Ateşin Tutkusu, Toprağın Onuru

[] Onları, dedi, yeteri kadar sadık bulmayacaksın Sağdan, soldan, önden, arkadan yani her halden, her meşrepten, her mizaçtan, her lisandan bir yol bulacağım Sımsıkı bağlarını gevşetip açacağım Ümit vereceğim, korku salacağım Güzellikle kandıracağım, güzellikle olmassa şiddeti nefreti sokacağım arayaelimden geleni ardına koymayacağım Doğru olanı yaptıklarına inandıracağım En fazla da onları ben’den caydıracağım Yok, diyecekler, şeytan diye bir şey benim ismimi telaffuz ederken dudakları titremeyecek Benizleri atmayacak, kanları çekilmeyecek korkmayacaklar şerrimden O kadar ileri gideceğim ki olmadığıma neredeyse ben bile inanacağım İşte o zaman onları sana geldikleri dosdoğru yoldan çekip çıkaracağım Yani ben kazanacağım

İşte o zaman ey benim, ey benim, ey benim Rabbim

Ey topraktan önce ateşin Rabbi

Onu hiç seçmemiş gibi benim üstünlüğümü kabul edeceksin

O zaman hiç gitmemiş gibi bana geleceksin

O zaman gör ki sana kalan mı daha fazla yoksa bana dönen mi? Ben mi üstünmüşüm yoksa Adem mi?

Olumsuzluğun ruhu, yaratılacak ve yaşatılacak, ve hepsi de ölümü tadacak insanları doğru yoldan çıkaracağını söylerken bile Rabbinin izzet ve şerefine ant içti Ağız dolusu Rabbim dedi

Ama gücünün nereye kadar yeteceğinin, nerede duracağının o bile farkındaydı Araya bir istisna bıraktı:


Muhlis kulların müstesna Yani temiz ve samimi olanlar bir yana Yani meleklerin önünde secde etiği mana

Kabul gördü dileği Harfe sayıya sığar zamanın biteceği ana değin ona mühlet verildi

En eski düşmanlık hikayesi böyle başladı
Ateşin tukusu, toprağın onuru


Nazan Bekiroğlu – Lâ Sonsuzluk Hecesi
Timaş Yayınları (s,51-52)