Ezberim Ezelim Ebedimsin

HAYATIM’sın

Şeceresi hüzün olan İnsanın buzdan kalbine düşen hayatsın
CANIMA CANdiye süzülen can[ân]sın Kanadında mutluluk olan baharlarsın senGonca güllerle süslenmiş sabahların gülümsediği cansınsen Kaybettiklerimin ardından tek kazandığımsın
Bedeli ödenmiş acılarımı dudaklarındaki nefesle gideren şifâsın sen
Bağrı yanmış ve susuzluktan yüreğimi kurumuş kıyılarıma dolan ve benliğimden aşıp yüreğimde çoğalan bitmez deryâsın sen Yaralarıma kendi yarası gibi bakıp sökük yüreğimi Eyyubvâri sabırla mutluluk ekleyen çöllerimdeki serabın tükendiğini bilip dudaklarındaki ab- ı hayat ile menzile giren Mecnun senGöğsümde her zaman övünç abidesi diye saklayacağım ömrü vefasın sen
Sen susuzluğuma düşen hayatsın Bak çöllerim yeşeriyor Dokun toprağa Zamanın göğsünde elenmiş topraktan “ SEN ”fışkırıyor bak Dua dua filizleniyor kuru yapraklar İçinde büyüttüğüm çocuğunu vakitsiz gömen insanın kuru dudaklarına sunulmuş ab- ı hayatsın Sen benim gözlerindeki kendimi gördüğüm hayatımsın Soluklandığımsın nefes aldığımsın


Velhasıl; sen benim evvelim
Ezberim ezelim ebedimsin
Sen benim herşeyimsin