Medineyi Hıçkırıklara Boğan Ezan

Medineyi hıçkırıklara boğan ezan

Allah Resûlü hasta yatağında soğuk terler döküyor Hazreti Aişenin gözü yaşlı, Hazreti Ebu Bekrin başı yerde,

Kainatın Efendisi ebedi yolculuğun eşiğinde son nefeslerini sayıyor Medine soluk almadan bekliyor

Buruk yürekler, endişeli bakışlar ve köşelerde sessiz sessiz akıtılan göz yaşları… Tek istenilen şey, bir haber

Habibin sıhhat haberi Fakat Alemlerin Rabbi daha fazla uzatmayacaktır dünya gurbetini Habibinin Ahmedinin

yüreğini daha üzmeyecektir bu çöllerde

İşte son an… işte o anson nefes… ve Habibin dudaklarından dökülen son

söz: “Errafiku-l ala! Errafiku-l ala!” “ Yüce dost! Yüce dost!” Kainatın Sevgilisi

ulaşıyor dostuna

Ezan vaktidir Resûlullahın yokluğundaki ilk gecenin sabahı Bilal elini kulağına götürmek için hazırlanıyor

Mukaddes daveti duyuracak Lakin yüreği yanıyor Yanık sesi, yanık yüreğiyle hepten hüzne bürünmüş

başlıyor ezan-ı Muhammedi Ve tam “Eşhedü enne Muhammederrasûlullah…” derken bir hıçkırık kopuveriyor

Bilalin ciğerlerinden Bilal ağlıyor, sahabeler ağlıyor Dalga dalga hüznüyle yayılıyor gülbang-ı Ahmedî

Peygamber müezzini ezanı güçlükle bitirebiliyor

Medine… Peygamber şehri Hiç böyle görmemişti bu şehri Bilal Her bir taşından göz yaşı damlıyordu sanki İşte

bu sokaklardan yürümüştü Allah Resûlü Bu mescitte oturmuştu Şu kütüktü yaslanıp da hutbe okuduğu

Mübarek ayaklarının değdiği toprak bu topraktı Onun gül kokusu sinmişti bu yerlere Medine Onu bulduğu gün

can bulmuştu Ama şimdi o yoktu bu şehirde Her zerresine hasretini nakşedip göçüp gitmişti işte Bilal

Medinede duramazdı artık Baktığı her yönde Onun hatırasının canlandığı, yüreğine hicran ateşleri yağdıran bu

şehirde kalamazdı Hasretini bağrına basıp Şama gitti Aradan seneler geçti Medine peygambersiz, ezanlar

Bilalsiz seneler geçti Halife defalarca Bilali Medineye çağırdı Tüm ısrarlara rağmen peygamber müezzini kabul

etmedi bu davetleri

Fakat bir gece Efendimiz (sav) rüyasına geldi Hazret-i Bilalin Allah Resûlü (sav) nurlar içinde ona bakıyor,

sitemvâri bir tavırla: “Ne zamandır beldemize uğramaz oldun Ya Bilal!” diyordu Ertesi sabah Bilal, emri alan

asker gibi fırladı Derhal Medine yollarına koyuldu Bilalin ne sıcakta pişen vücudu ne uzayan yollara bakan

gözleri vardı Hissettiği tek şey kalbindeki tarifsiz sızıydı Özleten, ağlatan, yandıran bir sızı

Günlerce süren yolculuğun ardından Bilal, sevgilisini gömdüğü hicran şehrine ayaklarını basıyordu işte Ve o

gün Medine bir zamanlar çok iyi tanıdığı bir sesle açıyordu gözlerini sabaha Sesi duyan daha iyi işitebilmek için

kapılara koşuyordu Sokaklara dökülen insanlar heyecan içinde birbirlerine tek bir şeyi haber veriyordu “Bilal

gelmiş! Seneler sonra Bilal Medineye dönmüş” Kalpler sanki yerinden çıkacaktı Sokaklarda kadınlar,

çocuklar… Medine böyle bir şey görmemişti Bütün şehir mescide akıyordu Onlar bu sesi hep peygamber

hayattayken duymuşlardı Bu sesi işitip de gittiklerinde mescide Allah Resûlünün o mübarek yüzünü

görmüşlerdi yıllarca Peki ya şimdi? İşte bu ses Bilalin sesiydi Yoksa Muhammed Mustafa (sav) , kainatın

biricik sevgilisi şimdi de mescitte miydi? Birisi deseydi ki: “Evet, Peygamberimiz (sav) mescitte, müminleri

namaza bekliyor” Şüphesiz buna inanmayan kalmayacaktı Bir anda çağlayan hisler o koskoca hakikati

unutturuvermişti Allah Resûlü artık aralarında yoktu ve dönmesi de mümkün değildi İşte o dem herkes

koyuverdi kendini Genç, ihtiyar, kadın, çocuk herkes herkes ağlıyordu Her şey ortadaydı Bu ses bu

semalarda Muhammed Aleyhisselamsızdı

Bilal de yüreğinin yangınlarına su serpiyordu gözyaşlarıyla O da ağlıyordu

Hıçkırıklara karışan bu ezan bütün Medineyi ağlatmıştı Bu Hazret-i Bilalin okuduğu son ezanı oldu Şama

döndükten bir süre sonra o da Hakkın rahmetine ulaştı