Tembellik Hakkı

Onları görür görmez tanıdım

Benim eski hastalığıma tutulmuşlardı

Bir tüberkülozlu bir diğerini nasıl öksürüğünden tanırsa, ben de onları cep telefonlarının sesinden teşhis ettim Bacaklarında uzun şort, başlarında hasır şapka, ayaklarında şıpıdık terlik, ellerinde cep telefonuyla geldikleri kumsalın her köşesinde cırcır böcekleri gibi arsız ötüp duruyorlardı "Cırrr" sesini duyar duymaz telaşla fırlayıp avuçlarındaki kumları silkeliyor, sonra da yüzlerini denize verip koca göbeklerini ovuştura ovuştura uzun uzun konuşuyorlardı Ardından telefonu eşler devralıyor, arada çocuklarını çağırıp "Gel yavrum anneannen seninle konuşacak" davetiyle emaneti ailenin en küçüğüne devrediyorlardı

Büroyu tatil etmemiş, sırtlayıp getirmişlerdi adeta

Yazlık evlerinde internet bağlantılı dizüstü bilgisayarları, bütün kanalları çeken uydu antenleri, "ne olur ne olmaz" diye yanlarına aldıkları takım elbiseleri de olduğundan emindim

Emindim; çünkü bir süre öncesine kadar ben de onlardan biriydim

En güzel tatil sabahlarına, günün gazetelerini alabileceğim bir bayi aramakla başlar, bulamazsam konu komşuya sırnaşırdım

İşkoliktim

Çalışmadığım her dakika kendimi kötü hissediyordum

Denize dalsam yazı konusu çıkarıyor, bir müze gezsem belgesel kokusu alıyor, kumsalda güzel bir kadın görsem televizyon kadrajına oturtmaya çalışıyordum Kulağım her daim telefondaydı Diz üstü bilgisayarım şımarık bir çocuk gibi dizimden inmezdi

Geceleri insanlar sahilleri gezerdi, ben televizyon kanallarını


* * *
Sonra tedavi oldum

"Tembel hakları evrensel beyannamesini" okudum Yan gelip yatmanın en temel insan haklarından olduğunu, hiç kimsenin isteği dışında çalışmaya zorlanamayacağını öğrendim

Ütopyalar insanlara daha az çalışma, daha çok boş zaman vaat ediyorlardı

O halde hedef buydu: Tembellikten artakalan boş zamanları çalışmaya ayırmak, "Niye hiç çalışmıyorsun" sorularını da "Hiç boş vaktim olmuyor ki" diye yanıtlamak

Geçen bahar başladı tedavim

Orhan Veli’yi evkaftaki memuriyetinden eden havalarla iyileştim

Bir Nisan melteminde, "Ne olacak bu memleketin hali" sorularıyla memleketi ve çevreyi bunaltmak yerine, kuytuda bir hamağa kurulup güneşle halvet olmanın, kulağımı uyanan toprağın sesine, burnumu rüzgarın nefesine verip baharla kadeh tokuşturmanın tadını keşfettim

Her bahar yenileniyordu insanoğlu; bir başka deyişle, "Bir nisan bir insan"dı

İşte bunu öğrendiğim için tatilde eski hastalığımın pençesinde can çekişenleri görünce yanlarına gitmek, cep telefonlarını anteninden tuttuğum gibi denize atmak ve sonra onları şaşkın bakan gözlerinden öperek "Üzülme yavrucuğum" demek istedim, "İyileşeceksin Gör bak, onlarsız kendini daha iyi hissedeceksin"


* * *
Yazıya, tembellerce "düzeltilmiş" bir La Fontaine masalıyla son verelim:

Karınca yine deli gibi çalışmış o yaz; dere tepe gezip kış için yiyecek depolamış

Ağustos böceği ise yine dalgasını geçip şarkılar söyleyerek çiçek çiçek gezip eğlenceye vurmuş kendini

Sonra kış gelmiş Karınca tam biriktirdiklerini yemeye koyulmuş ki kapı çalmış: İki dirhem bir çekirdek Ağustos böceği başında şapka, elinde bavul

"Hayrola" diye sormuş karınca

"Paris’e tatile gidiyorum, bir isteğin var mı" diye sormuş bizimki Karınca öfkeyle, "Tek bir ricam var" demiş, "Söyle o La Fontaine denen madrabaza, bir daha öyle poposundan masal uydurmasın"


Can dündar