Yürüyüş

Yürüyüş - Yürüyüş yaşam hikayeleri

YÜRÜYÜŞ


Hava zifiri bir karanlık Bilincim canlı Kendime özgü bir hal içindeyim Koca ovayı sulayan, büyük kanalların birinin, set yolunda yürüyorum Yanı başımdan akıyor su; sesi kulağımı, serinliği tenimi aynı anda sarmalıyor Bacaklarım daha bir iştahla adımlıyor yolu; kalbim se, etrafımda olan biten bütün gerçekliğe, daha bir saygılı çarpıyor şimdi Aynı ritimde gelen kurbağa vıraklama seslerinin arasına şimdi; bir üveyik kuşunun – sevdiğini kaybetmiş bir kadının ağıt çığlığı gibi- hüzünlü-hüzünlü ötüşü karıştı Kokusunu bildiğim uzun otların arasında olmalı onun yuvası, diye düşündüm


Gecenin karanlığında, yanı başından yürüdüğüm tarlaların, kiminde mısır, kiminde soya fasülyesi, kiminde de yerfıstığı büyümekte idi Çıtır-çıtır boy atma sesleri geliyordu kulağıma


Epey bir yol yürümüştüm Karnımın acıktığını hissettim Ve yolun ortasında durarak, çantamı sırtımdan çıkarıp, ayağımla çakıl taşlarını temizlediğim yere, bağdaş kurup oturdum İki domates, biraz beyaz peynir çıkardım ekmeğimin yanına; tadını ağzımın her yeri ile ala-ala iştahla yedim hepsini Gövdemin neşelendiğini hissettim şimdi Sonra, buraların öz kuşu olan bir turaç gibi başımı uzatıp, sağıma-soluma baktım Ay arkamdan yeni doğuyordu, ışığı daha vurmamıştı etrafa; bu yüzden, yakınımdaki uzun otlar ve 3-5 km uzağımdaki birkaç köy ışıklarından başka bir şey göremiyordum Bir yandan kulağımı, yanımdan akan suyun sesine veriyor, diğer yandan aklımı da, beynimin ve kalbimin içinden gelen, kendine özgü serzenişine veriyordum Özümdeki ve dışımdaki her şeyle bir bütünlük içinde hissediyordum kendimi; Öyle de olması gerektiği inancımla


Çantamı sırtıma alıp, yine iştahlı adımlarla yola koyuldum İnsanın ne muhteşem bir varlık olduğunu düşündüm Gerçeğe daha çok saygı duyuyordum şimdi Bütün bu işleyiş eğer, bir mantık temelinde gelişmiyor olmasa idi ve zehirli olsa idi; bitkiler, böcekler, balıklar, kuşlar ve biz, bugün hâla olmaz idik, diye düşündüm


Gecenin karanlığı; suyun, içinde yaşattığı balıkla teması gibi, resmen sevişiyor gibiydi tenimle Ya da ben böyle yakın hissediyordum karanlığı kendime Geceye ay çıkmasaydı, nerdeyse gece, gözbebeklerimi kaplayacaktı Yok-yok öyle karamsar bir karanlıktan söz etmedim; gece seni seviyorum, yıldızlar sizi de


25 metre kadar uzunluktaki bir köprüden, suyun öbür yakasını oluşturan setin üzerindeki yola geçtim Yolun orta yerlerine tünemiş, birkaç tibili kuşu havalandı önümden


Tibili kuşunun yerel dildeki diğer bir adı da kabacurruk kuşudur Bu kuş, tibili adını, sanırım çabuk-çabuk ve nazikçe, tin-tin yürüyüşünden almış olsa gerek Kabacurruk adını ise sanırım, kabarık tüylü oluşundan ve ‘’curruk’’ der gibi ötüşünden almış olsa gerek Bu gri kuşun, ulusal ve ya evrensel adı nedir bilmiyorum Doğrusu ben, bu isimlerini sevdiğim için, genel adını hiç merak etmedim Bu kuşun diğer kuşlardan farklı özelliği, bence uçuşu Bu kuş, kendisini korkutan her hangi bir canlının, doğrudan 30 metre kadar yükseğine, tepesine uçar Ve orada bir helikopter gibi asılı durur İki serçe büyüklüğündeki bu gri kuşun diğer bir özelliği de; kafasında, tersten takılmış bir şapka görünümü olmasıdır


Kendine özgü anılarımın, kendine has halleri, düşüncelerimde harman olurken; şimdi, tekrar kulağımda duyduğum, ayağımın altındaki sıkışan çakıl taşlarının, hızlı ritimdeki çıtır-çıtır sesinden, adımlarımın iyice çabuklaşmış olduğunu fark ettim Bir an duraksayıp, sırtımdaki çantamın omuzlarımdan geçen askılarını, az yerinden oynatıp, tekrarsan yoluma devam ettim


Kimi zaman şöyle, kimi zaman da böyle geçen hayatımın, anlamlı ve netlik içinde bütünlük taşıdığını düşünürken; şehrin şıklarına doğru yaklaştığımı fark ettim


Düğümün sorgusu menzili istikametinde ve aynı zamanda da doğanın kendisine doğru yaptığım bu yolculuktan, şimdi tekrardan ben’e doğru geliyordum; şehrin bitmek tükenmek bilmeyen, içi ‘’ben’’ dolu yaşamına doğru


Bu yürüyüşümdeki hissettiklerimi, daha sonraki bir günde yazmak amacıyla sesimi kaydettiğim cihazımı, şimdi kapatıyorum


Ferudun Ergan