Habeşistan'a Hicret

Kur'an, bir yandan müminleri hicrete hazırlarken, diğer yandan da hristiyanlık ve Hz İsa hakkında gerekli bilgilerle donatıyordu Habeşistan hicretinin hemen öncesinde gelen Meryem suresi, müminleri bu konuda yeterince bilgilendirdi Ayrıca, müminlere hristiyanlarla nasıl mücadele etmeleri gerektiği öğretildi: "İçlerinden zulmedenleri hariç, kitap ehliyle ancak en güzel tarzda mücadele edin ve deyin ki; "Bize indirilene de, size indirilene de inandık İlâhımız ve ilâhınız birdir, biz de O'na teslim olanlarız" (el-Ankebût, 29/46) Bu hazırlama ve bilgilendirmeden sonra, müminlerin hicreti bilfiil gerçekleştirmeleri yönünde açık işaretler taşıyan şu ayetler geldi: " Ey inanan kullarım, benim arzım geniştir, bana kulluk edin Her can ölümü tadacaktır Sonra bize döndürüleceksiniz İnanıp iyi işler yapanları cennette, altlarından ırmaklar akan yüksek odalara yerleştiririz; orada ebedî olarak kalırlar Çalışanların ücreti ne güzeldir Onlar ki sabredenler ve Rabblerine tevekkül ederler Nice canlı var ki rızkını taşıyamaz; onları da, sizi de Allah besler O işitendir, bilendir" (el-Ankebût, 29/56-60) Ankebût suresi, çoğu müfessire göre Habeşistan hicretinden çok sonra, Medine'ye hicretten hemen önce inmiştir Ancak merhum Mevdûdî, yaptığı tahkikle surenin Habeşistan hicretinden önce indiği sonucuna varır Ona göre önceki müfessirleri surenin hicretle ilgili ayetleri yanıltmış, yanlış değerlendirmelerine neden olmuştur Daha önce merhum Derveze de aynı sonuca ulaşmış olmalı ki, Türkçe'ye "Kur'an'a Göre Hz Muhammed'in Hayatı" adıyla çevrilen eserinde andığımız ayetlerin Habeşistan hicretinin gerçekleştirilmesine işaret eden bir anlam taşıdıklarını belirtir (II, 233) Andığımız son ayetler indiği sırada artık hicret zamanı gelmişti Çünkü müşriklerin zulümleri, baskı ve işkenceleri dayanılmaz bir hadde ulaşmıştı Hz Peygamber, müminlerin Habeşistan'a hicret etmelerini buyurdu Rivayetler, hicret yurdu olarak Habeşistan'ın seçilmesinin nedenini, Necâşî'nin zulme rıza göstermeyen, adil bir insan olmasına bağlar Buna ilâve olarak sıkı ticaret ilişkileri nedeniyle tanınmasının, halkının ilâhî kaynaklı bir inanca (Hristiyanlık) sahip olmasının ve son olarak İslâm'ın orada yayılma imkânının bulunmasının da seçimi etkilediği söylenebilir

Hz Peygamber'in tavsiyesi üzerine bir grup mümin Mekke'den ayrılarak Habeşistan'a göçtü Nübüvvetin beşinci yılının (614) Receb ayında gerçekleşen ilk bu hicrete en çok kabul gören rivayete göre onbiri erkek, dördü kadın olmak üzere toplam onbeş kişi katıldı Bunlar arasında Hz Osman b Affân, Zübeyr b Avvâm, Abdurrahman b Avf, Osman b Maz'un, Mus'ab b Umeyr, Ebû Seleme b Abdu'l-Esed gibi önde gelen sahabîler de bulunuyordu Bu ilk muhâcirler Habeşistan'da son derece iyi karşılandılar Kendi ifadeleriyle, dinlerini yaşama konusunda tam bir özgürlük ve güven içindeydiler Allah'a istedikleri gibi ibadet ediyorlar ve kimse tarafından rahatsız edilmiyorlardı Ne eziyet görüyor, ne de kötü laflar işitiyorlardı Fakat iki ay sonra, müşriklerin müslüman oldukları yolunda yanlış bir haber nedeniyle Habeşistan'dan ayrılarak Mekke'ye döndüler Mekke yakınlarına gelince gerçeği öğrendilerse de iş işten geçmişti Çaresiz, herbiri bir kabîle reisinden emân alarak Mekke'ye girdiler Habeşistan'dan dönen müminlerin büyük çoğunluğu kendi aileleri tarafından yeniden baskı altına alındı Müşriklerin zulümleri de her geçen gün biraz daha şiddetlendi Öte yandan ilk hicret, Habeşistan'ın müminler için güvenli bir yer olduğunu göstermişti Bu nedenle Hz Peygamber müminlere ikinci kez hicret izini verdi Nübüvvetin altıncı yılı (615) başlarında, Ca'fer b Ebî Tâlib'in önderliğinde gerçekleştirilen bu ikinci hicrete 18 ya da 19'u kadın olmak üzere toplam 101 ya da 103 müslüman katıldı İlk muhâcirlerin hemen tümü, ikinci hicrette de yeraldı İkinci hicret, Mekke'de tam bir matem havası estirdi Çünkü Mekke'de en az bir ferdi hicrete katılmayan aile yok gibiydi Bir ailenin oğlu gitmişse diğerinin damadı; birinin kardeşi gitmişse, diğerinin babası ya da amcası gitmişti
İkinci Habeşistan hicreti müşrik liderleri büyük bir telaşa düşürdü Böylesine büyük bir kitle hâlinde gelen müslümanlar, son derece müsâit bir ülke olan Habeşistan'ın İslamlaşmasına neden olabilir, ya da en azından Hz Peygamber'e güçlü bir müttefik kazandırabilirlerdi Böyle muhtemel bir tehlikenin önüne geçmek için Kureyş'in iki ünlü diplomatı Amr b El-Âs ile Abdullah b Ebî Rabîa'yı Habeşistan Necâşî'sine elçi olarak göndermeyi kararlaştırdılar Planlarına göre elçiler önce Necâşi'nin yakın çevresindekileri hediyeleriyle yanlarına çekecekler, daha sonra onların da yardımlarıyla Necâşî'nin müslümanları Mekke'ye iade etmesini sağlayacaklardı Fakat sonuç hiç de umdukları gibi olmadı Gerçi elçiler yakın çevresinin desteğini sağladılar ama, gerçekten adil bir insan olan Necâşi'yi bütün diplomatik oyunlarına rağmen zulümlerine ortak edemediler

Elçiler Necâşî ile görüşerek muhacir müslümanların birtakım beyinsiz gençler olduklarını, kendi dinlerini terkettiklerini fakat hristiyan da olmayarak yeni bir din icad ettiklerini, onları gözetmek amacıyla akrabalarının iade edilmelerini istediklerini söylediler Necâşî, kendileriyle görüşmeden bir karar veremeyeceğini belirterek müslümanları yanına çağırttı; elçilerin taleplerini aktararak ne diyeceklerini sordu Ca'fer b Ebî Tâlib böyle bir talebe hakları olmadığını göstermek amacıyla elçilerden; kendilerinin köleleri, borçluları ya da kısas etmek istedikleri katiller olup olmadıklarının sorulmasını istedi Amr'ın sorulara olumsuz cevap vermesi üzerine, ne hakla iade talebinde bulunulduğunu öğrenmek istedi Amr'ın daha önceki sözlerini tekrarlaması ve Necâşî'nin İslâm hakkında bilgi istemesi üzerine Hz Ca'fer ünlü konuşmasını yaptı

Ca'fer b Ebî Tâlib, İslâm öncesi durumları ile Hz Peygamber ve İslâm hakkında kısaca bilgi verdiği bu konuşmasında şunları söyledi: "Ey Hükümdar, biz, cahil bir kavim idik Putlara tapardık Ölü eti yerdik Her kötülüğü işlerdik Akrabamızla ilgilenmez, ilgimizi keserdik Komşularımıza iyi davranmaz, kötülük yapardık İçimizden güçlü olanlar zayıf olanları yer, ezerdi Yüce Allah bize kendimizden, soyunu sopunu, doğru sözlülüğünü, eminliğini, iffet ve nezâhetini bildiğimiz bir peygamber gönderinceye kadar biz hep bu durum ve tutumda idik O peygamber, bizim ve babalarımızın Allah'tan başka tapına geldiğimiz taştan vesâireden yapılmış putları bırakarak Allah'ın birliğine inanmaya ve yalnız O'na ibadet etmeye bizi davet etti Doğru söylemeyi, emaneti sahibine vermeyi, akraba ile ilgilenmeyi, komşularımızla iyi geçinmeyi, haramlardan, kan dökmekten vazgeçmeyi bize emretti Bizi her türlü çirkin, yüz kızartıcı söz ve işlerden, yalan söylemekten, yetim malı yemekten, iffetli kadınlara dil uzatmak ve iftira etmekten men ve nehyetti Kendisine hiçbir şeyi eş, ortak koşmaksızın yalnız Allah'a ibadet etmemizi bize emretti Ve yine bize namazı, zekâtı, orucu de emretti Biz ona inandık ve kendisini tasdik edip doğruladık Onun Allah tarafından getirdiklerine göre kendisine tabi olduk Hiçbir şeyi eş, ortak koşmaksızın yalnız Allah'a ibadet ettik Onun bize haram kıldığı şeyi haram, helâl kıldığı şeyi helâl bildik Fakat kavmimiz üzerimize yürüyüp bizi yüce Allah'a ibadetten vazgeçirerek putlara taptırmak, dinimizden döndürmek, öteden beri serbestçe işleyegeldiğimiz kötülükleri tekrar işletmek için türlü işkencelere uğrattılar Onlar bize galebe çalıp zulüm ve tazyikleri altında ezmeye başladıkları, dinimizle aramıza girdikleri zaman, senin ülkene çıkmak, sığınmak zorunda kaldık Seni başkalarına tercih ettik Senin himayene can attık Ey Hükümdar, bir, senin yanında hiçbir zulme ve haksızlığa uğramayacağımızı umuyoruz" (M Asım Köksal, İslâm Tarih,i, Mekke Dönemi, IV 191-192; bk İbn Hişâm, es-Sire, I, 356-362; Taberî Tarih, II, 225)

Konuşmayı dikkatle dinleyen Necâşî, yanlarında Kur'an'dan bir bölüm bulunup bulunmadığım sordu Bunun üzerine Ca'fer, hicretlerinden hemen önce nazil olan Meryem Suresinin ilk otuzbeş ayetini okudu Rivayetlere göre, ayetleri gözyaşları içinde dinleyen Necâşî, bunların Hz Musa ve İsa'nın getirdikleriyle aynı kaynaktan geldiğini tasdik ederek, elçilere müminleri teslim etmeyeceğini bildirdi Amr'ın, müslümanların Hz İsa hakkında çok kötü sözler kullandıklarını söyleyerek Necâşî'nin kararını değiştirme çabası da Ca'fer'in, "O, Allah'ın kulu, resulu, ruhu ve O'nun, dünyadan ve erden geçerek Allah'a bağlanmış bir bakire olan Meryem'e ilka ettiği kelimesidir" şeklindeki cevabıyla yalnızca Necâşî'nin bu konudaki gerçeği kavramasına yaradı

Habeşistan muhacirleri uzun yıllar hayatlarını burada huzur ve güven içinde sürdürdüler Bu süre içinde başta Necâşî olmak üzere birçok kişinin müslüman olmasına vesile oldular Bunların bir bölümü, Hz Peygamber'in Medine'ye hicretinden önce Mekke'ye geri döndü Başta Ca'fer b Ebî Tâlib olmak üzere büyük bölümü ise Hicret'ten sonra, Hayber'in fethi (H 7/628) sırasında Medine'ye gelerek müslümanlara katıldı

HABEŞ ÜLKESİNE İLK HİCRETİN TARİHİ VE ORAYA İLK HİCRET EDENLER:

Nübüvvet'in beşinci yılında, Receb ayında

1) Hz Osman b Affan, b Ebil'As, b Ümeyye

2) Hz Osman'ın zevcesi Hz Rukayya bint-i Resulüllah

3) Ebu– Huzeyfe b Utbe, b Rebia, b Abd Şems

4) Ebu– Huzeyfe'nin zevcesi Sehle bint-i Suheyl, b Amr

5) Zubeyr b Avvam, b Huveylid, b Esed

6) Mus'ab b Umeyr, b Haşim, b Abd Menaf, b Abduddar

7) Abdurrahman b Avf b Abd Avf, b Abd, b Haris, b Zühre

8) Ebu– Seleme b Abdul'esed, b Hilal, b Abdullah, b ömer, bMahzum

9) Ebu Seleme'nin zevcesi ümmü Seleme bint-i Ebi Ümeyye, b Mugire, b Abdullah, b ömer, b Mahzum

10) Osman b Mazun, b Habib, b Vehb, b Huzafe, b Cumah

11)Amir b Rebia'el'Anzi

12)Amir b Rebia'nın zevcesi Leyla bint-i Ebi Hasme

13) Eb– Sebre b Ebu Rühm, b Abdul'uzza'l'Amiri

14) Ebu Sabre'nin zevcesi: ümmü Külsum bint-i Suheyl b Amr

I5) Hatıp b Amr, b Abd şems

16) Süheyl b Beyza

17) Abdullah b Mes'ud

Dinlerinden döndürülmekten korkup dini bir vazife olarak , Kimi, yalnız başına, kimi, zevcesiyle,birlikte, Habeş ülkesine hicret etmek üzere kimi, binitli, kimisi de, yaya olarakMekke'den, gizlice yola çıktılar Bu, İslam'da, ilk hicret idi