Bu, Benim Tesbihimdir

“Bu, benim tesbihimdir”
Emir Sultan hazretlerinin “rahime-hullahü teâlâ” sevdiği talebesinden bir Ali Efendi vardı ki, başından geçen bir vakayı şöyle anlatıyor:
Hocam, çağırdı bir gün beni
- Ali Efendi!
- Buyurun hocam
- Balıkesir’e git Orada falan camide bir imam vardır Ancak itikadı bozuk için git onu ikaz eyle!
- Başüstüne efendim! dedim
Elini öperken;
“Yolda ne ile meşgul olmam uygun olur?” diye sormak geldi içimden
Anladı düşüncemi
Kalktı ve kendi tesbihini bana uzatarak;
- Bunu al, buyurdu Bu, benim tesbihimdir Yol boyunca zikirle meşgul olursun
Alıp koydum cebime
Ama bir korku düştü içime
“Ya bu kıymetli tesbihi kaybedersem” diyordum
Velhasıl Balıkesir’e vardım
O İmamla görüştüm
Bir şeyler söyleyip ayrıldım
Akşam vakti, bir dere kenarında abdest alıyordum ki, ayağım kumlardan kaydı birden
Ve tesbihi düşürdüm elimden
Çok aradım, bulamadım
Öyle çok üzüldüm ki, yol boyunca ağladım
Hocamın tesbihiydi çünkü
Gidince ne diyecektim kendilerine?
O üzüntü ile Bursa’ya dönüp sessizce hocamın huzuruna girdim

YOLCULUK NASIL GEÇTİ?
Çak mahcuptum
Sordular:
- Yolculuk nasıl geçti oğlum?
- İyi geçti efendim, ama tesbih hocam Abdest alırken dereye düşürdüm tesbihi
Büyük velî gülümseyip;
- Biz de seninleydik oğlum Ama biz onu tutup düşürmedik, buyurdu
Sonra, o tesbihi cebinden çıkardı ve
- Al, buyurdu Kullan ömür boyu