Anne Adına ...

HEP ÖZENDİM SANA ANNE

Hep özendim sana anne!
Sabrına hayran kaldım hep
Bakışındaki nura,
Gülüşündeki içtenliğe…
Sonunda sen oldum anne!
Senin gibi baktım olaylara
Yolda yürüken karıncalar aklıma geldi hep,
Ya onları ezersem diye…
Sevecen baktım insanlara…
Amansızca gelen kötü şeylerden
İyi dersler çıkardım hep!
Sonunda sen oldum anne!
En kötüsü de ne bilir misin anne?
Pişman oldum!!!
Sabırdan,sabırsız oldum…
Bakışlarımdaki nur söndü,
Gülüşümdeki içtenlikse anlamsız…
Anlayacağın anne,
Özendiğim sende
Bir şeyi fark edememişim
Hayata karşı verdiğin mücadeledeki
Tedirginliği görememişim…
Sen gülerken düşüncelerini fark edememişim…
Kısacası,sorumluluğun ne büyük olduğunu
Anlayamamışım anne!
Ezildiğini görememişim…
İyi ders çıkarmalarından,sabrından
Büyük haz alırken,
Hep susmak zorunda kaldığını
Görememişim ben anne!
İdare etmen gereken o kadar insanın
Sana bağırışlarını dinlerken,
Senin susmalarını gördüm hep…
En kötüsü de ne biliyor musun?
Onların içinde ben de vardım!!!
Sana bağıran…
Ben de ezdim seni
Ve şimdi…
Şimdi ben eziliyorum annem!
Bedel ödüyorum…
Zoruma gittiğinden değil
Sakın yanlış anlama beni!
Meğer sen ne büyük insanmışsın
Aslında o da değil anlatmak istediğim…
Sen de özenmiş miydin annene anne?!!!

Burcu Karacan

ANALAR

Garibin anası pencerelerden
Yanık türkülerle yollara bakar
İncecik yüzünde her akşamüstü
Çizgi çizgi, nokta nokta bir efkâr

Fakirin anası her sabah sessiz,
Ağlar çocuğunun aç-çıplak durduğuna
Elleri koynunda kalır çaresiz
Bin pişman doğduğuna, doğurduğuna

Mahkûmun anası susar konuşmaz
Suçu kendisinde sanır
Kaçar insanlardan, aydınlıklardan
Duvarlara bile baksa utanır

Açılırsa üstüm biraz, duyar da gece yarısı
Kalkar yatağından gelir
Bir mübarek el uzanır yorganıma usulca
Bilirim anamın elidir

Bir merhamet bir sıcaklık, bir gurur;
Yavrum diyen sesinde
Ve huzurun günde beş vakit nabzı vurur
Beyaz tülbentinde, seccâdesinde

Karımın anası anama benzer
Öylesine yakın duygulu, ince
Özü-sözü bir yayla gözesi kadar berrak,
Oturtacak yer bulamaz çıkıp yanına gidince
Yüreği destanlar gibi sımsıcak

Ve alnım açıksa, başım dikse;
Dirliğimiz varsa, mutluysam,
Yüzüme gülüyorsa böyle bu şehir
Bir beyaz zambak gibi pırıl pırılsa yavrum;
Ve yavrumsa her şeyi bana sevdiren bir bir
Bu mutluluk, bu düzen, bu bitmeyen aydınlık
Anasının yüzüsuyu hürmetinedir

Yavuz Bülent Bakiler