Hiç Birşey Olmamışlık Oyunu

Kübra Okudan
--------------------------------------------------------------------------------

Kendime verebileceğim tek teselli; bir gün hiçkimseye kin besleyemeyen ben, onlardan babama yaptıklarının intikamını alacağım!


--------------------------------------------------------------------------------


''Benden neler alıp götürdüklerini yeni yeni anlıyorum'' dedi

Bu cümlesi bile gözlerimin dolmasına yetmişti, hemen gözlerimi kaçırdımAğladığımı görüpte kendisine acıdığımı düşünüp üzülmesini istemiyordum

''Keşke o ameliyat masasında kalsaydım hiç kalkamasaydım, benim canımı daha az yakmış olurlardı'' dedi

''Öyle söyleme baba'' dedim ''Senden çok daha kötü durumda olanlar var, hiç yürüyemeyebilirdin de''


Üstünden 9 yıl geçmesine rağmen benim tüm sinirlerimi sızlatıp boğazıma bir yumruk gidi yerleşen acının, onun olayı birebir yaşayan babamın üzülmesine imkan yoktu tabiki

Tam 9 yıl öncesiydi ben henüz 3 sınıfa gidiyor olmama rağmen herşeyi hatırlayabiliyorumYüz ifadelerini, mimiklerini, ağlama sesleri hala kulağımda çınlıyorAnnemle balkondaydım babama bakıyorduk belini tutarak geliyorduBabamın bel ağrısı gibi bir problemi olduğunu biliyordum ama bunun ameliyat seviyesine geldiğinden haberim yoktu Ogün öğrendim babamın yarın ameliyat olacağını

Halam ve eniştem doktordular ve ameliyatını eniştem yapacaktıTabiki ben bunları ayrıntılarıyla öğrendiğimde aradan çok zaman geçmiş olacaktı

O gün okuldan döndüğümde babam yatakta uzanmış yatıyorduAnnemin onun yemek yemesine ve lavaboya gitmesine yardım ettiğini hatırlıyorumBir süre yattıktan sonra (bu artık bana çok olağan gelmiş olmalıkı zamanı hatırlamıyorum, hiçbir zaman ne anneme nede babama sormadım da hatırlatıpta üzmemek için) belki bir ay belki iki ay sonra babam yurt dışına gitti


2 bir ameliyat içinmişBen bu 2 ameliyatın sebeplerine çok sonra kavrayacaktım1 ay kadar orada hastanede yattıErkeke kardeşimin onun gömlekleri koklayıp ağlayarak uyuya kaldığını hatırlıyorum

Babamın döneceği gün istanbulda o büyük depremlerden biri olmuştuYattığım koltuktan film seyrederken, koltuk 20 santim kaymıştı kardeşimin oyun yaptığını düşünerek etrafıma bakınırken annem hızlıca ikimizide alıp apartmanın dışına çıkarmıştıBütün herkes sokaklara döküldüO sırada üstümüzden bir uçağı göstererek annemin belkide babanız ondadır diyerek bizim aklımızı dağıtmaya çalıştığını hatırlıyorumNeyseki hiçbirimize hiçbirşey olmadı o gece


Yaklaşık bir iki saat sonra evlerimize döndükSabah uyandığımda babam evdeydi ve yürüyordu biraz topallıyordu ama bu ozamanlar bana hiçte önemli birşeymiş gibi gelmiyorduBabamda hem bizi hem kendisini teselli edercesine almanyadaki anılarını anlatıyorduDoktor babamın azmi karşısında şaşırmış, o durumdaki bir hastanın ayağa kalkması ihtimali çok düşükmüş ama babamın bünyesi dirençli çıkmış yatalak olarak çıktığı türkiyeye ayakta dönmüştü Aradan tam 9 yıl geçti, dile kolay!Bana şimdi herşey daha açık daha berrak 19 yaşımda biri olarak herşeyi ayrıntılarıyla kavrayabiliyorum

Eniştem ameliyat sırasında görevi sanırım doktorlukta henüz daha yeni olan birine vermiş (ameliyatta bulunmadım tabiki bize bu söylendi) oda yanlışlıkla siniri kesmişti


Ameliyat bel fıtığı ameliyatıydı Ameliyattan sonra ise gerçek babama söylendiğinde henüz 37 yaşında ya yatalak yada topal kalmanın o derin acısıyla yüzleşmişti babam

Şimdi düşünüyorumda çok ağır olmalı o duygu, bireni güvenip kendini teslim etmek ve ağrılarından kurtulmak için yattığın o ameliyat masasından yarım bir insan olarak kalkmakÇok gece ağladığımı hatırlarım keşke geriye dönüp babama o ameliyatı olmaması için yalvarabilsem diyeBiliyorum Allah ın takdiri ama bu öyle insalsal bir içgüdü işte

Ameliyattan sonra babam eniştemi mahkemeye vermediKız kardeşini kocasız 3 yeğenini babasız bırakmaya gönlü el vermemişAyrıca eniştemin doktorluk hayatıda bitecekti böyleceTüm bunların yükünü sırtına almak yerine topal bacağının ona kaybettirdikleriyle yaşamayı seçmişti o

Bugün herkes unuttu olanları, tüm ailem akrabalarımızHiçbirşey olmamış gibi devam etmekteler


Yanlızca benim aklımdan çıkmadığını içimde bir ukte olduğunu sanırdım taki babam bana o sözleri söyleyene kadarYaklaşık bir hafta kadar öncesiydi babam bana ölmenin onun için şu hayatta yaşamaktan daha olduğunu düşündüğünü söylediğinde

Babam acılarını kimseyle paylaşmayı pek sevmeyen biri tıpkı benim gibiOda 9 yıl boyunca hiçbirşey olmamışlık oyunu oynamıştı işteBelki kendisine dahi hatırlatıpta kimseyi üzmemek içinBense bu konu ne zaman açılsa içim oluk oluk kanasada hep teselli verip konuyu kapatmaya çalışan olmuştumBabam bu söylediklerini anneme söyleyemezdi annem içine dert eder çok etkilenirdi, hatta ona acıyıp bunu davranışlarıyla ona bile belli ederdi ama ben tıpkı onun gibiydim konuştuklarımız bir saat sonrası için geçmişe gömülüp kalırdı

Bu sözleri söylerken oda başka tarafa bakıyordu


Ben daha fazla gözyaşlarımı tutamayacağımı anlayarak yavaşca yerimden kalkıp içeri gittim ve 9 yılın acısını çıkarırcasına ağlamaya başladım, ne babamın duyması nede bir başkasının umrumda bile değildi o an anladım yıllarca enişteme, hiçbirşey olmamış gibi davranan babamdan aldıklarının farkında olmayan halama duyduğum nefretin sebebini

Olanlar karşısında babam çıkıp hesap sorsaydı belki bu kadar yanmayacaktı canımHaksız olan kendisiymiş dibi susmasaydı o zaman o kekremsi acı boğazıma tıkanmayacaktı, belki ozaman gözyaşlarıma hakim olabilirdim

O herşeyi unutmuş gibi yaşayanlar hiçbirşey olmamış gibi davrananlar asla bilemeyecekler onunla yan yana yürürken ayağı takılıp düştüğünde neler hissettiğimi

Şimdilik bu çektiğim 9 yılın acısı ve öfkesi

Birgün onları omuzlarında tutup sarsmak ve bütün bunları haykırmak istiyorumBizden aldıkları umrumda değil acımızı farketsinler hiçbirşey olmamışlık oyununa son versinler babamın gözlerinin derinliklerindeki acıyı görsünler ve babama ona göre davransınlar istiyorum!

Babama verebileceğim tek teselli; bütün bu acılarının karşılığını öbür tarafta alabileceği

Kendime verebileceğim tek teselli; bir gün hiçkimseye kin besleyemeyen ben, onlardan babama yaptıklarının intikamını alacağım!