Huzur Kaynağı Namaz N

Namaz o kadar büyük bir nimettir ki, insanlar namazın büyüklüğünü ve kıymetini ancak öldükten sonra anlayabilirler Hadislerden anlaşılacağı üzere bir Müslüman ölür ölmez kabir hayatında ve diriltilip mahşer meydanında, önce namazdan sorguya çekilecektir Namazın hesabını verenin diğer sorgulamalarının hafif geçeceği belirtilmektedir
Namazın esprisi ise peygamberimizin şanını ve kadrini yücelten miraç gecesinde gizlidir Şüphesiz her mümin peygamberimiz gibi bir miraç olayını yaşamak ister Allahla konuşmayı, Onu görmeyi kim istemez ki? Bu hususta her mümin peygamberimize gıpta ile bakar Allah (cc) ezeli bilgisi ile elbette kıyamete kadar gelecek ümmetinin bu konuda kalbinden geçenleri bilmekteydi Bu nedenle beş vakit namaz miraç gecesinde bu ümmete farz oldu Bu gecede farz olmasının pek çok hikmetlerinden sadece birisi de namazın müminin miracına işaret olmasıdır Yani beş vakit namazını kılan birisi inşallah Allaha doğru bir manevi miraç içerisindedir Şu unutulmamalı ki, insanlar daha dünyada iken bile manevi olarak ya yukarıya yani cennete doğru uçmakta ya da aşağı doğru yani cehenneme doğru düşmektedirler Miraç hadisesinden ve başka hadislerden de biliyoruz ki cennet de cehennem de yaratılmış durumdadır ve bizleri gözlemektedirler Ölüm bu yerlerden birisine geçilen bir köprü gibidir Bundan dolayı hadis-i şerifte kabrin ya cehennem çukurlarından bir çukur ya da cennet bahçelerinden bir bahçe olduğu ifade edilmektedir Kabir gidilecek yeri işaret eden bir istasyon gibidir Beş vakit namaz müminin miracı olarak onu Allahın izni ile cennete ulaştırır Zaten onlarca ayet-i kerime ve hadis-i şerif bizlere bu müjdeyi vermektedir
İlahi dinlerin ve peygamberlerin olmadığını, insanların da bir araya gelerek şöyle bir karar aldığını farz edelim: Allah (cc) bizleri yarattı Elbette bizleri bir sanat eseri gibi mükemmel bir şekilde yaratan yüce Allaha (cc) şükretmemiz gerekir Bunu nasıl bir ibadetle gerçekleştirebiliriz? Herkes bu konuda düşüncelerini söylesin Acaba hiçbir insan namazı bulabilir miydi? Namazı keşfedebilir miydi? Namaza ucundan kıyısından yaklaşabilir miydi? Emin olun, hiçbir insana namaz nasip olamazdı Çünkü namaz için yapılması gereken bedeni ibadetler nefse ağır gelirdi Hele rükû ve secde gibi nefsin belinin büküldüğü ibadetleri insan nefsinin düşünmesi, keşfetmesi, sonra da yerine getirmesi mümkün değildir Tamam, bir padişahın, zalimin, zenginin önünde insanlar genellikle iki büklüm olup secde edebilirler ama imtihan gereği Kendisi görünmeyen ve Kendisini gizleyen yüce Allahın önünde kimse secde etmek istemeyecektir Elbette burada kimse derken herkesin nefsini kastediyoruz İnsanlar en fazla şöyle diyeceklerdi: Bir binada toplanıp Allaha dua edelim, Onunla ilgili ilahiler dinleyelim, haftada bir günü Ona tahsis edelim Zaten, diye düşüneceksiniz, önceleri dinlerinde namaz ibadeti bulunan Yahudilik ve Hıristiyanlık da şimdi böyle değiller mi? Evet, böyledir Bu büyük dinlerin bu duruma düşmeleri de namaz ibadetinin nefse ne kadar ağır geldiğini ve nefsin namaz kılmak istemediğini ispatlamaktadır İşte bu durum da namazın insan buluşu olmadığını, Allah (cc) tarafından insanlara ihsan edildiğini göstermektedir
Namazın değerini anlamak için onu keşfetmek gerekir Sanki namaz farz edilmiş değildir Bizler bulacağımız bir ibadetle Allaha yaklaşacağız Namazın her rükünunu biz tek tek bulmuşuz gibi yaşarsak bir perde gözler önünden kalkar O zaman namazın ne kadar büyük bir ibadet olduğu anlaşılır
Namaz nefse ağır gelir ama ruha büyük bir ilaçtır Nefis namazdan hiç hoşlanmaz Ruh namazdan büyük bir haz alır Ama diyeceksiniz insanlar pek ruhlarının seslerini dinlemezler Nefislerine göre hareket ederler Namazda ruhun duyacağı huzurdan önce nefsimizin bir sıkıntısı hemen hissedilmektedir Evet, itiraf edeyim gençlik dönemimdeki namazlarımda hep bu tatsızlık vardı Alelacele kıldığım o namazları şimdi kaza yapmak istiyorum Bu epey zamandır da içimden geçiyor İnşallah bir gün başlarım Ama şimdi namazlarda nefsimin sıkıntısından ziyade ruhumun büyük bir huzur duyduğunu, ruhun gıdasının namazda olduğunu bizzat yaşıyorum Şunu anladım ki, insanın özünün bir diğer yarımı da ruhtan oluşmakta, ama bizler eğilimimizi nefisten yana tercih ettiğimizden ruhumuzun büyük zevklerinden de mahrum bırakılmaktayız
Nefis yeme içme, güzel giyinme, çiftleşme gibi edimlerden büyük zevk alır ve tatmin olur Ama bunlar ruha hiç hoş gelmez Ruh nurlarla ve feyizle beslenir Bunlar da ancak kâmil manada namazda vardır Namazdaki huzur aç ve susuz bir insanın içecek ve yiyeceğe kavuşması gibidir Ruhun karnını doyurmak ve susuzluğunu gidermek en başta namazla mümkündür Ruh Allahtan ilahi bir nefha (soluk) olduğu için bunlara muhtaçtır Bunlarsız zayıflar, erir, adeta donup kalır Ruhu ibadet hayatından yoksun olan bir insan ölü gibidir Her şeye nefis hesabı ile bakar Onun için dünya hayatı nefis şeyleri yemek, güzel şeyleri giyinmek, karşı cinsten hoş kimselerle çiftleşmektir Hayatın amaçları bunlardır Bu tür bir yaşam tarzı bizleri hayvanlarla bir seviyede tutar Hâlbuki ruhumuz aşkın bir anlama sahiptir Bizler bu fani dünya için değil ebediyet için yaratıldık Elbette bu dünyanın zevkleri de vardır Ama bunlarla her şeyden önce imtihan edilmekteyiz Yalnız bunlarla yetinmek doğru değildir Dünyanın zevkleri nefse güzel görünse de ruha sıkıntı bırakırlar Zira ruh bunların ebedi olmadığını bildiğinden rahatsız olur Bunlarla tatmin olmaz Dünya zevklerinin her birisi faniliği sebebi ile bir de kaygı taşırlar Bu bakımdan verdikleri haz kadar da insanı sıkıntıya sokarlar Dünyada gerçek huzur sadece ibadetlerden alınır Bu bakımdan yüce Allah (cc) şöyle buyurmaktadır: Kalpler ancak Allahı anmakla mutmain olur (Rad suresi, ayet 28)
Çocukken yediğimiz ilk meyveleri bir hayal edelim Onların ağzımızdaki bıraktığı lezzetler ne kadar güzeldi… Şimdi de aynı meyveleri yiyoruz ama aynı tatları alamıyoruz Bunun en başlıca sebebi ruhumuzun dünyaya bakış açısındaki değişimdir Ruh meyvelerdeki faniliğin acısını almakta, bu yüzden eski lezzetleri alamamaktadır Her şey bunun gibi Yaş ilerledikçe çocuk ve gençlik dünyamızdaki şeyler faniliğini hissettirmekte ve bunlarla lezzetlerini kaybetmektedirler Ama namaz böyle değildir Çocuk ve gençlikte nefse ağır gelir Olgun yaşlardan itibaren insana nasip olursa namaz onun en çok zevk aldığı bir ibadete dönüşür Ruh namazdan sonsuz bir zevk almaya başlar Bu yaş ilerledikçe daha bir artar ve pekişir Namaz ruha fani dünyanın sıkıntılarını, kaygılarını unutturarak ebedi âlemin feyizlerini ve nurlarını bahşeder Bu açıdan namaz bir psikoterapidir
İnsan ruhunun en derin ızdırabı yaşamın ölümle sonlanmasıdır Bu her insanı şu veya bu şekilde bir bunalıma sokar Hiçbir nefis ölümü kabullenemez Yaş ilerledikçe de bu bunalım artar ve belli bir yaşa gelindiğinde artık kişiyi de bunatır Ama namaz kılan insanlar bundan müstesnadır Ben namaz kılmayan yaşlıların yanında iken genellikle rahatsız olmuşumdur O kadar çok ve gereksiz konuşurlar ki insanı bezdirirler Kendimi onların evlatları yerine koyduğumda bir çaresizliği hisseder, bir insan olarak onların bu durumuna üzülür ve evlatlarının genellikle bunları neden öyle huzur evlerine koyduklarını veya koymayı düşündüklerini çok iyi anlarım Ama namazında niyazında olan ihtiyarların yanında ise genellikle büyük bir huzur bulurum Onların sohbetleri yüreğime işler Bildiğim şeyleri anlattıkları halde dinlemekte büyük bir haz alırım Yanlarından hiç ayrılmak istemem Fakat işin tuhafı bu ihtiyarlar genellikle işlerini güçlerini bahane ederek benim yanımdan ayrılırlar Testi içindekini sızdırır İç dünyasında namazla huzura ermiş bir nefis insana huzur verir, namazdan uzak bir insan ise kaygı ve sıkıntı Kimse bunları bilerek karşıdakine vermez Ruh ruhlarla sözsüz iletişime geçer Herkes ister istemez halini diğer insanlara yayar Bu dünyada huzur kaynağı olan insanlara ne mutlu!
Namazın huzur kaynağı olmasının sırları üzerinde biraz duralım
Namaz öncesi alınan abdest insanda bir arınmışlık duygusu uyandırır Günahlara tövbe etmek de böyledir Abdest de adeta bu tövbe halini simgelemektedir Tabii abdest öncesinde birkaç kere geçmiş günahlara tövbe niyetiyle estağfurullah demek bu hali pekiştirir
Su Allahın rahmetidir Yağan yağmura rahmet denmesi de bu nedenle manidardır Abdest sırasında vücudun uç noktalarını temsil eden azaların yıkanması muhakkak ki insan ruhunda huzuru temin edecek manevi kirlerin de akıtılmasını sağlamaktadır Bunlar strese neden olan negatif enerjiler olmalı Abdestten sonra duyulan bir rahatlık hali de bunun kanıtıdır Ayrıca su bulunmadığında teyemmümle abdest alınması da abdestte amacın görünen bedeni yıkamak olmayıp görünmeyen bedendeki kötü enerjileri atmak olduğuna daha kuvvetli işaret etmektedir
Namazda yönün Kâbeye dönülmesi de manevi huzuru temine yöneliktir Kâbenin üstünde olduğu sanılan Beyt-i Mamur da meleklerin tavaf ettiği bir mekândır Hadislerden her iki mekân arasında bir ilgi olduğu anlaşılmaktadır Kâbe insanların ibadet için yöneldikleri bir mescit olmanın ötesinde Allahtan gelen bir feyz kaynağıdır Feyz kalp ehlince somut olarak algılanır Adeta göğüs kemiklerini çatlatırcasına dışarıdan gelen hoş bir baskıdır Bir sevgilinin sarılması gibidir Ruhun manevi organlarının adeta besin kaynağıdır Kuşkusuz sıradan Müslümanlar, bu feyzi algılamadan namaz kılarlar Ama bu durum feyzden nasipsiz olma anlamına gelmez Onlar da elbette yararlanırlar Nasipleri oranında feyzden bir şeyler alırlar Ruhları bunlardan gıdalanır Ama ne olup bittiğini bilmezler Sadece yöneldikleri yerden bir güven duygusu duyarlar
Akıllı kişi namazını evde değil Kâbede kılar Bu sayede bu feyze ciddi bir şekilde sarılır Namaz sırasında Kâbede olduğunuzu varsaydığınızda namaz Kâbede kılınmış gibi daha feyizli olur Bunun için Kâbeyi zihinde canlandırmak doğru değildir Bu durum, şeytanların ve nefsin gelen feyzden rahatsız olduğu için yaptığı bir oyunu ve vesvesesidir Zira biraz sonra da şöyle bir vesveseye başvururlar: Bak sen bu işi yapamıyorsun Kafanda canlandırdığın mekân Kâbeye benzemiyor Namazın fasit oldu Onun için kendinizi Kâbenin karşısında, huzurunda namaz kılıyor farz etmeniz yeterlidir Tabii aynı durumu Allah karşısında ve huzurunda olduğumuzu da yaşamamız gerekir Kısacası gözünüzün önünde Kâbeyi canlandırmaya çalışmanız yanlıştır Tabii ilahi bir iltifatla Kâbeden sahneler bu vartayı aştıktan sonra hayal dünyanızda kendiliğinden canlanmaya başlar ki buna kimse bir şey diyemez
Namazda okunan sureler ve ayetler ise okunur okunmaz nura dönüşürler Nur ruhun temel besin kaynağıdır Aç insan nasıl karnı doyunca rahatlarsa okunan ayet ve sureler de ruhu buna benzer biçimde rahatlatırlar
Namazda rükû ve secde ise nefsin belini kırar İnsana kulluğunu en güzel hatırlatan ibadetlerdir İmam-ı Rabbaniye göre namazda Allaha (cc) yükselişi gerçekleştiren manevi miraç bunlardır Özellikle imam değilsek bunları elden geldiğince uzatmakta fayda vardır Peygamberimiz (sas) yalnız kıldığı namazlarda bunları çok uzatırdı Ruh manevi olarak yükseldikçe büyük bir neşe duyar, kabına sığmaz Ruhun yükselişini pek kimse bilemez, anlamaz Ruhun bir ucu bizdedir ama o başka bir ucuyla rükû ve secde sırasında Allaha doğru süratle gök semalarını kat etmeye başlar Bu sanki sündürülen bir lastik gibidir Ruh mekândan bağımsızdır Yükselişi de mekân kat etmek olarak anlamamak lazımdır Mekân ruhun yükselişinde insanların anlayabilmesi için yapılan bir benzetme gibidir Nefis de namazın bu rükünleri sırasında belinin bükülmesi ile ağlama sonrasında duyulana benzer bir hoşluk ve serinlik duygusuna gömülür Duada da bu duyguyu devam ettirir
Rükû ve secde sırasında söylenen tespihler ise ince sırlar içerir Bunlar Allahı öven, yücelten, ululayan güzel isimlerinden oluşur Bu tespihlerin dünyaya dönük hediyeleri de vardır En başta namaz kılan insanları toplumda itibar sahibi kılar Kalpler Allahın elindedir Dilediği duyguyu kalplere Allah (cc) koyar Namaz kılan bir kişi, Allahın izni ile kâfir, münafık, Müslüman olan her kalpte ulaşılmaz bir vakar duygusu ile karşılanır Yani her insan ister istemez ona karşı bir saygı duygusu içerisine girer Bu o Müslümanı sevmezse bile gerçekleşir Namaz kılan kişi insanlara zulmetmedikçe bu itibarını korur Ne zaman kötü bir iş yaparsa ve bu da etrafa yayılırsa o zaman kalplerdeki bu saygınlık kalkar İşte rükû ve secde sırasında o ilahi isimleri zikrin dünyadaki küçük hediyesi budur Bu da namaz kılan kişiye toplumsal sevgi ve saygı duygularını verir
Son olarak şunu belirteyim ki her insan güzel görünmek, çevresince beğenilmek ister Bunun için kendisini süsler, güzel elbiseler giyinir Bunlar için avuç dolusu para da harcar Ama dış görünüşten öte bir de ruhun görüntüsü vardır Ruh her ibadetten ayrı bir gıda alır Bunlar sadece ruhu beslemekle kalmaz ruha bir de tarif olunmaz güzellikler katar Namaz kılan kimselerin yüzlerine ve ellerine vuran nurlardan söz etmiyorum Namaz kılan kimselerin ruhlarındaki huzur duygusunun güzelliğinden bahsediyorum İnsanlarda baş gözü gibi bir de kalp gözü vardır Ama tabii bu genellikle insanlarda kapalıdır Kapalı da olsa siyah beyaz kabilinden, daha doğrusu hakikatten gölgevari bir şeyler algılar Bu ruhun gözüdür Bu göz namaz kılan insanlardaki huzuru algılayınca buna hayran kalır İnsanlar genellikle kitaplardaki sözlerden, hocaların vaazlarından etkilenerek namaza başlamazlar Namaz kılan insanlardaki huzura imrenerek bu yüce ibadeti yapmak isterler
Allah (cc) son nefese kadar bu büyük ibadetten bizleri mahrum etmesin Amin
MUHSİN İYİ