Bir Gün Anlarsın...

BİR GÜN ANLARSIN


Uykuların kaçar geceleri, bir türlü sabah olmayı bilmez

Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya,

Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında

Ne çarşaf halden anlar ne yastık

Girmez pencerelerden beklediğin o aydınlık


Onun unutamadığın hayali,

Sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine

Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın

Sevmek ne imiş bir gün anlarsın


Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu

Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin

Gün gelir de sesini bir kerecik duyabilmek için,

Vurursun başını soğuk taş duvarlara

Büyür gitgide incinmişliğin kırılmışlığın

Duyarsın, ta derinden acısını, çaresiz kalmışlığın

Sevmek ne imiş bir gün anlarsın


Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin

Niçin yaratıldığını, bu iğrenç dünyaya neden geldiğini

Uzun uzun seyredersin aynalarda güzelliğini

Boşuna geçip giden günlerine yanarsın

Dolar gözlerin, için burkulur

Sevmek ne imiş bir gün anlarsın


Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların

Sevilen gözlerin erişilmezliğini

O hiç beklenmeyen saat geldi mi?

Düşer saçların önüne, ama bembeyaz

Uzanır, gökyüzüne ellerin, ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin

Bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın

Sonra dizilir birbiri ardına gerçekler, acı

Sevmek ne imiş bir gün anlarsın


Bir gün anlarsın hayal kurmayı; beklemeyi, ümit etmeyi

Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir

Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi

Lanet edersin yaşadığına Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın

O zaman bir çiçek büyür kabrimde, kendiliğinden

Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın



Ümit Yaşar OĞUZCAN