İnşallah Dese Yakaran, İnşa Eder Yaradan

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-03-2012

http://<font size="4"><font color="r...</font></font>

“

Birileri buna izin vermedi
Buralarda yaşamak izne tabi”

Can çekişiyorum zamanın kıskacında,sancılarım bana unutturuyor kendimi
Kayboluyorum ağrılarım içinde,etime bıçak gibi saplanıyor sızılarım

Ne gelecek hayallerim aklımda ne bitmez telaşlarım…
Bazen sadece bir baş ağrısı yenik düştüğüm,bazen bir kaç derece fazlalık;ateş…
Bu kadar yeter çok önemli planlarımı (!) alt üst etmeye
Sonrasını geç !

Kıvranırken,ellerimi sıkıca bağlamışım kendime

Elim uzanmıyor sevdiklerimin ellerine,onların ellerinde tutunamıyor

Kendime anlatıyorum dertlerimi

Yalnız kendim anlıyorum kendimi

Ruhumda el çekmiş bel bağladıklarından

Şimdiden devriliyor gibi “sarsılmaz” fikirleri
Boşuna yük etmişim aklıma bu zifirleri
Yeni yeni anlıyorum neden bu denli inlediğimi:

Baş ucunda beklerken hastalığın,farkettim de bir kaç şeyi:
Sahi! Nerdeler hayallerim ? Nereye kaçtılar sicim gibi ?
Hele o ! O rutin işlerim

Hani olmazsa olmazlarımdandı

İtiraf etsin hadi , gitti , gitti işte hepsi !
Umutlarım bile mi ? Ah evet ! Onlar yiteli çok olmuştu zaten

Ve nihayet yalnızım işte !
Şimdi ne altında ezildiğim o bitmez telaşlarım
Ne kendisi gelmeden yorulduğum “gelecek hayallerim” yanımda

Sadece ben varım hayatta

Pek de yalnızlık değil aslında,”yalınlaşmak” denir buna

Ve kendime geliyorum yakınlaştıkça aslıma

Benimle olduğunu zannettiklerim…
Benden izin almadılar ki hayatıma girerken,izin alarak çıksınlar…
İzin alarak sahiplenmedim ki izin vererek bırakayım

Kıtlıktan çıkmış ırgat gibi saldırırken tarlaya
Düşünmeliydim,bunların bir sahibi olacaktı aslında

Gelip el koyacaktı tarlasına

Ki ben kim olduğumu hatırlayayım

Ve böylece tarladan çıkıp kalakalınca ortada
Aslıma dönüp kendime geldim haddimi bildim

Her olayın merkezi sandığım ,başrol oynadığıma kandığımdan beri
İşsiz güçsüz bir ırgattan pek de farklı değilmişim meğer

Gözümde büyütüp kendimi işe yarar bildiğim ben
O ahmak adamın yaptığını yapmışım yıllarca

Hani gemiye binmiş yüküyle de yol boyunca sırtından indirmemiş

Benim yaptıklarım da o kadar ahmakçaymış aslında

Dert edindiklerim,yük bildiklerim bırakıversem kendi hallerine gideceklermiş

Sahiplenmeseymiş onları,sadece “emanet bırakıldıklarını” hatırlasaymışım

Bu kadar yükün altında ezilmeyecekmişim

Aciz olan benim,
Bir kollayanım olacaktı elbet kendimi dev sanmasaydım

Emanet ağır yük! Değil ki sahiplik…
Bu yüzden ezildim işte,bir düzine cahillik
Kaldıracağım kadar verildi bana

Daha fazlasına karışarak kendime eziyet eden benim

Bunca şeyi anlayınca,”inşaallah”,
Çoktan dilimin en zarif duası oldu bile

Yeniden kabul edilmenin beklentisiyle “inşallah” derken içten içe
Ne sunulan tarlalara baktım ne de başka bir şeye

Zaten iyisinden bir tevekkül borçluyum rabbime

“inşaallah” dedikten sonra başlayan işe
Ruhum uyanıverdi,hani o yıllardır durmadan kıvranan
Sen de yeter ki onu an ,çünkü
İnşallah derse yakaran inşa eder Yaradan

08-03-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	İnşallah Dese Yakaran, İnşa Eder Yaradan http://<font size="4"><font color="r...</font></font> “Birileri buna izin vermedi Buralarda yaşamak izne tabi” Can çekişiyorum zamanın kıskacında,sancılarım bana unutturuyor kendimi Kayboluyorum ağrılarım içinde,etime bıçak gibi saplanıyor sızılarım Ne gelecek hayallerim aklımda ne bitmez telaşlarım… Bazen sadece bir baş ağrısı yenik düştüğüm,bazen bir kaç derece fazlalık;ateş… Bu kadar yeter çok önemli planlarımı (!) alt üst etmeye Sonrasını geç ! Kıvranırken,ellerimi sıkıca bağlamışım kendime Elim uzanmıyor sevdiklerimin ellerine,onların ellerinde tutunamıyor Kendime anlatıyorum dertlerimiYalnız kendim anlıyorum kendimi Ruhumda el çekmiş bel bağladıklarından Şimdiden devriliyor gibi “sarsılmaz” fikirleri Boşuna yük etmişim aklıma bu zifirleri Yeni yeni anlıyorum neden bu denli inlediğimi: Baş ucunda beklerken hastalığın,farkettim de bir kaç şeyi: Sahi! Nerdeler hayallerim ? Nereye kaçtılar sicim gibi ? Hele o ! O rutin işlerim Hani olmazsa olmazlarımdandı İtiraf etsin hadi , gitti , gitti işte hepsi ! Umutlarım bile mi ? Ah evet ! Onlar yiteli çok olmuştu zaten Ve nihayet yalnızım işte ! Şimdi ne altında ezildiğim o bitmez telaşlarım Ne kendisi gelmeden yorulduğum “gelecek hayallerim” yanımda Sadece ben varım hayatta Pek de yalnızlık değil aslında,”yalınlaşmak” denir buna Ve kendime geliyorum yakınlaştıkça aslıma Benimle olduğunu zannettiklerim… Benden izin almadılar ki hayatıma girerken,izin alarak çıksınlar… İzin alarak sahiplenmedim ki izin vererek bırakayım Kıtlıktan çıkmış ırgat gibi saldırırken tarlaya Düşünmeliydim,bunların bir sahibi olacaktı aslında Gelip el koyacaktı tarlasınaKi ben kim olduğumu hatırlayayım Ve böylece tarladan çıkıp kalakalınca ortada Aslıma dönüp kendime geldim haddimi bildim Her olayın merkezi sandığım ,başrol oynadığıma kandığımdan beri İşsiz güçsüz bir ırgattan pek de farklı değilmişim meğer Gözümde büyütüp kendimi işe yarar bildiğim ben O ahmak adamın yaptığını yapmışım yıllarca Hani gemiye binmiş yüküyle de yol boyunca sırtından indirmemiş Benim yaptıklarım da o kadar ahmakçaymış aslında Dert edindiklerim,yük bildiklerim bırakıversem kendi hallerine gideceklermiş Sahiplenmeseymiş onları,sadece “emanet bırakıldıklarını” hatırlasaymışım Bu kadar yükün altında ezilmeyecekmişim Aciz olan benim, Bir kollayanım olacaktı elbet kendimi dev sanmasaydım Emanet ağır yük! Değil ki sahiplik… Bu yüzden ezildim işte,bir düzine cahillik Kaldıracağım kadar verildi bana Daha fazlasına karışarak kendime eziyet eden benim Bunca şeyi anlayınca,”inşaallah”, Çoktan dilimin en zarif duası oldu bile Yeniden kabul edilmenin beklentisiyle “inşallah” derken içten içe Ne sunulan tarlalara baktım ne de başka bir şeye Zaten iyisinden bir tevekkül borçluyum rabbime “inşaallah” dedikten sonra başlayan işe Ruhum uyanıverdi,hani o yıllardır durmadan kıvranan Sen de yeter ki onu an ,çünkü İnşallah derse yakaran inşa eder Yaradan