Alâüddîn Âbizî Hazretleri

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

Alâüddîn Âbizî hazretleri, İslâm âlimlerinden ve evliyânın büyüklerindendir

892 (m

1487)’de Afganistan’da Hirat şehrinde vefât etti

Kabri Sa’düddîn-i Kaşgâri’nin kabri yakınındadır

BİRBİRLERİNİ ÇOK SEVDİLER
Evliyâdan Abdülkebîr Yemenî isimli bir zât, bir seyahat sırasında Mevlânâ Alâüddîn Âbizî ile de tanıştı

Birbirlerini çok sevdiler

Bir gün Harem-i şerîfte Abdülkebîr Yemenî, Alâüddîn’e; “Zulüm nedir?” diye sordu

O da; “Bir şeyi, lâyık olduğu yerden başka bir yerde kullanmaktır

Gönül, hakkı anmak yeridir

O hâlde, gönüle, cenâb-ı Haktan başka bir şeyin zikrini, düşüncesini, muhabbetini koymak zulüm olur” dedi

“Zikir nedir?” diye sordu

O da; “Tevhîd kelimesidir” dedi

Abdülkebîr; “Bu tevhîd kelimesi ibâdettir” deyince, Alâüddîn; “O hâlde siz söyleyin zikir nedir?” dedi

Bunun üzerine Abdülkebîr Yemenî; “Zikir, Allahü teâlâyı tanımanın mümkün olmadığının bilinmesidir

Bilgisizliğe yönelmektir

Namaza; ‘Ma’rifetini (Kendisini tanımayı) bilmekten âciz olduğum Allahü teâlâya ibâdet ediyorum’ diye niyet etmelidir” buyurdu

Yine bir gün Abdülkebîr Yemenî, içlerinde Alâüddîn Âbizî’nin de bulunduğu, yüksek âlimlerden meydana gelen bir cemâate tasavvufî hakîkatlerden anlatıyordu

O sırada oraya gelen ve tasavvuf büyüklerinin sözlerini inkâr etmekle tanınan câhil bir kimse itirâz etmeye yeltendi

“Tasavvuf ehlini medhederken çok mübalağa ediyorsunuz

Şüpheye düşüyorum

” gibi sözler söyledi

Abdülkebîr Yemenî celallenerek; “Şüphen neymiş söyle?” dedi

Fakat o kimse ağzını bile açamadan yüzüstü yere düştü ve acıklı bir şekilde can verdi

GAFİL KİMSELERİN SONU!

O sırada, Alâüddîn Âbizî’nin kalbinden şöyle bir düşünce geçti: “Allah adamları, kerem ve ihsân sahibidirler

O adam ise bu büyükleri anlayamayan zavallı birisi idi

Affetseler daha iyi olmaz mı idi?” Abdülkebîr Yemenî, onun bu düşüncesini anlayıp buyurdu ki:
“Ey Alâüddîn! İki tarafı çok keskin olan bir kılıcı, kabzasından duvara sağlam bir şekilde yerleştirseler, gâfil bir kimse de sür’atle gelerek o kılıca kendisini çarpsa ve böylece boynu kopsa, o kılıcın bunda ne kabahati vardır? Evliyâ çekilmiş kılıç gibidir

Ona çarpan helak olur

Evliyâya dil uzatan, sıkıntı veren kimseyi evliyâ affetse bile, Allahü teâlâ affetmez ve cezâsını mutlaka verir

”

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Alâüddîn Âbizî Hazretleri Alâüddîn Âbizî hazretleri, İslâm âlimlerinden ve evliyânın büyüklerindendir 892 (m 1487)’de Afganistan’da Hirat şehrinde vefât etti Kabri Sa’düddîn-i Kaşgâri’nin kabri yakınındadır BİRBİRLERİNİ ÇOK SEVDİLER Evliyâdan Abdülkebîr Yemenî isimli bir zât, bir seyahat sırasında Mevlânâ Alâüddîn Âbizî ile de tanıştı Birbirlerini çok sevdiler Bir gün Harem-i şerîfte Abdülkebîr Yemenî, Alâüddîn’e; “Zulüm nedir?” diye sordu O da; “Bir şeyi, lâyık olduğu yerden başka bir yerde kullanmaktır Gönül, hakkı anmak yeridir O hâlde, gönüle, cenâb-ı Haktan başka bir şeyin zikrini, düşüncesini, muhabbetini koymak zulüm olur” dedi “Zikir nedir?” diye sordu O da; “Tevhîd kelimesidir” dedi Abdülkebîr; “Bu tevhîd kelimesi ibâdettir” deyince, Alâüddîn; “O hâlde siz söyleyin zikir nedir?” dedi Bunun üzerine Abdülkebîr Yemenî; “Zikir, Allahü teâlâyı tanımanın mümkün olmadığının bilinmesidir Bilgisizliğe yönelmektir Namaza; ‘Ma’rifetini (Kendisini tanımayı) bilmekten âciz olduğum Allahü teâlâya ibâdet ediyorum’ diye niyet etmelidir” buyurdu Yine bir gün Abdülkebîr Yemenî, içlerinde Alâüddîn Âbizî’nin de bulunduğu, yüksek âlimlerden meydana gelen bir cemâate tasavvufî hakîkatlerden anlatıyordu O sırada oraya gelen ve tasavvuf büyüklerinin sözlerini inkâr etmekle tanınan câhil bir kimse itirâz etmeye yeltendi “Tasavvuf ehlini medhederken çok mübalağa ediyorsunuz Şüpheye düşüyorum” gibi sözler söyledi Abdülkebîr Yemenî celallenerek; “Şüphen neymiş söyle?” dedi Fakat o kimse ağzını bile açamadan yüzüstü yere düştü ve acıklı bir şekilde can verdi GAFİL KİMSELERİN SONU! O sırada, Alâüddîn Âbizî’nin kalbinden şöyle bir düşünce geçti: “Allah adamları, kerem ve ihsân sahibidirler O adam ise bu büyükleri anlayamayan zavallı birisi idi Affetseler daha iyi olmaz mı idi?” Abdülkebîr Yemenî, onun bu düşüncesini anlayıp buyurdu ki: “Ey Alâüddîn! İki tarafı çok keskin olan bir kılıcı, kabzasından duvara sağlam bir şekilde yerleştirseler, gâfil bir kimse de sür’atle gelerek o kılıca kendisini çarpsa ve böylece boynu kopsa, o kılıcın bunda ne kabahati vardır? Evliyâ çekilmiş kılıç gibidir Ona çarpan helak olur Evliyâya dil uzatan, sıkıntı veren kimseyi evliyâ affetse bile, Allahü teâlâ affetmez ve cezâsını mutlaka verir”