A(Yn) Ş(In) K(Af)' Da Gizli..

A(yn) Ş(ın) K(af)' da Gizli

Birgün çağlayan bir ırmak mı gördün?
Belki bir Gözyaşı birikimidir

Sonbahar da bir yaprak mı düştü ellerine?
Kimbilir hangi Hüzün sahibine aittir

Sonu görünmeyen uçsuz bucaksız bir yola mı girdin?
Belki yeni bir Yolcu'nun haritasına dahildir

Alev alev yanan, kor halinde bir Ateş'miydi yanından geçtiğin?
Kimbilir hangi yüreğin kızıl alevidir

Aslında hepsinin işaret ettiği yegane şeydir
Ve hepsi tek bir şeyde birleşir

Adı A(yn) Ş(ın) K(af)' da gizli,
Şemaili ise henüz resmedilemedi

Gözyaşı besler Onu, suyun fidanı beslediği gibi,
Yokluğu kuruttuğu gibi, fazlasının bellidir yüreği çürüteceği

Hüzün'se sonbahar gibidir, sonbahar Hüzün mevsimidir
Nasıl ki yeryüzü yeşermek için, önce yaprak dökmelidir, insan için de Hüzün öyle gereklidir
Ve Hüzün zaten Onun tam içindedir

Yolcu'ya yol gerektir, girilen yola ise Yolcu,
O ki yol gibidir, kimi zaman engebeli aman vermez, kimi zaman ise, usulca geçit verir
Yol kutsal, yolcu ise bakidir Onda

Ve Ateş, ve yangın, ve kor, ve kül
Onun yüreğe aks edişi
Önce bir kıvılcım düşmesi, Ateş olup yangına dönüşmesi ve kor olup büyümesi
Kimi zaman kül olsa da, vakti gelince körüklenip harlanması yüreğin

İşte bu O

Gözyaşı içirdiğimiz, Hüzün ile beslediğimiz
Yolcu gibi yol eyleyip, Ateş ile bezediğimiz

Bu O işte

Adı A(yn) Ş(ın) K(af)' da gizli,
Şemaili ise henüz resmedilemedi