Gül Lutfunda Şu Sineme Har Düşer

Avuçlarımdan yere inci inci zâr düşer

Kudretle alnıma bir uzun intizar düşer


Hüsnünün karşısında bülbül olamadım da

Yine de gül lütfûndan şu sineme hâr düşer


Ben hâlâ yanıyorum, gönül unutmadı ki

Nitekim nisyanın kalktığı yere nar düşer


Pay etmiş adaletle güya canan zamanı

Bilmem neden hep bana uzun sonbahar düşer


Vuslat ümidi bile gençleşmeme yeterken,

Bir lahzalık firakla gönlüm ihtiyar düşer


Kelime yârla başlar, hece müdamdır yârla

Ve cümlenin sonuna nokta gibi, yâr düşer


Bir baktın ki sevgili parçaladın kalbimi

Sanırsın sinem üstüne şak-ı Zülfikâr düşer


Ey kalkanı hâr, ölme ne olur başka yerde,

Sinem kabristanında sana da mezar düşer


Çarhı almış figânım, ay utanıp saklanır

Derdime sema ağlar, tek tek yıldızlar düşer


Çözdüğün zaman hani zülfün dudak büker ya

Kalbimin en sıcak noktasına kar düşer


Sual ederler benden “Seviyor musun hâlâ?”

Dudağımdan cevaben sükûtla ikrar düşer

Mustafa Tanrıkulu