oğullarım, ayrık otlarını temizliyor, torunlarım sessizce şaşk*ınlık yaşıyor Sukut etmek bana kalıyor, tilafet edilen ayetler dikkatimi çekiyor ve alıp götürüyor Bir burukluk var içimde Her ne kadar hakkıyla şehretmeye malik olarak aşikar etmesemde Nefesin rikkati azalıyor, kalbin inşiraha muhtaçlığı önüme çıkıyor,söylemesemde Ölüm içimde yaşayan engin bir nida, nefsim anlamasa, aklım tutukluk yaşasa da Mustafa CİLASUN __________________ Aşk; halin demidir!